ΔΙΑΘΕΣΕΙΣ

Κυριακή, Ιουνίου 12, 2005

TO BIBΛΙΟ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΗΡΩΩΝ



Όταν ήμουν μικρός, πάντα ήθελα να γίνω σούπερ ήρωας. Η μαμά μου όμως, που όταν με είδε να φοράω κολλάν και να χοροπηδάω μέσα στο σπίτι, φοβήθηκε μήπως γίνω φιφίκος, όπως χαρακτηριστικά έλεγε, μου απαγόρεψε να έχω διπλή ταυτότητα. ¨Έτσι, μεγάλωσα ντυμένος Κλάρκ Κέντ, χωρίς ποτέ να μπορώ να γίνω σούπερ μάν. Αποφάσισα λοιπόν να γίνω ήρωας βιβλίων, πράγμα, πιο ακίνδυνο, αφού δεν απαιτούσε στολή καί έτσι πια η μητέρα δεν φοβόταν ότι όταν μεγαλώσω θα τους φέρω σπίτι την σύντροφο μου, που την αγάπησα πολύ γιατί μου την θύμιζε, παρόλο που την λένε Παναγιώτη.

Στην διαδικασία λοιπόν επιλογής ήρωα, έπρεπε να διαβάσω, τόνους με βιβλία, ώστε να επιλέξω σε ποιόν πραγματικά ήθελα να μοιάσω. Στη πορεία βέβαια κατάλαβα, ότι οι ήρωες αυτοί δεν ήταν παρά προεκτάσεις της προσωπικότητας του συγγραφέα. Αυτό που είμαστε, και πολύ περισσότερο αυτό που θα θέλαμε να είμαστε, αυτό που μας λείπει, το βρίσκουμε στον ήρωα μας. Αναρωτήθηκα τότε πόσο μόνος έπρεπε να είναι αυτός ο Τόλκιν, για να κάτσει να φτιάξει έναν ολόκληρο κόσμο, και πόση μεγάλη απογοήτευση πρέπει να ένοιωσε όταν τον δέρνανε τα άλλα παιδάκια στο σχολείο, για να τα πετσοκόψει αργότερα, με βέλη, τσεκούρια και καταπέλτες, εντός έδρας πια.

Και έτσι δεν ήξερα αν ήθελα να μοιάσω σ'όλους αυτούς τους κομπλεξικούς ήρωες που μου πλασάρανε, γιατί ήταν προϊών ανθρώπων με περισσότερα προβλήματα απο τα δικά μου, άρα και οι ήρωές τους όλο και κάποιο κρυφό κουσούρι θα είχαν, που άμα το έψαχνες αρκετά, σίγουρα θα έβγαινε στην επιφάνεια. Μου θυμίζουν κάτι Αθηναίους που ζούνε στο Ψυχικό, με καλογυαλισμένα δόντια, καλογυμνασμένους κοιλιακούς, τέλεια συμπεριφορά κτλ, πού άμα ψάξεις όμως το ψυγείο τους, υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να εντοπίσεις το τεμαχισμένο πτώμα του κηπουρού δίπλα στο iceberg.

Έτσι λοιπόν αποφάσισα να φτιάξω το δικό μου ήρωα, που θα είχε όλα αυτό που είμαι και όλα αυτά που θα ήθελα να είμαι, και δέν έχω, και καμία σχέση δέν θα είχε με τους κομπλεξικούς ήρωες των άλλων, γιατί ο δικός μου θα κουβαλάει τα δικά μου κόμπλεξ, που όντας δικά μου, είναι λιγότερο κομπλεξικά.

Άρχισα λοιπόν να κατεβάζω άπειρες ιστορίες για τον ολοκαίνουργιο ήρωα μου, που ήταν πιο έξυπνος από τους ήρωες του Ιουλίου Βέρν, πιο θαρραλέος απο τους ήρωες της Ελληνικής μυθολογίας, πίο ερωτικός απο τους ήρωες της Μάρως Βαμβουνάκι, πίο σοφιστικέ από τους ήρωες του Γίαλομ και πιο ήρωας από τον Μικρό Ήρωα.

Καί έζησα μαζί του χρόνια πολλά και ηρωικά, που σκοτώσαμε δράκους, νικήσαμε στρατούς, σώσαμε το κόσμο, κάναμε έρωτα σε χιλίαδες γυναίκες, αγαπήσαμε και μας αγάπησαν, πληγωθήκαμε (σπανίως) και πληγώσαμε (κυρίως), κερδίσαμε περιουσίες και τις ξοδέψαμε σε μία σελίδα, λαβωθήκαμε μα σφίξαμε τα δόντια, γνωρίσαμε προσωπικότητες απ’όλη τη γη και όλους τους καιρούς και τους βάλαμε στη θέση τους γιατί δικό μας ήταν το βιβλίο, ότι θέλαμε κάναμε. Και πάντα στο τέλος χανόμασταν στο ηλιοβασίλεμα, μαζί με το κορίτσι, μέχρι νέες περιπέτειες να μας καλέσουν ξανά για να ζήσουμε και να δοξαστούμε ηρωικά, όπως μόνο εμείς οι δύο ξέραμε.

Μα πάντα, μεταξύ, του ηλιοβασιλέματος και της αυγής, του τέλους και της αρχής, μέναμε μόνοι και έπρεπε να ζήσουμε όλα αυτά που φοβόμασταν να ζήσουμε, και έπρεπε να κάνουμε όλα αυτά που φοβόμασταν να κάνουμε, και κάναμε υπομονή μέχρι να ακούσουμε την απεγνωσμένη φωνή κάποιας πριγκίπισσας να μας καλεί σε βοήθεια, για να ξαναγίνουμε αυτό που ξέραμε καλύτερα, ήρωες.

Γιατί κακά τα ψέματα, οι ήρωές μας είναι η καλύτερη μας άμυνα, είναι η πυξίδα μας σε δρόμους, που ποτέ δέν θα βαδίζαμε, ασπίδα σε βέλη που πότε δέν θ' αποκρούαμε και πάνω απ'όλα ο καλύτερος τρόπος για να γνωρίσεις γκόμενες. Και όχι μόνο να τις γνωρίσεις άλλα να τις κάνεις να λιώσουν με μία σου ματιά, χωρίς όλα τα περιττά και τετριμένα, χωρίς να χρειάζεται να παριστάνεις κάποιον άλλον, μία και είσαι ο εαυτός σου, και τί καλύτερο για τον εαυτό σου από το να είναι ήρωας.

Το πρόβλημα βέβαια ξεκινά όταν ο Ήρωάς σου, ζωντανεύει, και αρχίσει να σε κυριεύει. Γιατί καλά τα φωτόσπαθα και τα σπαθιά σαμουράι, αλλά όταν αρχίσεις να κυκλοφορείς στη Τσιμισκή, ντυμένος Χαιλάντερ μάλλον κινδυνεύεις να σε κλείσουν μαζί με άλλους ήρωες στην Αγία Μαρίνα, μόνο που εκείνοι οι Ήρωες φοράνε χάρτινα καπέλα Ναπολέοντα και καμία σχέση δεν έχουν με το δικό σου ήρωα, που είναι αληθινός και μπορείς να το αποδείξεις, και τότε νομίζω ότι έχει αρχίσει η κατάσταση να γίνεται σοβαρή.

Οπότε, αποφάσισα να πάρω μια γόμα από κρυπτονίτη και να στείλω τον ήρωα μου πίσω στο πλανήτη Κρύπτον. Και χέστηκα δηλαδή αν δεν κάνω έρωτα με χιλιάδες γυναίκες (εδώ μία έχω και δέν μπορώ να την κουμαντάρω) και δέν έσωσα τον κόσμο (στο κάτω κάτω δέν τον άκουσα ποτέ να ζητάει να σωθεί) και άν πληγώθηκα κυρίως και πλήγωσα σπανίως (ναι πονάει εξίσου το ίδιο μετά απο λίγο καιρό) και δέν ξόδεψα περιουσίες σε μία σελίδα ( άν και ανησύχησα προχθές που ξόδεψα τα τελευταία 12 ευρώ μου) και δέν με θαυμάζουν όλοι γιατί δέν έκανα όλα τα παραπάνω καί δέν έγινα αυτό που όλοι οι μελλοντικοί αναγνώστες του ήρωα μου προσδοκούσαν να γίνει. Και κυρίως χέστηκα γιατί ο ήρωας μου είχε ήδη αρχίσει να υποφέρει απο σύνδρομο χρόνιας κόπωσης λόγω των συνεχών του άθλων, από αφροδίσια νοσήματα, λόγω της αδιάκοπης σεξουαλικής του δράσης, από το σύνδρομο του Κόλπου, μετά την επέμβαση του στο Ιρακ και απο κατάθλιψη, γιατί πότε δέν κατάφερε να κρατήσει το κορίτσι μετά την τελευταία σελίδα. Ενώ εγώ πίνω κάθε μέρα καφέ στον όμιλο, κοιμάμαι μέχρι τη 1 και πού και πού κρατάω και το κορίτσι για κανά 2μηνο (συνήθως γκόμενες του Ισραηλινού στρατού που έχουν περάσει ειδική εκπαίδευση και αντέχουν).

Οπότε σε γράφω στα'αρχιδια μου μικρέ μου ήρωα, γιατί ο μόνος ήρωας της πραγματικότητας μου έιμαι εγώ!!!!
(βασικά αυτό ακούγεται σάν ατάκα ριάλιτη που θά'λεγε ο Αντρέας Μικρούτσικος, οπότε σας παραθέτω και ένα εναλλακτικό τέλος (alternative ending)

ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΟ ΤΕΛΟΣ - ALTERNATIVE ENDING

Οπότε σε γράφω στ'αρχίδια μου μικρέ μου ήρωα, γιατί ο μόνος ήρωας της πραγματικότητας μου είμαι εγώ. Επειδή όμως δέν μου κάθετε το καργιολάκι από το γυμναστήριο (βλέπε "Οι Σχέσεις του Σαββατοκύριακου και άλλες παιδικές αρρώστιες") μήπως γίνετε να αλλάξουμε για μερικές μέρες?

Παρασκευή, Ιουνίου 10, 2005

ΑΕΡΓΙΑ: Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΗΝ ΑΝΕΡΓΙΑ



"Δεν είμαι καλά", άρχισα να μονολογώ αγχωμένα σήμερα το πρωί. Αλλότριες σκέψεις έχουν αρχίσει να κατακλύζουν το μυαλό μου τελευταία, φέρνοντας με σε επαφή με την σκοτεινή μου πλευρά. "Πρέπει να βρω μια δουλεία".

Ευτυχώς, μετά από λίγο, μου πέρασε. Πάντα περνάει. "Τώρα μπορώ να συνεχίσω τη μέρα μου δημιουργικά", σκέφτηκα και άλλαξα πλευρό. Το ξυπνητήρι, χτυπούσε από τις 12 ή ώρα. Είναι μια μικρή υπόσχεση που έχω δώσει στον εαυτό μου να ξυπνάει νωρίς. Είναι από αυτά τα μεγάλα ξυπνητήρια, που αγοράζεις από τους ρώσους με την εγγύηση ότι έχουν χρησιμοποιηθεί από τις ρωσικές μυστικές υπηρεσίες στο παρελθών ως εναλλακτικό μέσω βασανιστηρίων. Στο πάνω μέρος έχει δύο κουμπιά. Ένα μεγάλο που γράφει σντισ φσ ασδφ και ένα μικρό που γράφει δφγγσδ δσφεφ. Βέβαια και ρώσικα να'ξερα, η πρωινή νεκρική μου ακαμψία δεν θα επέτρεπε να επιλέξω το σωστό. όχι ότι έχει ιδιαίτερη σημασία.. Πατάς το μεγάλο και το ξυπνητήρι σταματά για 10 λεπτά πριν σε ξαναστείλει στο διαβαλκανικό με ρήξη αορτής. Το μικρό είναι πιο σατανικό. Σταματά για 30 λεπτά τη μία φορά, την άλλη για 15 και καμία φορά δεν σταματά καθόλου, οπότε και να το πατήσεις σ'έχει φάει το άγχος, αν θα προλάβεις να κοιμηθείς 10, 30 λεπτά ή μια ώρα. Οπότε την πρώτη φορά που χτυπάει, σηκώνεσαι με την μία προς αποφυγήν του μαρτυρίου. Τελικά ο υπαρκτός σοσιαλισμός μάλλον βρήκε κάτι στο οποίο είχε πραγματικό αποτέλεσμα και ο κ. Μαρξ μπορεί να κοιμάται πια ήσυχος...η μάλλον όχι και τόσο ήσυχα.

Σηκώνεσαι λοιπόν, και αφού κάνεις όλα'αυτά που κάνουν οι άντρες το πρωί και σεις οι γυναίκες δεν ξέρετε (τουλάχιστο για το πρώτο 2μήνο της σχέσης, πάς στο σαλόνι να πιεις καφέ. Εντελώς τυχαία, στο τραπέζι του σαλονιού θα βρεις απλωμένες τον αγγελιαφόρο της Κυριακής, και κάνα δύο ένθετα Αγορά Εργασίας. "Πάλι θα βάψουμε το σπίτι?" σκέφτηκα, αφού ο μόνος λόγος για την παρουσία τόσων εφημερίδων είτε μερεμέτια προμηνύει, είτε καινούργια dvd για το σαββατοκύριακο.

Εκείνη την ώρα μπαίνει και ο πατέρας. Συνταξιούχος πια, άλλα ακόμη με αρμοδιότητες, περνάει μερικά πρωινά στο γραφείο. "Ξύπνησε το αγόρι μου?". Ποτέ δεν κατάλαβα αυτήν την ερώτηση. Δηλαδή αν κοιμόμουν ρε μπάρμπα θα σου απαντούσα? Οπότε πάντοτε αποφεύγω να δώσω συνέχεια σε κάτι που μπορεί να εξελιχθεί εις βάρος μου. Γιατί η επόμενη ερώτηση, εάν αποφάσιζα να δώσω απάντηση στη πρώτη (που παρεπιπτόντως θα ήταν "τώωωωρααα? Έχω 2 ώρες που σηκώθηκα"), θα ήταν, "μήπως πήρες ψωμί?". Η παγίδα εδώ βέβαια είναι στο γεγονός, ότι κρατάει ήδη τη σακούλα από το φούρνο στο χέρι του. Οπότε, η ερώτηση εάν πήρα ψωμί, αποτελεί προπομπό για την επιδέξια επίθεση κάτω από τη ζώνη που ξεκινάει με τη φράση " Εμ βέβαια, 35 χρόνια δουλεύω για να σε κάνω άνθρωπο και τώρα που βγήκα στη σύνταξη αντί να τρώω το εφάπαξ μου με τίποτα μικρούλες, σου κάνω και την φιλλιπινέζα", και καταλήγει στο "τουλάχιστο, κοίταξες τις εφημερίδες που σου άφησα να βρεις καμία δουλεία, να σταματήσεις να κυλιέσαι στους καναπέδες". Βλέπετε λοιπόν, βλέπετε πώς δίνοντας συνέχεια σε μια φαινομενικά αφελή ερώτηση του στυλ, ξύπνησες αγόριμ' μόνο χαμένος μπορείς να βγεις. Γι'αυτο την επόμενη φορά που θα σας ρωτήσουν "ξύπνησες", απαντήστε αναιδώς ότι ακόμη κοιμάστε, και ότι θα το εκτιμούσατε εάν σεβόντουσαν την διαδικασία αυτή που αποτελεί πηγή ζωής και μέγιστη ανάγκη για την καλή υγεία του οργανισμού, και ότι θεωρείτε σώφρον να σταματήσουν να θέτουν σε κίνδυνο την ψυχική και σωματική ευημερία σας ταράσσοντας τα λιμνάζοντα νερά της ηρεμίας σας.

Επόμενη σκηνή, ο πατέρας να διαβάζει τον αγγελιοφόρο δυνατά, τονίζοντας τις λέξεις που πραγματικά έχουν σημασία σήμερα: Μεγάλη, Πολυεθνική, Αποδοχές, Μπόνους κτλ κτλ., ξεχνώντας να αναφέρει τα πιο σημαντικά όπως, ο υποψήφιος με δίπλωμα για μηχανάκι θα προτιμηθεί.
Με γυρμένο το κεφάλι και το σαλάκι να τρέχει στο αριστερό μάγουλο, κρατώ με δυσκολία τα μάτια μου ανοιχτά. Είναι σαν αυτές τις φάσεις πού δεν ξέρεις αν είσαι σε όνειρο ή είσαι ξύπνιος, άλλα χειρότερα. Γιατί και όνειρο να είναι, όταν ξυπνήσεις, πάλι το πατέρα θα αντικρίσεις με τον Αγγελιοφόρο στο χέρι να διαβάζει φωναχτά τις αγγελίες.

Η αλήθεια είναι πως μερικές φορές έπεσα και γώ στην παγίδα να διαβάσω κανα δύο. Κύκλωσα λοιπόν τις πιο ενδιαφέρουσες και κάθισα να συζητήσω με τον πατέρα. "Γκουχ, γκουχ" ξερόβηξα για να προσδώσω την ανάλογη σοβαρότητα στην προσπάθεια μου. " Λοιπόν....Μεγάλη Πολυεθνική, μπλα, μπλα, μπλα, 5 χρόνια προϋπηρεσία, μπλα μπλα μπλα, Αγγλικά, Κομπιούτερ, μπλά μπλά μπλά, 2 μεταπτυχιακά, μπλα μπλα.....δίπλωμα για μηχανάκι. "Ρε πατέρα, όλα καλά, αλλά αυτό το δίπλωμα για μηχανάκι πού κολλάει συνέχεια?". "Μην είσαι δύσπιστος βρε παιδί μου συνέχεια, δες λίγο την θετική πλευρά το πραγμάτων". Έκλεισα λοιπόν και γώ τα μάτια μου, και άρχισα να βλέπω αυτήν την περιβόητη θετική πλευρά. Φαντάζομαι λοιπόν, μια καταπληκτική πολυεθνική, χτισμένη σ'έναν πανύψηλο λόφο, περιτριγυρισμένος από ατελείωτα εκτάρια πρασίνου, όπου όλοι οι εργαζόμενοι έχουν δίπλωμα για μηχανάκι, ώστε να μπορούν να πάνε για launch, δίπλα στη λιμνούλα, και να ταίσουν τις πάπιες και μετά να γυρίσουν πάλι με το μηχανάκι στην δουλεία τους που τόσο λατρεύουν, γιατί τους δίνει όλα αυτά που πάντα ζητούσαν, περιλαμβανομένης μίας λιμνούλας.

"Λοιπόν πατέρα, νομίζω ότι ίσως τελικά να μην είναι τόσο κακή ιδέα, να πάρω εγώ ή θα πάρεις εσύ?" για να πάρω την απάντηση: "Δεν νομίζεις ότι είσαι αρκετά μεγάλος για να αρχίσεις να φροντίζεις και για τους δύο μας?"

Σήκωσα λοιπόν το τηλέφωνο και σχημάτισα τον αριθμό. "Ναι, γεια σας για την αγγελία τηλεφωνώ", "Γεια σας, για να μην χρονοτριβούμε, έχει ο ενδιαφερόμενος όλα τα απαιτούμενα προσόντα?", "ναι νομίζω, αν και αυτό με το μηχανάκι, δεν είμαι σίγουρος για την ικανότητα..." με διακόπτει απότομα "¨Λυπάμαι κύριε, άλλα το δίπλωμα για μηχανάκι είναι απαραίτητο προσόν", χωρίς να χάσω το θάρρος μου συνεχίζω " α μην ανησυχείτε καθόλου, φαντάζομαι ότι υπάρχει και άλλος χώρος για launch εκτός από την λιμνούλα, άλλα ακόμη και αν είναι υποχρεωτικό είμαι σίγουρος ότι οι ευγενέστατοι συνάδελφοι δεν θα είχαν αντίρρηση να πάρουν συνεπιβάτη....", πάλι με διακόπτει, " νομίζω πώς δεν καταλάβατε καλά κύριε, το δίπλωμα για μηχανάκι είναι απαραίτητο για την διεκπεραίωση της εργασίας". Μα, τι εταιρεία είναι πια αυτή σκέφτηκα...., "θα πρέπει οι εγκαταστάσεις να είναι τεράστιες για να μετακινείσαι με μηχανάκι από το ένα σημείο στο άλλο, δίπλωμα αυτοκινήτου δεν κάνει?", " Λυπάμαι κύριε άλλα, με όλη αυτή τη κίνηση, μόνο μηχανάκι εξυπηρετεί τη στρατηγική της εταιρείας, ευχαριστώ που μας καλέσατε........"

"Τι έγινε γιε μου?", ρωτάει ο πατέρας με μεγάλη αγωνία.

"Άστα ρε πατέρα, δεν είναι τώρα πράγματα αυτά για την ηλικία σου. Κίνηση, καυσαέρια, μηχανάκια, κίνδυνος για ατυχήματα. Άλλα, μην στεναχωριέσαι, θα σου βρω εγώ, μια άλλη δουλεία πού δεν θα χρειάζεται να πας ως την λιμνούλα για να φας launch, θα μπορείς να το τρως στο γραφείο. Αν και δεν κατάλαβα γιατί έχεις φάει τέτοιο κόλλημα να βρεις δουλεία. 35 χρόνια κουράζεσαι, κάτσε λίγο και συ να χαρείς τη ζωή σου. Και μην ανησυχείς, μπορώ να πάρω εγώ το Cherokee και να κρατήσεις εσύ το skoda να μην σου φεύγουν πολλά λεφτά στις βενζίνες τώρα που'σαί άνεργος........

¨Ήταν το βράδυ, που αλλάξαμε κλειδαριές στο σπίτι, άλλα έμενα δεν μου δώσανε κλειδί, μάλλον επειδή ήταν καινούργια και φοβόντουσαν μην το χάσω.

Τρίτη, Ιουνίου 07, 2005

ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟΥ (και άλλες παιδικές αρρώστιες...)



Ο ψυχολόγος μου πάντα έλεγε ότι έχω πρόβλημα με τις σχέσεις μου. Το ίδιο και οι καλύτεροι μου φίλοι. Νομίζω πώς το ίδιο μου έλεγαν και οι πρώην μου. Βέβαια, αν το δεις αντικειμενικά κανείς τους δεν μπορεί να είχε δίκιο, και μάλλον αποτελεί μια ακόμη συνομωσία εναντίων μου. Ο μεν ψυχολόγος μου γιατί κάτι έπρεπε κάτι να μου βρει για να δικαιολογεί τα 100 ευρώ την ώρα, οι φίλοι μου γιατί ζήλευαν την επιτυχία μου και οι πρώην μου, γιατί προφανώς, όντας πρώην, κάποιο πρόβλημα θα είχαν για να τις αφήσω, οπότε, το πρόβλημα δεν το'χα εγώ αλλά αυτές. Και για να σας πείσω, θα παραθέσω μερικά στιγμιότυπα από την τελευταία μου σχέση, που απ'οτι νομίζω την λέγαν Ελένη.

Παρασκευή

Την Ελένη, την είδα πρώτη φορά στο γυμναστήριο. Πάντα πίστευα ότι η μεγαλύτεροι έρωτες γεννιούνται εκεί που δεν το περιμένεις. Ήταν αυτό που πολύ σπάνια αναφωνώ όταν γνωρίζω μια γυναίκα: "Breath-taking". Δηλαδή, με το που την έβλεπες, ξαφνικά αποκτούσες όλα τα συμπτώματα που δικαιολογούν αυτό το χαρακτηρισμό. Μια ελαφριά ταχυπαλμία, μια έντονη ζαλάδα και μια δυσκολία στην αναπνοή. Βέβαια, παίρνοντας ως δεδομένο ότι βρισκόμουν στο γυμναστήριο, κάποιος θα μπορούσε να πει, ότι δεν έφταιγε η Ελένη παρά η ηράκλεια προσπάθεια μου να γίνω φέτες. Κι όμως, ακόμη και όταν κάθισα κάτω απ'τη μπάρα αντί τα συμπτώματα να υποχωρήσουν, άρχισαν να προστίθονται νέα όπως: Υπαρξιακή κρίση: "Με κοιτάει τώρα που πέταξα φλέβα στο δεξί μπράτσο? Άντε βρε κούκλα μου και έχει μουδιάσει το χέρι μου τεντωμένο", Ενοχική κρίση: "Μαλακία έκανα που δεν έκανα μπάνιο το πρωί. Αλήθεια βρακί πότε άλλαξα? γαμώτο..."", Εμμονή: "Κοίτα με, Κοίτα με, Κοίτα με, Κοίτα με, Κοίτα με ....ΟΧΙ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΣΚΑΛΙΖΩ ΤΗ ΜΥΤΗ ΜΟΥ", Σύγχυση: "Να κάνω μπάρα τώρα και να το παίξω αδιάφορος, ή να πάω να κάνω ώμους για να είμαι κοντά της? " και άλλες παιδικές αρρώστιες..

Τελικά, αφού θυμήθηκα να αναπνεύσω, αποφάσισα να κάνω αυτό που ξέρω να κάνω καλύτερα από όλα τα άλλα πράγματα στο κόσμο που ξέρω να κάνω καλά: Να γητεύω και να γοητεύω. Πλησίασα νωχελικά στο διάδρομο. Η πρώτη επαφή, σκέφτηκα, παίζει μεγάλο ρόλο στη πορεία μιας σχέσης. Έτσι η βούληση μου ήταν να ρίξω μια καλύτερη ματιά στο κώλο της. "Χμ", "κανα δυό κιλάκια, δεν θα μας πείραζε να τα χάσουμε κυρία Ελένη μας" ξανασκέφτηκα, και πριν κάψω τα τελευταία εγκεφαλικά μου κύτταρα αποφάσισα να σταματήσω να σκέφτομαι. Η πρώτη επαφή είχε ήδη γίνει, και με τα δυο παραπανίσια κιλά τρόπαιο, είχα ήδη πάρει το πάνω χέρι, και με το χαμόγελο του προπορευόμενου, είχε έρθει πια η ώρα για το δεύτερο βήμα.

Αυτό που παθαίνω πολλές φορές με τις γκόμενες, είναι το φαινόμενο του θολού προσώπου. Βλέπω μια γκόμενα, ενθουσιάζομαι, και μέσα στον ενθουσιασμό, ξεχνάω να δω το πρόσωπο της καθαρά. Έτσι, φεύγοντας, έχω μια υπέροχη εικόνα μιας γκόμενας που γνώρισα, άλλα όταν προσπαθώ να τη φέρω στο μυαλό μου, μια τεράστια θολούρα καλύπτει την περιοχή του προσώπου της. Αποτέλεσμα, οι γκόμενες μου, χρειαζόντουσαν πολύ παραπάνω από 2 μήνες γυμναστήριο για να στρώσουν. Και για να στρώσεις μούτρα, στο γυμναστήριο, πρέπει να φας τουλάχιστο κανα 5κίλο βαράκι στη μάπα ώστε να έχεις πια εμφανή λόγω να επισκεφτείς το ρηνοπλαστικό.
Δεύτερο βήμα, λοιπόν, αναγνωριστική πτήση προσώπου. Αυτή η διαδικασία, απαιτεί χαρακτηριστικά που μόνο ένας νιντζα της αγάπης διαθέτει: διακριτικότητα, ταχύτητα, οξεία όραση, αποφασιστικότητα. Αν και σιχαίνομαι τον διάδρομο, γιατί φοβάμαι μήπως πέσω και με ρουφήξει η ροδέλα, και με γυρνάει γύρω, γύρω, έπρεπε να πετύχω το στόχο μου. Και όπως όλοι καταλαβαίνουν, για να χάσεις 2 κιλάκια, μόνο ο διάδρομος σε σώνει. Δώστου λοιπόν τρεχάλα η κυρία Ελένη εδώ και 40 λεπτά, δώστου και ο υποφαινόμενος. Στο 5 η κυρία Ελένη, στο 5.2 εγώ, και ούτω κάθε εξής. Κλεφτές ματιές όταν δεν κοιτούσε (έτσι νομίζουμε όλοι οι άντρες όταν κάνετε τις αδιάφορες, χωρίς να γνωρίζουμε ότι οι γυναίκες λόγω της εξάσκησης τους στα ψώνια, έχουν αποκτήσει ευρυγωνική όραση ταυτόσημη με της κουκουβάγιας), προσποιήσεις (προσποιείσαι ότι βλέπεις κάτι στην τηλεόραση που βρίσκεται στο background με αφοσίωση, ενώ στην πραγματικότητα κοιτάς και τον τελευταίο πόρο στο πρόσωπό της, με κίνδυνο βέβαια να σε δει ότι βλέπεις "10+1 συμβουλές για την ζωή μετά την εμμηνόπαυση" στην ΝΕΤ και να τα χαλάσεις όλα), ή αφηρημάδες (παίρνεις το ύφος του λόγιου, γυρνάς το βλέμμα σου ελάχιστα ψηλά, το αδειάζεις άλλα κρατάς σταθερή επαφή με το αντικείμενο του πόθου) και η δεύτερη φάση συμπληρώνεται περίφημα, έχοντας πλέον, εξευμενίσει την μελλοντική θολούρα που μπορεί να οδηγήσει σε δυσάρεστες συνέπειες που αναφέρθηκαν παραπάνω.

Η Ελένη λοιπόν, ήταν πια δικιά μου. Το είχα πλέον αποφασίσει και τίποτα δεν μπορεί να σε κρατήσει μακριά μου. Αν ήξερες τι μας επιφυλάσσει το μέλλον, είμαι σίγουρος ότι αυτό το παγερό βλέμμα αδιαφορίας που σε διακατέχει, θα είχε μετατραπεί ήδη σε αστραφτερό χαμόγελο, μάτια γεμάτα λαχτάρα για το επόμενο δευτερόλεπτο που θα περάσουμε μαζί, χείλια γεμάτα απορία, για όλα αυτά τα θαυμαστά πράγματα που σου διηγούμαι και κανένας κάγκαρος πρώην γκόμενος σου δεν σκέφτηκε ή ήξερε να σου πει. Και τα χέρια σου, μακριά από αυτή την ένταση, χαλαρωμένα να αφήνονται πάνω στα δικά μου, και να τα ταξιδεύω με τα λόγια μου, σε πόλεις που δεν έχεις ξαναδεί, και να χαϊδεύουν χρώματα που δεν έχεις ξανα'αντικρύσει, και η μυρωδιά του ιδρώτα να μην θυμίζει πια στενόχωρο γυμναστήριο, με όργανα βασανιστηρίου που κάποιο αρρωστημένο μυαλό σε ένα υπόγειο εργαστήριο κατασκευάζει για να μας ταλαιπωρεί, άλλα δροσερό νερό, έτοιμο να ποτίσει τα φρεσκοκομμένα λουλούδια από το κήπο μας, που θα σου αφήνω κάθε πρωί πριν πάς στην δουλεία σου, και το σπίτι θα μυρίζει φρεσκοψημένο καφέ και θα μου λες σ'αγαπώ δύο φορές πριν φύγεις το πρωί, και θα μου σκας ένα φιλί και θα μου κλείνεις το μάτι καθώς θα φεύγεις ψιθυρίζοντας μου ότι σου λείπω ήδη.....

Αυτό που ζούσαμε με την Ελένη ήταν πέρα από κάθε προσδοκία, ο πιο δυνατός παθιασμένος έρωτας. Ένας έρωτας, που έκανε τα ερωτικά ζευγάρια της Ιστορίας να ωχριούν, και να μοιάζουν με τσιχλόφουσκες μασημένες χίλιες φορές, που έχασαν την γεύση τους, και σε κάναν να νομίζεις ότι μασάς πλαστικό. Όλες όμως οι σχέσεις περνάνε κρίσεις. "Δεν ξέρω, δεν ξέρω μωρό μου, ίσως πρέπει να δούμε κάποιον ειδικό....."

Σάββατο

Ξύπνησα μ'έναν τρομερό πονοκέφαλο. Ο τοίχος, μου φαινόταν σαν μια τεράστια ασπιρίνη, που μόνο αν προσγείωνα την κεφάλα μου πάνω θα μπορούσα να επωφεληθώ της αναλγητικής της δράσης. Τα πόδια που πρησμένα από τις 2 ώρες διάδρομο, αρνούνταν πεισματικά να κατεβούν από το κρεβάτι. Κοίταξα πλάι μου μα δεν συνάντησα τίποτα περισσότερο από το βρωμερό μου κοντομάνικο. "Πάλι δεν έκανα μπάνιο μετά το γυμναστήριο, σκέφτηκα", μα η Ελένη, δεν ήταν πλάι μου, για να πυροδοτήσει το ενοχικό μου σύνδρομο, και έτσι, η σκέψη πέρασε απαρατήρητη. Αλήθεια, πού'να ναι τώρα το πουτανάκι? Κίτρινα τέρατα, με πράσινα μάτια, άρχισαν σιγά σιγά να κάνουν την εμφάνιση τους στο πλάι του κρεβατιού μου, γεμίζοντας με με αλλότριες σκέψεις για το που, με ποιόν, και κυρίως γιατί. Μην μπορώντας να τα κάνω να φύγουν μακριά, αποφάσισα να τα συμβουλευτώ για όλα αυτά τα ερωτήματα που βασάνιζαν το ήδη βασανισμένο από την ατελείωτη τρεχάλα κορμάκι μου. "Για καφέ" φώναξε το πιο κοντό, "για ψώνια στη αγορά" ένα άλλο λίγο κουτσό από το δεξί του πόδι, "για αποτρίχωση και μετά για νύχια", το πιο χοντρό με το παράξενο κούρεμα, "Στο σπίτι του ψηλού", είπε χαμηλόφωνα, το πιο γέρικο, μα πιο σοφό όπως φαντάστηκα από τα χοντρά γυαλιά που φορούσε.
"Με ποιόν ψηλό?" ρώτησα αφελώς, προκαλώντας τους ένα υστερικό γέλιο που δεν σταμάτησε ούτε όταν έδειξα ενοχλημένος. "Με τον ψηλό που την περίμενε έξω από το γυμναστήριο την Παρασκευή το απόγευμα", μου απάντησε το σοφό τερατίδιο με αργή διδακτική φωνή.
"Ο ψηλός...." γρύλισα μέσα από τα δόντια μου, πού είχαν αρχίσει να τρίζουν ανατριχιαστικά, σαν πόρτα που είχε να λαδωθεί καμία δεκαετία. "Μα αυτός ήταν ο αδερφός της!!" φώναξα, καθώς τα μάτια μου αστράφτανε με περηφάνια, λες και μόλις είχα ανακαλύψει την πυρίτιδα. Ένα ξεκαρδιστικό γέλιο, με προσγείωσε απότομα, κοίταξα τα τερατίδια που κυλιόντουσαν στο πάτωμα κρατώντας την κοιλία τους. "Δε μου λες ρε παπάρα?" με ρώτησε το χοντρό με το παράξενο κούρεμα, "εσύ την αδερφή σου, όταν τη βλέπεις, της πιάνεις το κώλο?" και έσκασε στα γέλια. Ένα ποτάμι ιδρώτα άρχισε να με κατακλύζει, μα βρήκα το θάρρος να απαντήσω, " Ε, άμα έχω να τη δω καιρό", άλλα δεν κατάφερα να πείσω ούτε τον εαυτό μου. Το είχα πάρει πλέον απόφαση, η Ελένη, είχε εραστή. Σκοτάδι μαύρο, κάλυψε το είναι μου, που με δυσκολία δήλωνε παρών στη τραγική τούτη ώρα. Μην μπορώντας να κρατήσω τα νεύρα μου, άρχισα να ουρλιάζω, "¨΄έξω όλοι απαίσια τερατίδια του μυαλού μου, ΕΞΩΩΩΩΩ". Η φωνή μου ήταν τόσο δυνατή, που το παράξενο κούρεμα του κοντού, άρχισε να στρώνει. "ΈΞΩΩΩΩΩΩ", συνέχισα να ουρλιάζω, με τόση μανία, που τα τερατίδια άρχισάν να τρέχουν πανικόβλητα για να βρουν διαφυγή. Το κουτσό, πήδηξε από το ανοιχτό παράθυρο σε μια στιγμή απόγνωσης, το κοντό στούμπωσε στο σιφόνι του μπάνιου, και το χοντρό, λαχανιασμένο χτυπούσε πάνω στους τοίχους, μέχρι να γλιστρήσει έξω από τη χαραμάδα της εξώπορτας. Μόνο το σοφό, έδειξε απτόητο, ξύνοντας το γέρικο κουφάρι του, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Το κοίταξα σαστισμένος και πριν προλάβω να του δώσω μια κλωτσιά και να το κάνω Πήτερ Πάν, μου φώναξε: "¨Δεν θες να μάθεις γιατί?", 5 λέξεις με αρκετή δύναμη για να σταματήσουν το πρησμένο από το τρέξιμο πόδι μου. Ακούμπησα, στο τοίχο και άφησα την βαρύτητα να κάνει τη δουλεία της, γλιστρώντας απαλά στο πάτωμα. "Γιατί??" αναρωτήθηκα χαμηλόφωνα αρκετές φορές, σαν να μη θέλω να πάρω απάντηση.
"Δηλαδή τι τις έλειπε? Όλα τα καλούδια του κόσμου της είχα στα πόδια της. Πριγκίπισσα την είχα....", ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλο μου. " Ξέρεις τι ωραία θα περνούσαμε στη Χαλκιδική το Σαββατοκύριακο? Θα της μαγείρευα, θα τις χάιδευα τα μαλλιά, θα καθόμασταν αγκαλιά στο μπαλκόνι παρέα με το ηλιοβασίλεμα, θα της έπαιζα κιθάρα, και θα της έλεγα ψέματα ότι το τραγούδι που μόλις της τραγούδησα το έγραψα γι'αυτήν, θα της έκανα έρωτα 4 φόρες, θα της χάριζα πολλαπλούς οργασμούς (αν με βοηθούσε και αυτή παριστάνοντας τους μισούς), θα της έφερνα το πρωινό στο κρεβάτι και θα την ξυπνούσα μ'ένα φιλί, θα την κοιτούσα να κοιμάται.......". Ξέσπασα σε αναφιλητά, το κεφάλι μου ανάμεσα στα πόδια μου, και τα χέρια μου κουλουριασμένα γύρω από το κορμί μου, που έτρεμε. Η εξάντληση, η ένταση και η θλίψη διαδέχονταν η μία την άλλη, μ'έναν ρυθμό που ο ανθρώπινος οργανισμός δεν είναι μαθημένος να αντέχει. Έτσι, αμυνόμενος, έδωσε τη θέση του σ'ένα γλυκό και βαθύ ύπνο........

Κυριακή

Άνοιξα τα μάτια μου. Μια παράξενη γαλήνη κυρίευε το κορμί μου. Η μέση μου βέβαια, διαλυμένη από την κακή στάση στο στρώμα-τοίχος, που ακούσια επέλεξα να κοιμηθώ, ήταν εκεί για να θυμίζει ότι κάτι είχε συμβεί χτες σ'αυτό το δωμάτιο. Πήγα στο καθρέφτη του μπάνιου και έριξα ένα βλέμμα αυτολύπησης στον εαυτό μου. Πήρα μια βαθιά ανάσα, και φώναξα: "Δεν σου αξίζει καμία καργίολα αγοράκλα μου, είσαι απλά πολύ καλός για νά'σαι αληθινός" Ξαφνικά άρχισα να ξεχνάω το λόγο γιατί τα μάτια μου ήταν πρησμένα. Έριξα ένα αστραφτερό χαμόγελο στον εαυτό μου και μονολόγησα: "Αυτή η σχέση ήταν καταδικασμένη, δεν θα μπορούσε να πετύχει ποτέ. Μα τι φανταζόμουν ότι θα μπορούσα να ταιριάξω εγώ μ'αυτή τη λαϊκιά γκόμενα, που φοράει παντελόνια από το ZARA?". "Αμάν, βρε κούκλε μου, πότε θα σταματήσει να ενθουσιάζεσαι και να ρίχνεις το επίπεδο σου? Είμαι σίγουρος ότι η μοίρα κρατά καλά κρυμμένη, μια μικρή πριγκίπισσα άξια για την αγάπη σου. Και αυτός ο ψηλός? Έ, τι φταίει αυτός αν η άλλη είναι πουτάνα και πηδιέται με όποιον βρει? Καλά, που δεν το προχώρησες πολύ, που ξές μπορεί να σου φόρτωνε και κανένα κουτσούβελο απλό κανέναν που τη φούσκωσε, και να σου κανε το cherokee φύλλο και φτερό για τη διατροφή της. Αυτή η σχέση ήταν σίγουρα καταδικασμένη".

Και έτσι, αν και με πόνεσε ίσως περισσότερο απ'όσο ίσως πόνεσε την ίδια, αποφάσισα να χωρίσω με την Ελένη.

And the moral lesson of this story?

ΈΧΩ ΕΓΏ ΠΡΌΒΛΗΜΑ ΜΕ ΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΟΥ? ΔΗΛΑΔΗ ΕΓΩ ΦΤΑΙΩ ΔΗΛΑΔΗ ΠΟΥ Η ΚΑΡΓΙΟΛΑ ΜΟΥ ΠΗΔΗΧΤΗΚΕ?