TO BIBΛΙΟ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΗΡΩΩΝ

Όταν ήμουν μικρός, πάντα ήθελα να γίνω σούπερ ήρωας. Η μαμά μου όμως, που όταν με είδε να φοράω κολλάν και να χοροπηδάω μέσα στο σπίτι, φοβήθηκε μήπως γίνω φιφίκος, όπως χαρακτηριστικά έλεγε, μου απαγόρεψε να έχω διπλή ταυτότητα. ¨Έτσι, μεγάλωσα ντυμένος Κλάρκ Κέντ, χωρίς ποτέ να μπορώ να γίνω σούπερ μάν. Αποφάσισα λοιπόν να γίνω ήρωας βιβλίων, πράγμα, πιο ακίνδυνο, αφού δεν απαιτούσε στολή καί έτσι πια η μητέρα δεν φοβόταν ότι όταν μεγαλώσω θα τους φέρω σπίτι την σύντροφο μου, που την αγάπησα πολύ γιατί μου την θύμιζε, παρόλο που την λένε Παναγιώτη.

Στην διαδικασία λοιπόν επιλογής ήρωα, έπρεπε να διαβάσω, τόνους με βιβλία, ώστε να επιλέξω σε ποιόν πραγματικά ήθελα να μοιάσω. Στη πορεία βέβαια κατάλαβα, ότι οι ήρωες αυτοί δεν ήταν παρά προεκτάσεις της προσωπικότητας του συγγραφέα. Αυτό που είμαστε, και πολύ περισσότερο αυτό που θα θέλαμε να είμαστε, αυτό που μας λείπει, το βρίσκουμε στον ήρωα μας. Αναρωτήθηκα τότε πόσο μόνος έπρεπε να είναι αυτός ο Τόλκιν, για να κάτσει να φτιάξει έναν ολόκληρο κόσμο, και πόση μεγάλη απογοήτευση πρέπει να ένοιωσε όταν τον δέρνανε τα άλλα παιδάκια στο σχολείο, για να τα πετσοκόψει αργότερα, με βέλη, τσεκούρια και καταπέλτες, εντός έδρας πια.

Και έτσι δεν ήξερα αν ήθελα να μοιάσω σ'όλους αυτούς τους κομπλεξικούς ήρωες που μου πλασάρανε, γιατί ήταν προϊών ανθρώπων με περισσότερα προβλήματα απο τα δικά μου, άρα και οι ήρωές τους όλο και κάποιο κρυφό κουσούρι θα είχαν, που άμα το έψαχνες αρκετά, σίγουρα θα έβγαινε στην επιφάνεια. Μου θυμίζουν κάτι Αθηναίους που ζούνε στο Ψυχικό, με καλογυαλισμένα δόντια, καλογυμνασμένους κοιλιακούς, τέλεια συμπεριφορά κτλ, πού άμα ψάξεις όμως το ψυγείο τους, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να εντοπίσεις το τεμαχισμένο πτώμα του κηπουρού δίπλα στο iceberg.

Έτσι λοιπόν αποφάσισα να φτιάξω το δικό μου ήρωα, που θα είχε όλα αυτό που είμαι και όλα αυτά που θα ήθελα να είμαι, και δέν έχω, και καμία σχέση δέν θα είχε με τους κομπλεξικούς ήρωες των άλλων, γιατί ο δικός μου θα κουβαλάει τα δικά μου κόμπλεξ, που όντας δικά μου, είναι λιγότερο κομπλεξικά.

Άρχισα λοιπόν να κατεβάζω άπειρες ιστορίες για τον ολοκαίνουργιο ήρωα μου, που ήταν πιο έξυπνος από τους ήρωες του Ιουλίου Βέρν, πιο θαρραλέος απο τους ήρωες της Ελληνικής μυθολογίας, πίο ερωτικός απο τους ήρωες της Μάρως Βαμβουνάκι, πίο σοφιστικέ από τους ήρωες του Γίαλομ και πιο ήρωας από τον Μικρό Ήρωα.

Καί έζησα μαζί του χρόνια πολλά και ηρωικά, που σκοτώσαμε δράκους, νικήσαμε στρατούς, σώσαμε το κόσμο, κάναμε έρωτα σε χιλίαδες γυναίκες, αγαπήσαμε και μας αγάπησαν, πληγωθήκαμε (σπανίως) και πληγώσαμε (κυρίως), κερδίσαμε περιουσίες και τις ξοδέψαμε σε μία σελίδα, λαβωθήκαμε μα σφίξαμε τα δόντια, γνωρίσαμε προσωπικότητες απ’όλη τη γη και όλους τους καιρούς και τους βάλαμε στη θέση τους γιατί δικό μας ήταν το βιβλίο, ότι θέλαμε κάναμε. Και πάντα στο τέλος χανόμασταν στο ηλιοβασίλεμα, μαζί με το κορίτσι, μέχρι νέες περιπέτειες να μας καλέσουν ξανά για να ζήσουμε και να δοξαστούμε ηρωικά, όπως μόνο εμείς οι δύο ξέραμε.

Μα πάντα, μεταξύ, του ηλιοβασιλέματος και της αυγής, του τέλους και της αρχής, μέναμε μόνοι και έπρεπε να ζήσουμε όλα αυτά που φοβόμασταν να ζήσουμε, και έπρεπε να κάνουμε όλα αυτά που φοβόμασταν να κάνουμε, και κάναμε υπομονή μέχρι να ακούσουμε την απεγνωσμένη φωνή κάποιας πριγκίπισσας να μας καλεί σε βοήθεια, για να ξαναγίνουμε αυτό που ξέραμε καλύτερα, ήρωες.

Γιατί κακά τα ψέματα, οι ήρωές μας είναι η καλύτερη μας άμυνα, είναι η πυξίδα μας σε δρόμους, που ποτέ δέν θα βαδίζαμε, ασπίδα σε βέλη που πότε δέν θ' αποκρούαμε και πάνω απ'όλα ο καλύτερος τρόπος για να γνωρίσεις γκόμενες. Και όχι μόνο να τις γνωρίσεις άλλα να τις κάνεις να λιώσουν με μία σου ματιά, χωρίς όλα τα περιττά και τετριμένα, χωρίς να χρειάζεται να παριστάνεις κάποιον άλλον, μία και είσαι ο εαυτός σου, και τί καλύτερο για τον εαυτό σου από το να είναι ήρωας.

Το πρόβλημα βέβαια ξεκινά όταν ο Ήρωάς σου, ζωντανεύει, και αρχίσει να σε κυριεύει. Γιατί καλά τα φωτόσπαθα και τα σπαθιά σαμουράι, αλλά όταν αρχίσεις να κυκλοφορείς στη Τσιμισκή, ντυμένος Χαιλάντερ μάλλον κινδυνεύεις να σε κλείσουν μαζί με άλλους ήρωες στην Αγία Μαρίνα, μόνο που εκείνοι οι Ήρωες φοράνε χάρτινα καπέλα Ναπολέοντα και καμία σχέση δεν έχουν με το δικό σου ήρωα, που είναι αληθινός και μπορείς να το αποδείξεις, και τότε νομίζω ότι έχει αρχίσει η κατάσταση να γίνεται σοβαρή.

Οπότε, αποφάσισα να πάρω μια γόμα από κρυπτονίτη και να στείλω τον ήρωα μου πίσω στο πλανήτη Κρύπτον. Και χέστηκα δηλαδή αν δεν κάνω έρωτα με χιλιάδες γυναίκες (εδώ μία έχω και δέν μπορώ να την κουμαντάρω) και δέν έσωσα τον κόσμο (στο κάτω κάτω δέν τον άκουσα ποτέ να ζητάει να σωθεί) και άν πληγώθηκα κυρίως και πλήγωσα σπανίως (ναι πονάει εξίσου το ίδιο μετά απο λίγο καιρό) και δέν ξόδεψα περιουσίες σε μία σελίδα ( άν και ανησύχησα προχθές που ξόδεψα τα τελευταία 12 ευρώ μου) και δέν με θαυμάζουν όλοι γιατί δέν έκανα όλα τα παραπάνω καί δέν έγινα αυτό που όλοι οι μελλοντικοί αναγνώστες του ήρωα μου προσδοκούσαν να γίνει. Και κυρίως χέστηκα γιατί ο ήρωας μου είχε ήδη αρχίσει να υποφέρει απο σύνδρομο χρόνιας κόπωσης λόγω των συνεχών του άθλων, από αφροδίσια νοσήματα, λόγω της αδιάκοπης σεξουαλικής του δράσης, από το σύνδρομο του Κόλπου, μετά την επέμβαση του στο Ιρακ και απο κατάθλιψη, γιατί πότε δέν κατάφερε να κρατήσει το κορίτσι μετά την τελευταία σελίδα. Ενώ εγώ πίνω κάθε μέρα καφέ στον όμιλο, κοιμάμαι μέχρι τη 1 και πού και πού κρατάω και το κορίτσι για κανά 2μηνο (συνήθως γκόμενες του Ισραηλινού στρατού που έχουν περάσει ειδική εκπαίδευση και αντέχουν).

Οπότε σε γράφω στα'αρχιδια μου μικρέ μου ήρωα, γιατί ο μόνος ήρωας της πραγματικότητας μου έιμαι εγώ!!!!
(βασικά αυτό ακούγεται σάν ατάκα ριάλιτη που θά'λεγε ο Αντρέας Μικρούτσικος, οπότε σας παραθέτω και ένα εναλλακτικό τέλος (alternative ending)

ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟ ΤΕΛΟΣ - ALTERNATIVE ENDING

Οπότε σε γράφω στ'αρχίδια μου μικρέ μου ήρωα, γιατί ο μόνος ήρωας της πραγματικότητας μου είμαι εγώ. Επειδή όμως δέν μου κάθετε το καργιολάκι από το γυμναστήριο (βλέπε "Οι Σχέσεις του Σαββατοκύριακου και άλλες παιδικές αρρώστιες") μήπως γίνετε να αλλάξουμε για μερικές μέρες?