You talkin' to Me?

Όλα ξεκινάνε όταν κολλάς στην αρχή της Τσιμισκή. Έχεις αργήσει 20 λεπτά στο meeting, έχεις ξεχάσει να γράψεις την αναφορά για την σημερινή συνάντηση με τον Διευθυντή, τα μαλλιά σου έχουν ακόμη γαρύφαλλα από τη χθεσινή καταστροφή, φοράς δύο διαφορετικές κάλτσες, η αναπνοή σου σκοτώνει την κοινωνική σου ζωή και ενώ είσαι έτοιμος να παραδεχτείς επιτέλους το «πόσο μαλάκας ανεύθυνος είμαι, εγώ φταίω για όλα», έρχεται από μηχανής θεός ο ταξιτζής-κοινωνιολόγος να δώσει άλλοθι φανερώνοντας την πραγματική αλήθεια, το root of all evil, αυτό που πραγματικά σε έκανε να ξεχάσεις να πλύνεις τα δόντια σου, σε καθυστέρησε στο δρόμο, δεν σε άφησε να τελειώσεις την αναφορά και εσκεμμένα μπέρδεψε τις κάλτσες σου για να φαίνεσαι σαν παγώνι και ποιο σημαντικό σου δημιούργησε ενοχές και σε έκανε να σκεφτείς άσχημα για τον εαυτό σου «πόσο μαλάκας είμαι», ενώ εσύ είσαι απλά ένα άδολο και αθώο θύμα.

Ταρίφας: Ααααααχχχχ (βγάζει ένα βαθύ αναστεναγμό), ΠΟυυυΤΑααΝεεεςςς ( η λέξη σκαλώνει ανάμεσα στα δόντια, διανύοντας τη διαδρομή λάρυγγα-φάρυγγα σχεδόν όσο χρειάζεται για να ξεκολλήσουμε από την κίνηση).
Σουφρώνω τα χείλια, σηκώνω τα φρύδια και κουνάω το κεφάλι συγκαταβατικά, έχοντας ακόμη στο μυαλό μου τύψεις και ενοχές που δεν έδειξα τον ίδιο ζήλο να τελειώσω την αναφορά όσο έδειξα για να τελειώσω τα αποθέματα λουλουδιών για χάριν της τραγουδιάρας.
Ταρίφας: Ψίτ, κύριος? Παντρεμένος?
Ziggy: Εγώ? Μπά, μικρός είμαι ακόμη.
Ταρίφας: Καλά κάνεις, εγώ που παντρεύτηκα μικρός τι κατάλαβα? ΠουυΤΑααΝεεεςςς (και κουνά το κεφάλι δεξιά αριστερά ακολουθώντας τον ρυθμό των λέξεων). Το ξέρεις ότι για όλα φταίει αυτό το καταραμένο το μουνί, έτσι?
Ziggy: Τι εννοείται κύριε?
Ταρίφας: Άσε τα κύριε τώρα, Παναγή με λένε.
Ziggy: Τι εννοείται κύριε Παναγή?
Ταρίφας: Το μουνί ρε καρντάση, είναι δηλητήριο. Γλυκό το ρημάδι, άλλα άμα δοκιμάσεις γίνεσαι δούλος. Δούλος του μουνιού ρεεε. Μουνόδουλος, πώς να στο πω?
Ziggy: Ά, κύριε Παναγή, δεν θα συμφωνήσω. – αν και στη προκειμένη περίπτωση θα με βόλευε αφάνταστα να τα ρίξω όλα στο ακατονόμαστο- Το να έχεις μια υγιή σχέση σε ολοκληρώνει σαν άνθρωπο, σε γεμίζει.....
Ταρίφας: Σε γεμίζει ΤΥΨΕΙΣ (με διακόπτει αυστηρά). Σε κάνει να νομίζεις ότι είσαι μαλάκας, ότι εσύ φταις για όλα, σε αποσυντονίζει σε βαθμό που μπερδεύεις τις κάλτσες σου.

Κατεβάζω το αριστερό μπατζάκι για να κρύψω την λάθος κάλτσα μου, σε μια προσπάθεια να αντικρούσω το επιχείρημα του.

Ziggy: Μα γιατί το λέτε αυτό? Εσείς τη γυναίκα σας δεν την αγαπάτε? Δεν φροντίζει ο ένας τον άλλον? Δεν είναι εκεί δίπλα σας όταν νοιώθετε μόνος στο κόσμο και το μόνο που χρειάζεστε είναι μια αγκαλιά που φωνάζει «δεν είσαι μόνος»?

Ο ταρίφας αφήνει το τιμόνι και γυρνάει όλος προς τα πίσω, ενώ το ταξί συνεχίζει να κινείται. Εγώ έντρομος κρατιέμαι από τα χερούλια, ευχόμενος να είχα συμφωνήσει στο ότι όλες οι γυναίκες είναι ΠΟυυυΤααΝεςςςς και μην έχοντας λόγω διαφωνίας να μιλούσαμε για τον καιρό.

Ταρίφας: Η γυναίκα μου καρντάση, είναι η μεγαλύτερη πουτάνα απ’όλες. Γι’αυτό την παντρεύτηκα.
Ziggy: Χμμμ, για να την χαρείτε λίγο ακόμη, δεν πιάνετε λίγο το τιμόνι γιατί νομίζω ότι μπορώ να διαβάσω την εφημερίδα του μπροστινού.
Ταρίφας: - χωρίς να πτοηθεί- Ξέρεις πόσο καιρό με πήρε να την ρίξω?
Ziggy: - απαντάω σε μια ταυτόχρονη προσπάθεια να βρω το χρώμα μου που έχει κυλήσει κάπου κοντά στη λάθος κάλτσα μου- Πόσο???
Ταρίφας: 18 μίση ολάκερους μήνες, καρντάση. Και ξέρεις γιατί?
Ziggy: Γιατί?? – είμαι σίγουρος ότι η σύγκρουση με το προπορευόμενο όχημα είναι αναπόφευκτη και δεν χρειάζεται πια να ανησυχώ πια για το meeting-
Ταρίφας: Γιατί ήταν πουτάνα – και με μια απότομη κίνηση βάζει το χέρι του στο τιμόνι, κάνει μια ανέλπιστη μανούβρα, αποφεύγει το μπροστινό, με το άλλο χέρι του πετάει μια μούντζα, ψιθυρίζει «μαλάκα», και επαναφέρει το κορμί του στην φυσιολογική του θέση-.

Εγώ, ασθμαίνοντας παίρνω το σφυγμό, μου και αφού διαπιστώνω ότι έπεσε κάτω από τις 180 σφίξεις, παίρνω το θάρρος να τον ρωτήσω:

Ziggy: Να με συγχωρείται κιόλας κύριε Παναή, άλλα αν ήταν πουτάνα, όπως εσείς υποστηρίζεται, το φυσιολογικό δεν θα ήταν να σας κάτσει με την πρώτη?

BIG MISTAKE!!! Ο ταρίφας ξαναπαρατάει το τιμόνι, και παίρνοντας ένα σαρκαστικό ύφος, ξαναγυρνάει πίσω για να με βλέπει όταν μου μιλάει, γιατί φαντάζομαι δεν είναι ευγενικό να μιλάς σε κάποιον με γυρισμένη την πλάτη.

Ταρίφας: Άκου ρε, τι με λέει!! Δεν με λες ρε καρντάση με το παρντόν κιόλα , αλλά μήπως είσαι πισωγλέντης?
Ziggy: -ξεχνώντας προς στιγμήν την κρισιμότητα της κατάστασης μια και η αντρική μου υπόσταση βρίσκεται να βάλλεται απαντάω- Έ όχι και ομοφυλόφιλος κύριε Παναγή μου, δυο μέτρα παλικάρι σαν τα κρύα τα νερά!! – χοντραίνοντας τη φωνή μου σε μια προσπάθεια να ενισχύσω το επιχείρημα μου και να επιδείξω πυγμή-

Ο ταρίφας γυρνάει ξανά στη θέση του και δείχνοντας κάπως ανακουφισμένος απαντά:

Ταρίφας: Όχι, ρε παιδί μου ‘ντάξει, μην με παρεξηγείς.
Ziggy: Όχι κύριε Παναγή μου, σε παρεξηγώ και σε παραπαρεξηγώ – και επιχειρώντας να μιλήσω στη γλώσσα του με σκοπό να διαλύσω κάθε αμφιβολία, επιστρατεύω την τελευταία ατάκα που ψάρεψα από ταξιτζή για το θέμα της ομοφυλοφιλίας- Ο αντρικός κώλος κυρ-Παναγή μου είναι μόνο για να εξάγει, όχι για να εισάγει.
Ταρίφας: Ά, να γεια σου, τώρα με μιλάς σωστά. Και επειδή με αρέσεις πολύ επειδή είσαι και καλό παιδί θα σε πω ένα μυστικό.
Ziggy: Είμαι όλος αυτιά – με ένα ύφος που ακτινοβολεί μερικά ακόμη ψήγματα παρεξήγησης-.
Ταρίφας: Οι γυναίκες, φίλε μου, είναι σαν την σκιά. Όσο τρέχεις, τόσο αυτή σε ακολουθεί από πίσω. Γκέγκε?

Για λίγα δευτερόλεπτα προσπαθώ να επεξεργαστώ την φωτεινότητα της στιγμής. Σκέφτομαι τον ταρίφα να τρέχει για 18μίση μήνες και την γυναίκα του να τον ακολουθεί σαν σκιά από πίσω, δεξιά αριστερά, στην λαϊκή να κρύβετε πίσω από τις ντομάτες, στο Zara να έχει χώσει το κεφάλι της πίσω από το δοκιμαστήριο και να σφυρίζει αδιάφορη, στο γήπεδο ντυμένη στα ασπρόμαυρα να φωνάζει ΜΠΑΟΚάρα. Ακόμη όμως και σ’αυτή τη σουρεάλ σκηνή, ένα ίχνος λογικής ψάχνει να βρει το δρόμο του. Και τι είναι δηλαδή αυτό που την κάνει πουτάνα? Εμείς αμάν κάνουμε μια γυναίκα να μας ρίξει έστω μια δεύτερη ματιά, πόσο μάλλον να γίνει σκιά μας. Και μια που έχουμε φτάσει στην Αγίας Σοφίας και ο δρόμος μέχρι την Αριστοτέλους φαίνεται μακρύς, αποφασίζω να αφεθώ στα χέρια του Δάσκαλου μπας και αποκτήσω καμιά σκιά, γιατί η μόνη σκιά που έχω είναι μια Rilken, που ξέχασε η αδερφή μου στο μπάνιο.

Ziggy: Και δηλαδή, κυρ Παναγή μου, εσείς τρέχατε και αυτή από πίσω?
Ταρίφας: Αν έτρεχα λέει? Κεντέρη Πρεζάκι μάθε μηχανάκι με φωνάζανε όλοι.
Ziggy: Κάτι όμως κάτι δεν μου κολλάει σ’αυτή την ιστορία κυρ Παναγή μου και να με συγχωρείς. Η γυναίκα σου είναι η μεγαλύτερη πουτάνα απ’όλες και γι’αυτό την παντρεύτηκες. Παρόλ’αυτά έκανε 18μίση μήνες για να σου κάτσει παρόλο που έτρεχε από πίσω σας σαν το κογιότ. Σωστά?
Ταρίφας: Σωστά. Αν και δεν με αρέσεί να λες την γυναίκα μου πουτάνα.
-Μα εσείς μου το είπατε.
Ταρίφας: Ναι, αλλά εμένα είναι γυναίκα μου, μπορώ να την λέω όπως θέλω. Ενώ εσύ δεν τη ξέρεις, βιάζεσαι να πάς στη δουλεία σου και άμα σε αφήσω εδώ άντε να βρεις ταξί.
Ziggy: Με συγχωρείτε, δεν είχα πρόθεση να σας προσβάλλω, είμαι σίγουρος ότι η γυναίκα σας είναι μια αξιαγάπητη και πάνω απ’όλα αξιόλογη κυρία
Ταρίφας: Μπα, πουτάνα είναι. Γι’αυτό την παντρεύτηκα.
Ziggy: Μάλιστα. Μήπως θα θέλατε να μου εξηγήσετε πώς μία γυναίκα που εκδηλώνει ένα μακροχρόνιο ενδιαφέρων για έναν άντρα, είναι κατά εσάς, και το τονίζω κατά εσάς, γιατί κατε με αποτελεί μια αξιολάτρευτη κυρία, πουτάνα, και μάλιστα η μεγαλύτερη? Και επιπλέον αποφασίζεται να την παντρευτείτε?
Ταρίφας: Άκου λοιπόν καρντάση. Εγώ το γυναικάκι μου το είδα πρώτη φορά στην Ικτίνου. Ξανθό, ψηλό, με ένα μίνι ως τον ομφαλό, σταματάω να την πάρω κούρσα. «Που πάτε μαντάμ», της φωνάζω. «Νεάπολη», με λέει αυτή. «Μπέκα μέσα», την λέω εγώ. Κάθεται στο πίσω κάθισμα. Εγώ χαμηλώνω το καθρέφτη για να βλέπω τα μπούτια της. Και είχε κάτι μπούτια καρντάση, άλλο να σε λέω και άλλο να τα βλέπεις. «Παντρεμένη, μαντάμ?», τη ρωτάω. «Ελεύθερη» με λέει αυτή. Θα γαμήσουμε σκέφτομαι εγώ. Σήμερα όμως όχι μετά από 18μίση μήνες, σκέφτομαι τώρα. Με πιάνει κουβέντα. Και «τι ωραία μάτια που έχεις», με λέει, και «τι πυκνά μαλλιά», με λέει, και «100 ευρώ τσιμπουκάκι-πισοκωλλητό» με λέει και μένω κόκαλο. «Τι 100 ευρώ?¨» την λέω? «100» με λέει, και μου κλείνει το μάτι πονηρά. Γυρνάω και την κοιτάζω όπως κοιτάζω εσένα καλή ώρα. Και είναι καρντάση σαν Filmnet 3 μετά τις 12. Την κοιτάω στα μάτια και την λέω: «Άμα είχα 100 ευρώ μαντάμ, θα παντρευόμουνα». Με κοιτάει στα μάτια και με λέει: «Άμα σε δώσω 100 ευρώ, με παντρεύεσαι?». Σε μια προσπάθεια να το παίξω κούκλος την λέω: « Τι με λες ρε κοπέλα μου, εγώ και τζάμπα σε παντρεύομαι». «Έκλεισε», με λέει αυτή. «Αύριο κάνουμε τα χαρτιά, γιατί την Παρασκευή λήγει η άδεια παραμονής μου, και με στέλνουν πίσω στα Σόφια. Με παντρεύεσαι και σε 18 μήνες χωρίζουμε, παίρνω εγώ τα χαρτιά μου και μετά φιλαράκια». «Σοβαρά με μιλάς τώρα?» την λέω. «Σοβαρότατα» με λέει. Το σκέφτομαι ρε καρντάση και λέω στον εαυτό μου: «εγώ είμαι σαν ανάποδο γαμώτο, τέτοιο μ***ί και να το πλήρωνα δεν με καθόταν. Το παντρεύομαι, κάνω το κομμάτι μου, βγάζω τα γούστα μου και σε 18 μήνες χωρίζω. Έτσι κι’αλλιώς όλα τα καλά πράγματα έχουν ένα τέλος. «Μέσα» την λέω και την άλλη μέρα παντρευτήκαμε.
Ziggy: Οφείλω να ομολογήσω πως με καλύψατε εν μέρη. ΟΚ, νομίζω ότι είναι φανερό, ότι η γυναίκα σας είναι όντως πουτάνα, και μάλιστα γι’αυτό την παντρευτήκατε. Βέβαια αυτό δεν την κάνει και την μεγαλύτερη. Μάλιστα είμαι σίγουρος ότι πολλοί έχουν ακολουθήσει το παράδειγμα σας, και μάλιστα πέρασαν 18 μήνες λαγνείας, σαρκικής υπερβολής, σεξουαλικής κραιπάλης και μάλιστα τζάμπα.
Ταρίφας: Δεν με λες καρντάση, βιάζεσαι πολύ?
Ziggy: -Κοιτάω το ρολόι μου, έχω αργήσει ήδη 1 ώρα οπότε δεν γαμιέται- Μπα μωρέ.
Ταρίφας: Ε άκου τότε να τελειώσω και μετά με λες αν ήταν όντως η μεγαλύτερη.
Ziggy: Παρακαλώ.
Ταρίφας: Πάμε λοιπόν σπίτι μετά το γάμο. Τρέχω και γω στο κρεβάτι. Απλώνω την κορμάρα και μένω με τις κάλτσες. Σκάει μύτη και η μαντάμ, ζαρτιέρες, μαύρα εσώρουχα και από πάνω μακρύ αδιάβροχο. Πω ρε μάνα μου, αναλογίζομαι, τι γυναίκα βρήκα ο καργιόλης. Τρίβω τα χέρια μου με ευχαρίστηση. Με πλησιάζει, με δίνει ένα φιλί στο μέτωπο και με λέει «Άντε Παναγή μου, κοιμήσου εσύ τώρα γιατί έχει μεροκάματο αύριο και εγώ πρέπει να πάω για δουλεία». Τι έγινε ρε Παναγή, λέω στον εαυτό μου? Δες σας τα πάνε καλά μαντάμ. «Πού νομίζεις ότι πάς?» την λέω. «Στη δουλειά», με λέει. « Η γυναίκα του Παναγή δουλεία? Στο γόνα ρε θα σε σφάξω», την λέω. «Αχ, Παναγή μου είσαι πολύ γλυκός, αλλά δυστυχώς, αν δεν πάω για δουλεία θα ταράξουμε τον Θείο Νίκολαι, και δεν το θέλουμε αυτό, το θέλουμε?». « Και ποίος τον χέζει μωρή τον θείο σου τον Νίκολαι? – κανένας καημένος βούλγαρος τσομπάνης που νομίζει ότι η ανιψιά του δουλεύει νυχτερινή βάρδια ως νευροχειρούργος στο Διαβαλκανικό. «Ε καλά τώρα που θα περάσει να με πάρει, να του το πεις» με λέει, και πριν προλάβει να τελειώσει τη φράση της χτυπάει η πόρτα. Τρέχει η μαντάμ να ανοίξει και τσιροκοπάει υστερικά «Τσίτσκο Νίκολαι, Τσίτσκο Νίκολαι». «Γαμώ το σόι σου» μουρμουρίζω καθώς βάζω τη ρόμπα μου και ετοιμάζομαι να πω σ’αυτόν το βουκόλο βούλγαρο να αφήσει εμένα και τη γυναίκα μου ήσυχο, μπας και γαμήσουμε απόψε. Την ώρα που πάω να διασχίσω την πόρτα του σαλονιού πέφτω πάνω σε μια τεράστια ντουλάπα, που κάποιος μετακίνησε χωρίς να μου το πει. «Καλά ακόμη δεν μπήκες στο σπίτι, άρχισες να μετακινείς και τα έπιπλα?», φωνάζω. Προς έκπληξή μου όμως αντί να με απαντήσει το γυναικάκι μου, με απαντάει η ντουλάπα με μια βραχνή, σκοτεινή φωνή: «Στράβο Ντρουγκάρι. Για σουμ Τσιτσκο Νίκολαι», και με δίνει μία στην πλάτη, με σκοπό μάλλον να με χαιρετήσει αν και εγώ το ένιωσα σαν προσπάθεια να με ισιώσει την σκολίωση που είχα από μικρός. «Σιγά ρε καρντάση, θα με ξεκάνεις» του λέω. «Ήρθα να πάρω Νάτασα για δουλεία. Προμπλέμα?» με λέει. «Κανένα προμπλέμα, τον λέω, μόνο φέρτηνα πίσω πριν τις έξι, να με κάνει τουλάχιστο κάνα φαγητό, όχι τίποτε άλλο, άλλα να μην λέει και η γειτονιά ότι πήρα καμιά ακαμάτα. «Νέμα προμπλέμα, με λέει, και με δίνει άλλη μία, με αποτέλεσμα να επαναφέρει την σκολίωση που είχα ξεπεράσει πέντε λεπτά πριν. Έτσι λοιπόν κυλούσε η ζωή μου τους επόμενους 18 μήνες. Κούρσα όλη μέρα, την καθιερωμένη σφαλιάρα στη πλάτη κάθε βράδυ από τον Τσίτσκο Νίκολαι και με την ελπίδα ότι την επόμενη μέρα θα βρω την ευκαιρία έστω να γλύψω ένα κοκαλάκι από την Νάτασσα, περνούσαν οι μέρες του έγγαμου βίου μου.
Ziggy: Ωραία όλα αυτό κυρ Παναγή μου, αλλά η κυρία Νάτασσα, όχι μόνο σκιά σου δεν είχε γίνει, άλλα ούτε καν την σκιά της δεν είχες δει όσο ήσασταν παντρεμένοι.
Ταρίφας: Πάλι βιάζεσαι καρντάση. Και επειδή φτάνουμε Αριστοτέλους σε λίγο, θα σε τα πω γρήγορα. Τον τρίτο μήνα λοιπόν, η κυρά, επειδή λέει ότι δεν ικανοποιούσα τις σεξουαλικές μου ανάγκες, εκδήλωσε μια παθολογική ζήλια, γιατί λέει ότι εμείς οι άντρες που αυτή τους ξέρει καλύτερα από τον καθένα, αν δεν γαμήσουμε για 1 μήνα, αρχίζουμε να ξενοπηδάμε, και επειδή δεν ήταν διατεθειμένη να λερώσει το στεφάνι της, άρχισε να έρχεται μαζί μου όλη μέρα όπου και να πήγαινα. Πήγαινα να πάρω τσιγάρα «πού πάς παναγής?» με φώναζε, «για τσιγάρα» την απαντούσα, «έρχομαι και γω» με απαντούσε. Όσο πιο πολύ προσπαθούσα να εξαφανιστώ, τόσο πιο πολύ ζήλευε, με αποτέλεσμα να παίζω πρέφα με τους συνάδελφους, και να έχω την κυρα-Νάτασσα στο διπλανό τραπέζι. Και το χειρότερο απ’όλα ήταν πώς άμα η παρτίδα κρατούσε πολύ, και έχανε κανένα ραντεβού, έριχνε και καμιά ξεπέτα σε κάνα συνάδελφο για να ρεφάρει τη χασούρα. Αποτέλεσμα, όλος ο συνεταιρισμός «Μακεδονία» να έχει πηδήξει τη γυναίκα μου, εκτός από μένα. Όταν βέβαια της πρότεινα, αντί να ζηλεύει ότι θα ξενοπηδήξω επειδή δεν με κάθεται, να με κάτσει να ησυχάσω και γω να ησυχάσει και αυτή ξέρεις τι με απάντησε? “I never mess business with pleasure darling”. Βέβαια επειδή εγώ δεν ξέρω Βουλγάρικα, δεν κατάλαβα τι μου είπε. Περάσανε λοιπόν 18 μήνες και γω, είχα βάλει το πουλί μου στη γυάλα μαζί με όλα τα άλλα πράγματα που βάζουμε σε γυάλες (Φυτά και λουλούδια, Αντικείμενα μικρά που δεν θέλουμε να χάσουμε, Τα όνειρα και τις προσδοκίες μας ;)). Το διαζύγιο βγήκε και η Νάτασσα, ήρθε στο σπίτι να πάρει τα πράγματα της. Την κοιτάω απορημένος. «Ρε συ Νατάσσα, είμαστε τόσους μήνες παντρεμένοι, τώρα πια είσαι ελεύθερη, έχεις τα χαρτιά σου, θέλω να μου κάνεις μια χάρη» την λέω. «Ότι θες Παναγή μου», με λέει. «Νατάσσα, θέλω να με κάτσεις, θέλω να σε πηδήξω, να σε πετάξω το μουνί στα τζάμια», λέω σαλταρισμένος και απηυδισμένος μετά από 18 βασανιστικούς μήνες αγαμίας. «Ντόμπρο» με λέει. «Ντόμπροοοοο?», ουρλίαζω και σε κλάσματα του δευτερολέπτου μένω με τις κάλτσες. «100 ευρώ» με λέει. «Τι 100 ευρώ, Νατάσσα μου», την λέω και το μάτι μου έχει θολώσει πιο πολύ από τον Θερμαϊκό πριν το βιολογικό καθαρισμό. «Ε τώρα που δεν είμαστε παντρεμένοι Παναγή, πρέπει και γω να ζήσω» με λέει. Δεν άντεξα άλλο καρντάση, την έδωσα 100 ευρω και μετά από 18μίση μήνες, με έκατσε.
Ziggy: Τελικά σε παρεξήγησα κύριε Παναγή. Δίκιο έχεις. Ήταν όντως η μεγαλύτερη πουτάνα από όλες.
Ταρίφας: Σ’ευχαριστώ για την κατανόηση καρντάση, άλλα θα εκτιμούσα αν δεν μιλούσες έτσι για το στεφάνι μου.
Ziggy: Μα καλά, δεν χωρίσατε?
Ταρίφας: Χωρίσαμε.
Ziggy: Ε, τι στεφάνι σου τότε?
Ταρίφας: Παρέλειψα να σου πω, πώς τον 19ο μήνα, όταν απελάσανε το Θείο Νικολάι, η Νάτασσα, έμεινε μόνη και απροστάτευτη. Έτσι με παρακάλεσε να την παντρευτώ ξανά και να αναλάβω εγώ το όλο το business.
Ziggy: Και καλά μετά από όλα αυτά δέχτηκες?
Ταρίφας: Φυσικά δέχτηκα, ξέρεις πόσο χρήμα έχει η δουλεία του p.i.m.p.? Άσε που τώρα έχω την Νατάσσα δικία μου όλο το βράδυ.
Ziggy: Έ φαντάζομαι κάτι είναι και αυτό. Τουλάχιστον τώρα, και σου κάθεται, δεν έχεις παράπονο?
Ταρίφας: Τι με λέει ρε το άτομο? Παντρεμένος άνθρωπος είμαι ρε καρντάση, πουτάνες θα γαμάω?

Κάπως έτσι ξεκίνησα να παίρνω λεωφορείο......

New Features

Dear all,

The book suggestions have been updated. I tried to update the music suggestions too but I’m too damn drunk to do it right, so I’ll give it a go some other time.
A song of the week suggestion directory has also been added at the bottom right of the sidebar. Yes, my stories come out also in Dolby Surround.

Plus a link list, with the blogs i like to read (i should have done this a long time a go)

Two new stories, coming up. If I get sober, I’ll try to get them done by tomorrow.

Cheers

Ziggy, hik

ΕΝΑΣ ΕΡΩΤΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ

Το καλοκαίρι στην Ελλάδα είναι ακριβώς σαν το slogan της τουριστικής της καμπάνιας « Live Your Myth In Greece». ΜΥΘΟΣ.
Οι φίλοι μου και εγώ, όπως κάθε χρόνο, ζήσαμε το πιο τρελό και καυτό καλοκαίρι της ζωής μας. Ήπιαμε αναρίθμητα Καιπιρίνια στα εξωτικά Μπαρ του πρώτου ποδιού, ερωτευτήκαμε με πάθος καλλονές απείρου κάλους (που συμπτωματικά φεύγανε πάντα μία μέρα πριν βρεθούμε όλοι μαζί) και δώσαμε πολλαπλούς οργασμούς (που «σιγά τώρα ψηλέ μην τη βρεις τη γκόμενα να τη ρωτήσεις, 2 μέρες θα κοιμάται μετά από αυτά που της έκανα»). Έτσι γυρίσαμε όλοι το Σεπτέμβριο με «Γεμάτες τις μπαταρίες» και «χορτασμένοι, φίλε, άσε, δεν θέλω να δω καμιά καργιόλα για 2 μήνες, είμαι μέχρι το λαιμό».
Στη πραγματικότητα βέβαια, πίναμε ¨Αμστελ, γνωρίσαμε κάτι γκόμενες από τις Σέρρες, τις πήγαμε να φάνε την καλύτερη τυρόπιτα της Χαλκιδικής και τους δύο οργασμούς που είχαμε όλο το καλοκαίρι ήταν απόρροια της εκούσιας ανάγκης του οργανισμού να αποβάλλει διάφορες ουσίες για να μην πάθουμε προστάτη. Έτσι βλέποντας το βαρύ χειμώνα να πλησιάζει απειλητικά και το ελπιδοφόρο καλοκαίρι να έχει σκοτώσει και την τελευταία του ελπίδα, κάναμε τα αδύνατα δυνατά να πετύχουμε το ανέλπιστο: Να σκοράρουμε δηλαδή στο 93ο λεπτό του αγώνα, ήτοι, 28-29 Αυγούστου. Έτσι θα μπορούσαμε και το νόμο πια, να λέμε ότι ζήσαμε και μείς, έναν έρωτα για το καλοκαίρι (σνίφ) πριν μας πιάσει ο Σεπτέμβρης και γίνουμε και μείς «χορτασμένοι, φίλε, άσε, δεν θέλω να δω καμιά καργιόλα για 2 μήνες, είμαι μέχρι το λαιμό».
Και κάποιος εύλογα θα ερωτηθεί: « Μα τι είναι πια αυτός ο έρωτας για το καλοκαίρι? Γιατί είναι τόσο σημαντικός? Χάθηκε δηλαδή να ζήσουμε έναν έρωτα για το χειμώνα?»
Εδώ λοιπόν κρύβεται το εξής παράδοξο. Το χειμώνα, όλες οι γκόμενες είναι ξαφνικά παρθένες, με σκοπό να τους πουλήσουν οι γονείς τους σε κανέναν πλούσιο Σαουδάραβα και να λύσουν το οικονομικό τους. Επειδή όμως όλο το χειμώνα οι Σαουδάραβες – Αφέντες είναι απασχολημένοι να παίζουν με καλώδια και διάφορα πλαστικά, γιατί η ζωή στη Αραπιά είναι βαρετή και μαύρη, όταν έρθει το καλοκαίρι και δεν έχει γίνει το πολυπόθητο deal («50 βαρέλια πετρέλαιο και 3 ρόλεξ για παρθένα κόρη σου»), οι γκόμενες περνούν στη φάση COSMOPOLITAN και τότε μπορεί να σου συμβεί το ανέλπιστο.
Αφού λοιπόν όλον τον Ιούλιο μέχρι και τις 25 Αυγούστου έχει πρηστεί η κοιλιά μας από τις Άμστελ και τις τυρόπιτες, πέφτει στα χέρια μας ο δούρειος ίππος της γυναικείας ψυχής, το COSMOPOLITAN τεύχος Αυγούστου – Σεπτεμβρίου, με γενικό τίτλο: «Μπίτς Κόλλευ: Μήν Αφήσετε Καμία «Μπάλα» Να Πέσει Κάτω». Εκεί λοιπόν μαθαίνουμε όλα αυτά που θέλουμε εμείς οι άντρες να μας κάνετε (και δεν το είχαμε συνειδητοποιήσει ), 100 +1 μία ατάκες για να κουνάμε την ουρά μας κάθε φορά που μας λέτε να πάμε για ψώνια καθώς και την ανατομία του ανδρικού κορμιού με χάρτες και διαγράμματα σε κλίμακα 1:100000. Μ’αυτό τον τρόπο, γιατί τα κάστρα πέφτουν εκ των έσω, μάθαμε τα πάντα για τη γυναίκα – COSMOPOLITAN και το μόνο που χρειαζόταν ήταν να την εντοπίσουμε και να κερδίσουμε αυτή την άνιση μάχη, με τον λαβωμένο από τα ίδια του τα όπλα εχθρό.
28 Αυγούστου λοιπόν και είμαι περικυκλωμένος από ντόπιο πληθυσμό, που μιλά μια διάλεκτο γνώριμη πια, που δεν με ξενίζει μετά από παραμονή 2 μηνών στο Γαλατικό Χωριό. Οι ελπίδες να γνωρίσω ένα Cosmo-Girl, έχουν πια μετατεθεί για το επόμενο καλοκαίρι και έχω πλέον επικεντρωθεί στο να κάνω το Λάμδα μου όσο πιο παχύ και υγρό γίνεται όταν παραγγέλνω Άμστελ, για να μην προδώσω την αριστοκρατική μου καταγωγή και θέσω το τρυφερό μου κορμάκι σε κίνδυνο όντας ξένος στο Ινδιάνικο Χωρίο της Σίβηρης Χαλκιδικής. Επειδή όμως ο θεός είναι Χ.Ο., το ίδιο και γώ, το θαύμα δεν άργησε να γίνει.
Ένα κορίτσι, βγαλμένο από τις σελίδες του COSMO, κάνει νωχελικά την εμφάνιση του. Τα πάντα γύρω μου κινούνται σε αργή κίνηση (εκτός από τα Λιιι, Μιιι, Νιιι που εκσφενδονίζονται γύρω μου με ασύλληπτους ρυθμούς). Το πλήθος φαίνεται να ανοίγει στα δύο, παραχωρώντας έναν διάδρομο για το ανέλπιστο του καλοκαιριού που ισορροπεί με δεξιοτεχνία πάνω στις 12ίντσες γόβες του. Ο χρόνος συνεχίζει να κυλά αργά, και το ελαφρύ τίναγμα των μαλλιών της, δεν τον διευκολύνει να ξεκολλήσει. Κάθεται στο μπαρ σε μια τέλεια ευθεία από το ανοιχτό μου σαγόνι. Το χέρι μου κατεβαίνει αργά ανάμεσα στα πόδια μου πλησιάζοντας το σκληρό και μακρύ όπλο μου. Παραγγέλνει ποτό. Βάζω το χέρι μου πάνω του, κοιτάω χαμηλά και το γραπώνω με όλη μου τη δύναμη. Με μία κίνηση το πετάω έξω, το χαϊδεύω απαλά και του ψιθυρίζω: "Το ήξερα ότι δεν θα με απογοήτευες ποτέ". Το τεύχος COSMOPOLITAN Αυγούστου Σεπτεμβρίου ήταν στα χέρια μου, πολύτιμος οδηγός στην άνιση μάχη που θα ακολουθούσε. Χωρίς να χάνω άλλο χρόνο, ανοίγω στην σελίδα 7 με τίτλο «Πώς να πλησιάσεις έναν άγριο τίγρη – 3 Σημάδια που ανοίγουν επίσημα την εποχή κυνηγιού».
1. Όταν ο άντρας ενδιαφέρεται, όλο του το κορμί δείχνει προς το μέρος σας».
Σηκώνομαι από την καρέκλα μου, τα χέρια μου σε ορθή γωνία, με τους δείκτες μου να δείχνουν ξεκάθαρα τις διαθέσεις μου. Το ίδιο και η μύτη μου, η οποία κινείτε ως προέκταση του προσώπου μου δείχνοντας προς το μέρος της, μην αφήνοντας κανένα ενδεχόμενο παρανόησης ότι το σώμα μου προσδιορίζει την ύπαρξή της.
2. Όταν ένας άντρας ενδιαφέρεται, αυτόματα ο εγκέφαλος του στέλνει μηνύματα στα μάτια του, και αυτά από τον ενθουσιασμό, ανοιγοκλείνουν με μεγάλη συχνότητα.
Παίρνω το βλέμμα Zoolander και την παγιδεύω στις γαλαζοπράσινες λίμνες των ματιών μου. Αρχίζω να τα ανοιγοκλείνω με ταχύτητες ασύλληπτες για το ανθρώπινο νου. Μετά από λίγο τη παγιδεύω στις καστανές λίμνες του αριστερού μου ματιού, γιατί μου έφυγε ο γαλαζοπράσινος φακός και έπεσε στο ποτήρι του διπλανού.
3. Όταν ο άντρας είναι διαθέσιμος για κυνήγι, τείνει να πλησιάζει το θήραμα του αργά και προσεκτικά, μέχρι να βρεθεί σε κοντινή απόσταση.
Χτυπάω τη πλάτη του διπλανού μου από την αντίθετη κατεύθυνση και με μια κίνηση αστραπή, επανατοποθετώ τη γαλαζοπράσινη λίμνη στη θέση της. Έπειτα, με ένα σάλτο, εφάμιλλο Ρώσου χορευτή, κρύβομαι πίσω από την κολόνα του μπαρ. Ως αίλουρος πηδώ στη σκεπή και γλιστράω σιγά σιγά στην άλλη άκρη του μπάρ. Έπειτα σκοντάφτω σε μια ηρωική προσπάθεια να κάνω τσουλήθρα στον σιδερένιο σωλήνα της υδρορροής και σκάω με τα μούτρα στο πάτωμα. Χωρίς κανένας να με πάρει είδηση, τινάζω τη σκόνη από πάνω μου και κάνω έρπηνγκ μέχρι το σκαμπό της. Το βλέμμα της όλη αυτή την ώρα, ψάχνει απεγνωσμένα να συναντήσει το δικό μου. Σχεδόν ταυτόχρονα γυρνάει το κεφάλι της καθώς εγώ στηρίζω το κορμί μου στο δεξί μου χέρι, που ακουμπά στο μπαρ με τέτοιο τρόπο ώστε να διαφαίνεται ο γυμνασμένος μου τρικέφαλος. Την κοιτάω επίμονα και ανοιγοκλείνω τα μάτια μου. Εκείνη ανοίγει το πορτοφόλι της και μου δίνει 2 ευρώ, και μουρμουράει κάτι στο μπάρμαν για τους χτυπημένους από τη μοίρα ανθρώπους που της δίνουν κουράγιο με τη στάση τους απέναντι στη ζωή.
Η πρώτη φάση έχει κερδηθεί. Έδωσα όλα τα αναγκαία σήματα, που υποδηλώνουν αμέριστο ενδιαφέρων. Τώρα είναι σειρά της να προχωρήσει με τις κατάλληλες ατάκες που θα τις δώσουν τη νίκη – ΧΑ, μικρή και ανόητη, αν ήξερες πώς είμαι συνεχώς ένα βήμα μπροστά σου, θα παραδινόσουν δίχως μάχη, αναλογίστηκα.
Σελίδα 18 με τίτλο: «Πίσω από τη λέξη κρύβεται ο Αλέξη, 1000 και μία ατάκες και απόψε θα σου φέξει».
1. «Βρείτε μια πρόφαση για να ανοίξετε κουβέντα. Το σπάσιμο του πάγου και η πρώτη επαφή είναι το 50% της προσπάθειας. Μην κάνετε υπέρμετρες προσπάθειες. Να είστε απλή και φυσική, μιλήστε του όπως μιλάτε σε οποιονδήποτε φίλο σας.

Ξαφνικά νοιώθω την ανάσα της στο λαιμό μου.

COSMO-GIRL: Μήπως μπορείτε να κάτσετε πιο εκεί? Έχετε βάλει το κεφάλι σας μπροστά στο στόμα μου και δεν μπορώ να αναπνεύσω.
ZIGGY: «Χμ», σκέφτηκα, «άμεσα, άνετη και αληθινή, ακριβώς όπως το περιγραφεί Απλώνω το χέρι και της συστήνομαι. «Ziggy”.
COSMO-GIRL: Lorna

2. «Αφού γίνουν οι απαραίτητες συστάσεις ήρθε η ώρα να τον κάνετε να αισθανθεί ότι είστε αδύναμη και χρειάζεστε κάποιον να σας προσέχει. Σύγχρονος όμως χρειάζεται να δείχνεται ότι είστε έξυπνη και δυναμική. Μην το παρακάνετε όμως, οι άντρες φοβούνται τις πολύ δυναμικές γυναίκες, οπότε, όποτε χρειάζεται κάντε λίγο τη χαζή. Μερικές μικρές ενέσεις τόνωσης του βιογραφικού σας δεν κάνουν κακό. Να είστε μυστηριώδης και σκοτεινή.

-ZIGGY: So….Lorna…..
-COSMO-GIRL: Ναί?
-ZIGGY: Τι κάνει ένα όμορφο ουράνιο τόξο σαν εσένα, μόνο του σ’έναν ουρανό που αρνείται να βρέξει – «καλά τη τσάκισα τη γκόμενα».
-COSMO-GIRL: Δέν κατάλαβα λέξη από ότι είπες
-ZIGGY: «χμ.. κάνουμε και τη χαζή έτσι? Anyway, προβλεπόμενο, μουρμούρισα» Εννοώ, πώς ένας άγγελος σαν εσένα, έχασε το δρόμο του και έπεσε στη γη.
-COSMO-GIRL: Σνίφ, μπουχου-χού – η γκόμενα πλαντάζει στο κλάμα – πού το ξέρεις? Άγγελο, το έλεγαν αυτό το τέρας. Ήταν ένα τίποτα, ένας αλήτης, έπινε και με χτυπούσε, με έκαιγε με αποτσίγαρα, και μου έπαιρνε όλα τα λεφτά από την δουλεία μου για να παίζει χαρτιά και να ξενοπηδάει.
-ZIGGY: «Να και το σύνδρομο του απροστάτευτου θηλυκού. COSMOPOLITAN σε λατρεύω» Όχι πια δάκρυα Lorna, δεν θα χρειαστεί να ξαναπλύνεις σκάλες, ούτε να αφήνεις γλοιώδεις εξηντάρηδες με κίτρινα μουστάκια να σε χουφτώνουν για ένα καλό πουρμπουάρ. Τώρα πια έχεις εμένα να σε προστατεύω.
COSMO-GIRL: Αχ Ziggy, είσαι ένας θησαυρός – κουρνιάζει το κεφάλι της στα στιβαρά μου μπράτσα- μόνο που δεν έπλενα σκάλες, ούτε με χούφτωναν παπούδες.
ZIGGY: «Νά τώρα που θα μου ξεφουρνίσει και το ψεματάκι για να νομίζω ότι είναι έξυπνη». Και τι έκανες γλυκιά μου?
COSMO-GIRL: Είμαι πυρηνικός αστροφυσικός, αντιπρόσωπος της NASA στην Νοτιανατολική Ευρώπη
ZIGGY: YEAH RIGHT!!!!!!! – ούπς αυτό ακούστηκε ενώ έπρεπε απλώς να το σκεφτώ..-

Σελίδα 122 υπό τον τίτλο: Πάρε με στη φωλιά σου και κάνε με δικιά σου.
1. Αγαπημένες μου φίλες. Έφτασε η ώρα για την τελική κίνηση, η ώρα να πιάσετε το γιαννούκο απ’τα μαλλιά. Μετά από τόση ώρα κυνήγι, ήρθε η ώρα να σβήσετε τη δίψα του, όπως μόνο εμείς τα COSMO-GIRL ξέρουμε. Ο πιο εύκολος τρόπος είναι να επικαλεστείτε ελαφρύ πονοκέφαλο ή αδιαθεσία. Αυτός θα προσφερθεί να σας συνοδεύσει. Αφήστε τον να σας πάει σπίτι. Όταν φτάνετε κάντε ότι χάσατε τα κλειδιά σας. Ως γνήσιος Gentleman –και ξαναμμένος κυνηγός- θα σας καλέσει στο σπίτι του. Αρνηθείτε ευγενικά, αφήνοντας τα μάτια σας να πουν το αντίθετο. Πριν γίνει φορτικός, δεχτείτε με την προϋπόθεση να κοιμηθείτε στον καναπέ.

Συνέχισα να την κοιτάω και να ανοιγοκλείνω τα μάτια μου, μέχρι που την μάτιασα.
COSMO-GIRL: Δεν αισθάνομαι πολύ καλά, νομίζω ότι είναι ώρα να πηγαίνω.
ZIGGY: «Το ερωτικό κάλεσμα της Ελαφίνας για ζευγάρωμα!!! Πρέπει να φανώ gentleman» Θα σε συνοδεύσω εγώ. Μια στιγμή να πληρώσω.

Η Lorna βγαίνει έξω. Μαλώνω με το μπάρμαν γιατί δεν μου δίνει τα 20 λεπτά ρέστα από την Άμστελ, και ξεκινάω για μια συνάντηση με το πεπρωμένο μου. Φτάνουμε στο σπίτι της. Η Lorna ψάχνει τα κλειδιά της. Αδειάζει τη τσάντα της στο τσιμεντένιο περβάζι. Ανάμεσα στα κιάλια, το χάρτη του σύμπαντος, πυξίδα, διαβήτη, μια ταυτότητα της NASA, τρία διαβατήρια με διαφορετικό όνομα, ένα ζευγάρι χειροπέδες, ένα μαστίγιο με 3 κεφάλια και ένα κουτί μαστίχες Χίου, κρύβεται η απόγνωση. Τα κλειδιά της έχουν εξαφανιστεί!!
COSMO-GIRL: Μα είμαι σίγουρη ότι τα είχα βάλει στη τσάντα μου – λέει με μια φωνή γεμάτη παράπονο.
ZIGGY: Καλά δεν έγινε και τίποτα μπορείς να μείνεις σπίτι μου και το πρωί τα ψάχνεις –μόνο μην ψάξεις στη δεξιά τσέπη του μπουφάν μου, που έχωσα τα κλειδιά σου όταν εσύ πήγες στην τουαλέτα-.
COSMO-GIRL: Σπίτι σου? Μα...μόλις που γνωριζόμαστε...δεν θα μπορούσα.
ZIGGY: «Να τα μας η σεμνότητα...Θα το πω ακόμη μερικές φορές μέχρι να φτάσω ένα βήμα πριν γίνω φορτικός».

Αρκετά βήματα αφού έγινα φορτικός, η Lorna αντιλαμβάνοντος ότι δεν μπορούσε να μπει σπίτι, αλλά και επειδή δεν άντεξε άλλο να τη πρήζω, αναφώνησε:
COSMO-GIRL: Εεε..Εντάξει πια, πάμε σπίτι σου!! Άλλα θα κοιμηθώ στον καναπέ..
ZIGGY: «Δεν το πιστεύω, πάλι μέσα έπεσε το COSMO. Τελείωσε, θα γραφτώ συνδρομητής». Πάμε.

Σελίδα 255 με τίτλο «Νεροχυτάτο, ψυγειάτο, στάση κωλλάτου και άλλες 100 στάσεις για.....μεγάλες αποστάσεις.
1. Αγαπημένες μου φίλες ή τάν ή επί τάς. Φτάσατε στη βρύση και ήρθε η ώρα να πιείτε νερό (και στην ανάγκη να καταπιείτε). Ο άντρας επιθυμεί τη γυναίκα μαθήτρια, άμαθη και άβγαλτη, πλαστελίνη στα χέρια του δημιουργού της. Ταυτόχρονα όμως, θέλει τη γυναίκα παιχνιδιάρα, να παίρνει μικρές πρωτοβουλίες. Μη φοβάστε να πρωτοτυπήσετε. Δέστε τον χρησιμοποιώντας το καλσόν σας. Κλείστε του τα μάτια μ’ένα μαντήλι. Άν το πάθος ξεχειλίζει μαστιγώστε τον ελαφρά με τη ζώνη σας και μιλήστε του βρώμικα στο αυτί. Ο θεός του Έρωτα μαζί σας.

Φτάσαμε σπίτι. Άναψα τα κεριά και έβαλα ένα CD του Barry White. Γέμισα το τραπέζι με ξηρούς καρπούς, θαλασσινά και άλλα αφροδισιακά. Άνοιξα μια σαμπάνια Kair που είχα κερδίσει στο Λούνα Πάρκ πριν από δύο βδομάδες όταν πήγα με την ανιψιά μου και την κέρδισα 3 φορές στα μπαλάκια, οπότε έχασε το στοίχημα και κέρασε αυτή τα παγωτά, την Άμστελ μου, το χοτ ντοκ με μουστάρδα και ένα λογαριασμό του ΟΤΕ που είχε λήξει προ ημερών. Πάντως για 8 χρονών τα πήγε αρκετά καλά, σχεδόν όσο καλά όσο εγώ.
Ξάπλωσα νωχελικά στον καναπέ. Εκείνη με κοιτούσε, σαν να μην πίστευε τι έβλεπε στα μάτια της.
COSMO-GIRL: «Δεν το πιστεύω τι τραβάω σήμερα. Δες τον τώρα που μου ξάπλωσε σαν Ρωμαίος στον καναπέ» Εγώ που θα κοιμηθώ??
Χτύπησα ελαφρά τον καναπέ, υποδεικνύοντας το μέρος που της αναλογεί.
COSMO-GIRL: «Ωραία, τώρα νομίζει ότι είμαι σκυλί! Μα πού τα έβαλε τα γαμήδια τα κλειδιά μου??»
ZIGGY: Έλα να ξαπλώσεις, πρέπει νά’σαι κουρασμένη.
COSMO-GIRL: Όχι τόσο κουρασμένη ώστε να μην σε κάνω δικιά μου, σκύλα.
ZIGGY: “ουπς, πώς με είπε? Ά, μάλλον είναι στο πλαίσιο του Μίλα μου βρώμικα (σελ.255). Ας είναι....
COSMO – GIRL: Σε πειράζει να κλείσω το φως?
Το φως κλείνει. Ήχος από ατσάλι, κάτι σκίζει τον αέρα, κάτι μου σφίγγει το λαιμό, κάποιος με ξεντύνει και μου φοράει κάτι στενό, κάτι κρύο νοιώθω σους καρπούς μου. Το φως ανοίγει. Τα χέρια μου είναι δεμένα με χειροπέδες, που συνδέονται με την αλυσίδα που κρέμεται από το δερμάτινο κολάρο και συνεχίζει μέχρι τα καινούργια μου μαύρα δερμάτινα εσώρουχα. Η Lorna φοράει μια στολή αστυνομικού και κρατάει στα χέρια της ένα μαστίγιο με 3 ουρές.
ZIGGY: « Χμ, εφευρετική, όπως το περιέγραφε στην σελίδα 267. Ας περιμένουμε μέχρι να γίνει υπάκουη και αρχάρια».
COSMO-GIRL: Ziggy παλιοξεκωλίαρη, θα σου ξ*****ω το κω*******δι πριν προλάβεις να πάρεις ανάσα. Βρωμερό σκουλήκι, απόψε θα συναντήσεις το δημιουργό σου – και πριν προλάβει να τελειώσει τη φράση της, μου σκάει μια με το μαστίγιο, οπού οι 2 φορές προσγειώνονται στο τρυφερό μου κορμάκι ενώ η τρίτη κάνει απλά ένα θόρυβο που σε κάνει να θέλεις τη μαμά σου.
ZIGGY: Ααααα, - ούρλιαξα- Lorna αγάπη μου.....
COSMO-GIRL: Αφέντρα Lorna για σένα τραυματισμένη βερβερίτσα.
ZIGGY: Μάλιστα. Εεεε, αφέντρα Lorna δεν νομίζεις ότι ξέφυγες λίγο με τον αυτοσχεδιασμό. Το εκτιμώ πού που μπήκες σε τόσο κόπο, και με γοητεύει το γεγονός ότι θες να φανείς αντάξια μου, αλλά αυτή η μαλακία με τα τρία κεφάλια πόνεσε.
COSMO-GIRL: Σκασμός αγωγιάτη. Θα πονάς μόνο όταν στο επιτρέπω, και θα μιλάς μόνο όταν σου απευθύνουν το λόγο.
ZIGGY: Ξενερώνωωωωωωωωωω........Enough with the bullshit darling. Λοιπόν άνοιξε το περιοδικό στη σελίδα 321, να πάρεις καμία καλή ιδέα άλλα μην το παρακάνεις, γιατί αν θες να ξέρεις τα μισά από αυτά που περιγράφει πρέπει να δουλεύεις σε τσίρκο για να τα κάνει.
COSMO-GIRL: Γι’αυτό και σταμάτησα να διαβάζω COSMO τα τελευταία 2 χρόνια.
ZIGGY: Και τι διαβάζεις?
Η Lorna βγάζει ένα μεγάλο μαύρο επετειακό τεύχος με τίτλο: «Σύγχρονη Αφέντρα – Μητέρα, Εργαζόμενη, επιστήμων μα πάνω απ’όλα ΑΦΕΝΤΡΑ»

Κρύος ιδρώτας κύλησε δίπλα στους κρίκους από τις αλυσίδες μου.
ZIGGY: ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΡΘΕΙ Ο ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ- φώναξα- ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΓΕΜΑΤΕΣ Η ΜΠΑΤΑΡΙΕΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΧΟΡΤΑΣΜΕΝΟΣ ΦΙΛΕ ΑΣΕ –ούρλιαζα κλαίγοντας-......ΑΣΦ..ΣΔ...ΑΣΦΔΓΒ5ΗΝΩΒΛ......
Μου έκλεισε το στόμα με σελοτέιπ.
ΑΦΕΝΤΡΑ LORNA: Επιτέλους, ένας έρωτας για το καλοκαίρι. Βαρέθηκα πια να πίνω Άμστελ και να τρώω τυρόπιτες όλο τον Αύγουστο η γυναίκα........

Η ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΤΣΟΥΤΣΟΥΝΟΥ (που τείνει να ξεψυχίσει....)

-Έχεις μικρό τσουτσούνι?
-Define μικρό.
-Τόσο ώστε να δικαιολογεί την συμπεριφορά σου.
-Δυσκολεύομαι να σε καταλάβω.
-Ρε πασά μου, πόσο είναι 12, 13?
-Εκατοστά?
-Όχι, γιάρδες.
-Αφού ρε μαλάκα έχουμε κάνει ντους μαζί, με ξέρεις από τα δώδεκα, τί νόημα έχει η ερώτηση σου?
-Επειδή σε ξέρω, προσπαθώ να καταλάβω, πού πήγε τόσα κιλά τσουτσούνι.
-Και πάλι δυσκολεύομαι να σε καταλάβω. Μήπως έγινες gay?
-Βρε εγώ gay δεν έγινα, άλλα ανησυχώ για την δική σου κατάσταση.
-Τι έχει δηλαδή η κατάσταση μου?
-Ε, να, το τσουτσούνι σου.
-Τι έγινε πάλι με το τσουτσούνι μου? Κοίταξε, φίλε, σε ξέρω τόσα χρόνια, το τελευταίο πράγμα που θα ήθελα να δω είναι να μου την πέφτει ο κολλητός μου. Οπότε, αν έχεις κάτι να μου πεις πες το γρήγορα να περάσει ανώδυνα, να το ξεχάσουμε και ας ελπίσουμε ότι δεν θα επηρεάσει την σχέση μας. Α, και μην διανοηθείς να αρχίσεις να απλώνεσαι γιατί, θα’ χουμε επεισόδια.
- Τι να στην πέσω βρε ταλαίπωρε, αν ήταν να γίνω gay σε σένα θα την έπεφτα που πλένεσαι με betadin μόλις τελειώσεις? Τέλος πάντων, θα στο πω να τελειώνουμε, γιατί θα μου πάθεις τίποτα και όχι τίποτα άλλο, άλλα θα πρέπει να εξηγήσω και στη μάνα σου πώς μου έμεινες στα χέρια. Φίλε, το πρόβλημα δεν είναι στο τσουτσούνι σου, άλλα στην ψυχή σου.
-Μπα, τι έγινε, φύγαμε από την φυσιολογία και πήγαμε στην ψυχολογία?Anyways, και τι πρόβλημα έχει η ψυχή μου γιατρέ?
-Δεν, ταιριάζει στο σώμα σου.
-Μπά, εγώ νόμιζα ότι οι ψυχές βγαίνουν one size fits all. Τι, μου πέφτει μεγάλη?
- Απλώς δεν ταιριάζει.
- Κατάλαβα, δεν είναι στη μόδα φέτος οι ψυχές τρία τέταρτα και πρέπει να την μακρύνω.
- Να την κοντύνεις πρέπει.
- Την ψυχή?
- Όχι, την ψωλή.
- Τώρα γίνεσαι σαχλός. Λοιπόν, μαλάκα, επειδή πληρώνω στο κινητό σε κλείνω. Όταν ωριμάσεις κάνε μου μια αναπάντητη να σε πάρω πίσω, γιατί ξέρω πόσο ματζίρης είσαι.
- Σοβαρολογώ.
- Τι, σοβαρολογείς? Πρέπει να κοντύνω την ψωλή μου? Γιατί, έχουν βάλει τεκμήριο στις ψωλές πάνω από χ εκατοστά και θα πληρώσω φόρο?
- Πρέπει να κοντύνεις την ψωλή σου για να ταιριάξει με την ψυχή σου.
- Παίρνεις ναρκωτικά έτσι? Παρόλα αυτά θέλω να δω που το πάς.
- Άκουσε φίλε. Υπάρχουν 3 κατηγορίες ανδρών, οι μικροτσούτσουνοι, οι «κάνει την δουλεία του» και οι παλαμάριδες. Το τσουτσούνι, όπως κάθε ζωντανός οργανισμός, κουβαλάει κάποιον ψυχισμό που αντικατροπτίζεται στον κάτοχο του συνθέτοντας αυτό που λέμε Ψυχή. Στην προκειμένη περίπτωση, αντιμετωπίζουμε ένα ψυχικό παράδοξο.
- Τι ψυχικό παράδοξο? Τα πράγματα είναι φως φανάρι, η ψύχη μου είναι παλαμάρι, παραφράζοντας το γνωστό άσμα, μια και κάνει και ρίμα.
- Εδώ είναι που εντοπίζουμε το παράδοξο. Ενώ η ψυχή σου έπρεπε νά’ναι παλικάρι, μάλλον τείνει προς το σαλιγκάρι.
- Δηλαδή? Παίρνουν οι ψυχές κλίση σαν τις ψωλές?
- Όχι φίλε μου, δεν είναι στραβή οι ψυχή σου, κοντή είναι.
- Μα πριν πέντε λεπτά διατεινόσουν ότι η ψωλή είναι ο καθρέφτης της ψυχής.
- Ε ναι ρε φίλε γι’αυτό σου λέω, κόντυνε την, να έρθουν τα πράγματα στα ίσα τους.
- Δηλαδή, για να καταλάβω, μου προτείνεις να κοντύνω την ψωλή μου, για να είναι σε αρμονία με την κοντή ψυχή μου.
- Επιτέλους συνεννοηθήκαμε.
- Δε μου λές ρε παλαβέ, σε πήρε ο ύπνος μπροστά σε κανένα ντοκιμαντέρ του discovery channel, για καμιά φυλή στην Αφρική που κόβει τα τσουτσούνια της για να βρει γαλήνη το πνεύμα τους και να αποκτήσουν ψυχική ισορροπία?
- Όχι, φίλε μου, απλά διάβασα Φρόιντ και κατέληξα ότι πρέπει να αποδοθεί αρμονία μεταξύ ψυχής και σώματος. Στην περίπτωση σου, η λύση είναι μία, έκπτωση στο τσουτσούνι.
- Ά, τώρα έγινα και περίπτωση. Και για πες, δρ. Φρόιντ, υπάρχει και κλινική ονομασία της κατάστασης μου?
- Βέβαια.
- Είμαι όλος αυτιά.
- “The paradox of the mighty cock versus the immaterial soul disorder” ή αλλιώς “Η ψυχή του μικροτσούτσουνου”.
- Ωραία, να ανακεφαλαιώσουμε λίγο, για να δω αν το κατάλαβα καλά. Το τσουτσούνι αποτελεί το καθρέφτη της ψυχής. Το δικό μου, επειδή είναι γενναίο, θα έπρεπε να μου προσδίδει μια ρωμαλέα ψυχή. Αντιθέτως όμως εγώ, πάσχω από μια διαταραχή, που αποκαλείτε η ψυχή του μικροτσούτσουνου, κατά την οποία διαταράσσεται η ισορροπία μεταξύ πνεύματος και σώματος, και η λύση είναι να περιορίσω την ισχύ του τσουτσουνιού μου στα χωρικά ύδατα της ψυχής μου.
-Δεν μπορούσα να το θέσω καλύτερα. Ακριβώς αυτό, το τσουτσούνι σου, παραβιάζει διαρκώς τα χωρικά ύδατα της ψυχής σου.
- Μάλιστα, λες να μας κάνουν επίθεση οι Τούρκοι?
- Για το τελευταίο δεν ξέρω, αυτό που ξέρω όμως είναι πως η συμπεριφορά σου έχει τα κλινικά χαρακτηριστικά αυτών που πάσχουν από την διαταραχή της ψυχής του μικροτσούτσουνου.
- Και ποία είναι δηλαδή αυτή η συμπεριφορά?
- Ένα, ένα, το βασικό είναι ότι αποδέχεσαι το πρόβλημα σου και αυτό είναι το πρώτο βήμα προς την επίλυση του.
- Καλά, συ είπας, οπότε σε αφήνω να βγάλεις το λογύδριο σου τώρα γιατί αλλιώς θα σκάσεις.
- Ξεκινάω λοιπόν. Θα σου κάνω ορισμένες ερωτήσεις και θέλω να μου απαντάς με όση ειλικρίνεια σε διέπει, γιατί μπορεί να έχεις κοντή ψυχή, αλλά κατά τα άλλα, ψεύτη δεν μπορώ να σε πω.
- Αν απαντήσω σωστά κερδίζω κάτι?
- Με την μέθοδο αυτή μπορείς να φτάσεις στην αυτογνωσία και να αναδιπλωθεί η ψυχή σου συμμετρικά με το τσουτσούνι σου, και να ξεπεράσεις το πρόβλημα σου ανώδυνα.
- Εάν είναι λοιπόν να σώσω το τσουτσούνι μου είμαι στην διάθεση σου.
- Την ψυχή σου θα σώσεις.
- Anyway, hit me.
- Πόσο χρονών είσαι?
- 25
-Τι ύψος έχεις?
- 1.88
- Εθνικότητα?
- Έλλην Πολίτης, Χριστιανός Ορθόδοξος στο Θρήσκευμα.
- Δεν μας ενδιαφέρει το τελευταίο, έχει διαγραφεί το θρήσκευμα από τα δημόσια έγγραφα.
- Καλά, είπα να το πω, μπας και με λυπηθεί και σώσει την ψυχή μου χωρίς να χρειαστεί να αποχωριστώ κανένα κομμάτι του κορμιού μου..
- Η ψυχή σου θα σωθεί μόνο όταν θα σου πω εγώ ότι όλα είναι σε αρμονία. Λοιπόν, πότε έκανες τελευταία φορά έρωτα?
- Τα Χριστούγεννα.
- Ποίο έτος?
- Εεε, φέτος άλλα ήταν πριν την πρωτοχρονιά, οπότε...
- Θα το λάβω ως φέτος, για να μην φαίνεσαι τελείως pathetic.
-Ευχαριστώ.
- Πόσες φορές αυτό-ικανοποιείσαι την μέρα?
- Ε τώρα αυτόν τον καιρό ξυπνάω αργά και δεν προλαβαίνω πολύ, και έχω και δουλειές το απόγευμα, άρχισα ξέρεις και γυμναστήριο, και το βράδυ βγαίνω για κανα ποτάκι......
- 3 θα βάλλω αν και είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν και πιο γόνιμες μέρες.
- Καλά είσαι.
- Όταν ήσουν 22 χρονών και εγώ τα είχα με την Ελένη, και έλειψα εκείνο το σαββατοκύριακο στη Πάτρα, και γύρισα ξαφνικά, και σε βρήκα με το βρακί στο κρεβάτι της και εκείνη έτρεξε να κλειδωθεί στο μπάνιο, όντως περνούσες τυχαία κάτω από το σπίτι της και σου επιτέθηκε ένα σμήνος από σπάνια άγρια αρπακτικά πουλιά και στην προσπάθεια σου να σωθείς σου χάλασαν το φερμουάρ και πάλι καλά που ήταν η Ελένη πάνω, να σου το γαζώσει και να σου βγάλει το δηλητήριο που σου προκάλεσε φοβερό ρίγος και γι’αυτό μπήκες κάτω από το σεντόνι της, ή απλά με κεράτωνε με σένα τον γελοίο. Και μην ξεχνάς, δεσμεύεσαι ακόμη από την υπόσχεση αληθείας που έδωσες πριν ξεκινήσουμε.
-Βρώμικο κόλπο, άλλα αν είναι να σώσω το τσουτσούνι μου θα το παραδεχτώ. Όταν έφυγες στην Πάτρα, η αλήθεια είναι ότι νοιώσαμε λίγο μοναξιά.
- Μα έλειψα μόλις 13 ώρες.
- 13 βασανιστικές ώρες αγωνίας να λες, μόνο εγώ και η Ελένη ξέρουμε το μέγεθος της απουσίας σου και την επίπτωση στον ήδη βεβαρημένο ψυχισμό μας..
- For the record, ακόμη και να γίνεις καλά, το τσουτσούνι σου δεν γλυτώνει το κόψιμο. Προχωράμε. Τι γνώμη έχεις για τα πιπίνια?
- Εννοείς τα 18χρονά γκομενάκια, που μόλις τελείωσαν εξεταστική και βαλαν τα μαγιουδάκια τους και βγήκαν τρυφερά τρυφερά στην παραλία?
- Ακριβώς αυτά.
- Μονόκεροι.
- Δηλαδή?
- Μονόκεροι, παιδί μου, μυθικά άλογα που ποτέ κανένας δεν μπόρεσε να τα δαμάσει και να τα κάνει δικά του.
- Τώρα με μπέρδεψες.
- Θυμάσαι τότε που ήμασταν 18 χρονών? Τότε που είχαμε σπυράκια και χάλια κουρέματα, φορούσαμε φαρδιές βερμούδες, ακούγαμε Wu Tang Clan, παίζαμε μπάσκετ και νομίζαμε ότι ήμασταν μαύροι?
- Χα, χα, ωραίες εποχές.
- Ε τότε, όλες οι συμμαθήτριες μας τα είχαν με κάτι μπρούκληδες 25 χρονών που ερχόντουσαν και τις παίρνανε με το αυτοκίνητο από το σχολείο και τις κάνανε όλα αυτά που τις κάναμε και εμείς όταν ήμασταν μόνοι στο μπάνιο μόνο που αυτές δεν το ξέρανε. Και μετά εμείς γίναμε 25 και αυτές είχανε γίνει πία μπουρούχες και ο 32χρονος πλέον πρώην γκόμενος τους πού τότε βλέπανε σαν θεό γιατί είχε τρίχες στο στήθος και στην αριστερή ωμοπλάτη, και εμείς είχαμε 2 τρίχες στο πηγούνι και τις ξυρίζαμε συνέχεια για να βγάλουμε τρίτη, δουλεύει στο βενζινάδικο κάτω από το σπίτι τους και συνεχίζει νά’χει τρίχες στην πλάτη, άλλα αυτές δεν τις βρίσκουν πια ελκυστικές και μονολογούν συνέχεια στον εαυτό τους πόσο μικρές και ανόητες ήτανε τότε που απειλούσαν ότι θα αυτοκτονήσουν επειδή εκείνος τά’φτιαξε με την τσούλα της γειτονιάς επειδή εκείνη του καθότανε ενώ αυτές το πολύ πολύ να του δίνανε κάνα hand job στο αμάξι μετά το σινεμά. Και ενώ μπορούσαμε να γίνουμε εμείς πλέον οι μπρούκληδες που πάνε και παίρνουν τις τελειόφοιτες από το σχολείο με το αμάξι, και όλοι οι συμμαθητές τους μας βρίζουν και ξυρίζουν τις δύο τους τρίχες στο πηγούνι για να γίνουν 3, εμείς ήμασταν πολύ σοβαροί για να πέσουμε στο επίπεδο αυτό, και συνεχίσαμε να κάνουμε, όταν ήμασταν μόνοι στο μπάνιο, χωρίς αυτές να το ξέρουν, όλα αυτά που θα μπορούσαμε να τους κάνουμε γιατί ήμασταν πλέον 25, είχαμε τρίχες στο στήθος και στην ωμοπλάτη και αυτές ήταν μικρές και ανόητες. Παρόλ’αυτα ποτέ δεν καταφέραμε να γαμήσουμε την τσούλα της γειτονίας γιατί επιμέναμε ότι την αγαπάμε και δεν την βλέπουμε έτσι. Γι’αυτό σου λέω φίλε, μονόκερος.
- Μάλιστα, νομίζω ότι και να γλυτώσουμε την διαδικασία σμίκρυνσης δεν έχεις και πολλές ελπίδες. Το τσουτσούνι σου θα πέσει από μόνο του.
- Τι εννοείς?
- Η φύση μας έχει προικίσει με διάφορους μηχανισμούς που μας προστατεύει και μας εξελίσσει ως είδος. Κάθε τι περιττό στο σώμα μας, με την πάροδο του χρόνου αποβάλλεται από τον οργανισμό μας και μας κάνει καλύτερους ανθρώπους. Και από ότι μου φαίνεται, το τσουτσούνι σου μάλλον αποτελεί το πλέον περιττό κομμάτι του εαυτού σου.
- Δηλαδή εγώ φταίω που δεν έχω βρει ακόμη μια γυναίκα να με συνεπάρει?
- Δεν σου είπαμε να συνεπαρθείς, να παρθείς σου είπαμε
- Δηλαδή να σβήνω την δίψα κάθε γκόμενας που θέλει να πιει το λυγερό μου κορμάκι γουλιά γουλία? Αν μη τι άλλο, για μια αξιοπρέπεια ζούμε, πρέπει να είμαστε και λίγο επιλεκτικοί.
- Επιλεκτικοί oui, αγάμητοι ουχί.
- Άκουσε φίλε, εγώ δεν είμαι σαν εσένα, πρέπει να αισθάνομαι κάτι για να προχωρήσω.
- Λοιπόν, δεν νομίζω ότι υπάρχει σωτηρία, κόφτο μόνος σου να γλυτώσεις και τα έξοδα νοσηλείας. Βρε, χαντούμι, ο άντρας έρχεται σ’αυτή τη ζωή για να μοιράζει ευχαρίστηση, είναι αυτό που μας κάνει πλήρεις, αυτό που μας κάνει να αγαπάμε αυτό που είμαστε.
- Και τι είμαστε δηλαδή, η προέκταση της ψωλής μας?
- Το μεγαλείο της ψυχής μας. Η ψυχή είναι αυτό που κάνει τον καθένα μας ιδιαίτερο που μας κάνει να ξεχωρίζουμε και να κάνουμε αυτήν που είναι δίπλα μας ευτυχισμένη και κατά επέκταση, τον εαυτό μας περήφανο.
- Ε και γω ψυχή δεν έχω, την πούλησα στο διάβολο?
- Δεν θυμάμαι να είχε εκπτώσεις πρόσφατα, έβγαλαν για ξεπούλημα στόκ ψυχές, γιατί μάλλον κοντή θα του ήταν.
- Βασικά να ρωτήσω κάτι?
- Τί?
- Αν αναστρέψουμε την διαδικασία?
- Τι εννοείς?
- Να ρε παιδί μου, αντί να κόβουμε και να ράβουμε τσουτσούνια, μήπως μπορούσαμε να μετατρέψουμε τον άλλο παράγοντα.
- Για συνέχισε.
- Αντί να κοντύνουμε τις ψωλές για να έρθουν σε συμμετρία με τις ψυχές, να ξεχειλώσουμε τις ψυχές στο ίδιο επίπεδο με τα τσουτσούνια μας.
- Χμ, αυτό δεν το είχα σκεφτεί.
- Για σκέψου το λίγο.
- Ίσως θα μπορούσε να πετύχει. Βέβαια, θα απαιτούσε μια μεγάλη προσπάθεια. Και με τον κίνδυνο βέβαια, να ξεχειλώσει τόσο πολύ η ψυχή σου που τότε να γίνεις όντως μικροτσούτσουνος.
- Είμαι διατεθειμένος να πάρω το ρίσκο.
- Είσαι δηλαδή έτοιμος να γίνεις όλα αυτά που πρεσβεύουν οι μεγάλες ψυχές?
- Εάν είναι να διατηρήσω το πουλί μου ακέραιο. Αρκεί βέβαια να μου πείς τί πρέπει να κάνω.
- Η αλήθεια είναι ότι δεν το έχω ξανακάνει άλλα νομίζω πως αξίζει να προσπαθήσουμε.
- Δηλαδή θα πειραματιστούμε πάνω σε ότι πιο πολύτιμο έχω? Και αν δεν πετύχει?
- Τουλάχιστον θα σε γράψει η ιστορία.
- Ώς?
- Ως τον θαρραλέο τούτο νέο που θυσίασε το his precious σε μία προσπάθεια να φέρει την ανθρωπότητα σε αρμονία, και να βάλει τέλος στα παράδοξα που βασανίζουν γενιές ανδρών από τον Αδάμ ως τον Νίκο Γκάλη.
- Αν είναι για τον Γκάλη θα το κάνω.
- Ωραία λοιπόν, θα χρειαστεί να φτάσουμε εκεί που κρύβονται οι βαθύτερες απαντήσεις, στην αγνή και κρυστάλλινη αλήθεια, και αυτό μπορούμε να το κάνουμε μόνο ανατρέχοντας στην αληθινή πηγή του φωτός. Ξέρεις ποία είναι αυτή?
- Η ομάδα Ε?
- Κοντά έπεσες, στην Ελληνική Λαϊκή Παράδοση.
- Παρντόν?
- Δεν έχεις ακούσει που λένε ότι η Λαϊκή παράδοση κρύβει μέσα της σοφία και αλήθεια που ούτε τα πιο σκονισμένα και κιτρινισμένα βιβλία μπορούν να αγκαλιάσουν. Μόνο η Ελληνική Λαϊκή παράδοση θα δώσει λύση στο πρόβλημα σου.
- Δηλαδή άμα αρχίσω να χορεύω τσάμικο λες να βρω λύση?
- Πολύ θα ήθελα να το δω αυτό, αν και δεν νομίζω να μας βοηθήσει ιδιαίτερα. Αυτό που χρειάζεται να κάνουμε είναι να αναγνωρίσουμε μέσα από την λαϊκή παράδοση τα χαρακτηριστικά αυτά που κάνουν κάποιο μεγαλόψυχο και να τα μετατρέψουμε σε προσωπικό σου βίωμα. Μόνο έτσι μπορείς να σωθείς.
- Ωραία λοιπόν, τι είναι αυτό που κάνει κάποιον μεγαλόψυχο?
- Το μεγάλο τσουτσούνι.
- Ωραία, τότε ποίο είναι το πρόβλημα μαζί μου?
- Κανένα.
- Κανένα?
- Κανένα.
- Ε και τότε γιατί τόση ώρα προσπαθείς να με πείσεις να κόψω την ψωλή μου για να σώσω την ψυχή μου?
- ..........
- Θέλεις να μου απαντήσεις σε παρακαλώ?
- Βασικά........... δεν προσπαθώ να σε πείσω να κόψεις την ψωλή σου για να σώσεις την ψυχή σου.
- Και τι προσπαθείς να με κάνεις?
- Να σε πείσω να κόψεις την ψωλή σου για να σώσω τη σχέση μου.....
- Και τι σχέση μπορεί να έχει η σχέση σου με το τσουτσούνι μου?
- Έχει, πώς δεν έχει.
- Πώς έχει δηλαδή?
- Ε να, από τότε που η Μαρία σε είδε σε εκείνη την παραλία γυμνιστών στην Βουρβουρού συνέχεια μου λέει πόσο μεγαλόψυχος είμαι που κάνω παρέα με έναν μαλάκα σαν εσένα και πόσο μικρόψυχος είσαι εσύ που δεν καταλαβαίνεις πόσο σημαντικός άνθρωπος είμαι. Άλλα είμαι σίγουρος πως εννοεί πόσο μεγαλόψυχος είμαι που ο καλύτερος μου φίλος είναι σαν να έχει βγει από ατύχημα στο Τσέρνομπιλ και παρόλ’αυτά όχι μόνο δεν κομπλάρω, άλλα επιμένω να πηγαίνουμε βόλτα μαζί στην ακροθαλασσιά. Και αυτό εμένα με κάνει να αισθάνομαι ανασφάλεια.
- Και καλά, προσπάθησες να με κάνεις να πιστέψω ότι χρειάζεται να πετσοκοπώ για να αισθάνεσαι εσύ ασφαλής?
- Εγώ για σένα το έκανα, για να βρεις αρμονία.
- Τι για μένα?
- Καλά άντε για την Μαρία το έκανα, αλλά κυρίως για μένα.
- Γιατί?
- Γιατί ρε φίλε, εμ μας πηδιέται η γκόμενα μας ειρωνεύεται κιόλας. Δηλαδή αυτός που του πηδιέται η γκόμενα με τον καλύτερο του φίλο μεγαλόψυχος λέγεται?
- Όχι.
- Ε και πώς λέγεται?
- Μικροτσούτσουνος.
- Δηλαδή πάσχω και γω από την διαταραχή της ψυχής του μικροτσούτσουνου?
- Όχι, εσύ δεν έχεις πρόβλημα με τη ψυχή σου, με την ψωλή σου έχεις.
- Και τι πρέπει να κάνω.
- Να κοντύνεις την ψυχή σου για να έρθει στα ίσια με την ψωλή σου.
- Δηλαδή?
- Δηλαδή θα πρέπει να γίνεις πιο πολύ σαν εμένα, ένας άντρας με κοντή ψυχή.
- Μάλιστα. Ωραία, και από που πρέπει να ξεκινήσω?
- Για παράδειγμα θα μπορούσες να ξεκινήσεις πηδώντας μου την γκόμενα.
- Μα εσύ δεν έχεις γκόμενα.
- Μαλάκας είμαι? Για να έρχεστε όλοι εσείς οι μικροτσούτσουνοι και να μου την πηδάτε για να μακρύνετε τις ψυχές σας?
- Δίκιο έχεις ρε φίλε. Λες και γω άμα χωρίσω να μεγαλώσει το τσουτσούνι μου?
- Να μικρύνει πάντως δεν γίνεται.
- Δεν ξέρεις πόσο με βοήθησες με αυτή την κουβέντα ρε φίλε. Τελικά ξέρεις τι κατάλαβα?
- Τί?
- Ότι το μέγεθος δεν παίζει ρόλο. Όλες τους καργιόλες είναι. Μόνο η αληθινή ανιδιοτελής φιλία μεταξύ τον αντρών είναι το μόνο αμόλυντο ιδανικό στη ζωή. Σ’ αγαπώ ρε φίλε.
- Και γω σ’ αγαπώ. Άντε να τα πούμε αύριο για κανά ποτό.
- Ναι, ρε φιλιά.


........ντριν.......

-Ναι? - Έλα Ελένη, ο Ziggy είμαι. Επιτέλους τον ξεφορτωθήκαμε τον μικροτσούτσουνο.........