ΟΙ ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟΥ (και άλλες παιδικές αρρώστιες...)

Ο ψυχολόγος μου πάντα έλεγε ότι έχω πρόβλημα με τις σχέσεις μου. Το ίδιο και οι καλύτεροι μου φίλοι. Νομίζω πώς το ίδιο μου έλεγαν και οι πρώην μου. Βέβαια, αν το δεις αντικειμενικά κανείς τους δεν μπορεί να είχε δίκιο, και μάλλον αποτελεί μια ακόμη συνομωσία εναντίων μου. Ο μεν ψυχολόγος μου γιατί κάτι έπρεπε κάτι να μου βρει για να δικαιολογεί τα 100 ευρώ την ώρα, οι φίλοι μου γιατί ζήλευαν την επιτυχία μου και οι πρώην μου, γιατί προφανώς, όντας πρώην, κάποιο πρόβλημα θα είχαν για να τις αφήσω, οπότε, το πρόβλημα δεν το'χα εγώ αλλά αυτές. Και για να σας πείσω, θα παραθέσω μερικά στιγμιότυπα από την τελευταία μου σχέση, που απ'οτι νομίζω την λέγαν Ελένη.

Παρασκευή

Την Ελένη, την είδα πρώτη φορά στο γυμναστήριο. Πάντα πίστευα ότι η μεγαλύτεροι έρωτες γεννιούνται εκεί που δεν το περιμένεις. Ήταν αυτό που πολύ σπάνια αναφωνώ όταν γνωρίζω μια γυναίκα: "Breath-taking". Δηλαδή, με το που την έβλεπες, ξαφνικά αποκτούσες όλα τα συμπτώματα που δικαιολογούν αυτό το χαρακτηρισμό. Μια ελαφριά ταχυπαλμία, μια έντονη ζαλάδα και μια δυσκολία στην αναπνοή. Βέβαια, παίρνοντας ως δεδομένο ότι βρισκόμουν στο γυμναστήριο, κάποιος θα μπορούσε να πει, ότι δεν έφταιγε η Ελένη παρά η ηράκλεια προσπάθεια μου να γίνω φέτες. Κι όμως, ακόμη και όταν κάθισα κάτω απ'τη μπάρα αντί τα συμπτώματα να υποχωρήσουν, άρχισαν να προστίθονται νέα όπως: Υπαρξιακή κρίση: "Με κοιτάει τώρα που πέταξα φλέβα στο δεξί μπράτσο? Άντε βρε κούκλα μου και έχει μουδιάσει το χέρι μου τεντωμένο", Ενοχική κρίση: "Μαλακία έκανα που δεν έκανα μπάνιο το πρωί. Αλήθεια βρακί πότε άλλαξα? γαμώτο..."", Εμμονή: "Κοίτα με, Κοίτα με, Κοίτα με, Κοίτα με, Κοίτα με ....ΟΧΙ ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΣΚΑΛΙΖΩ ΤΗ ΜΥΤΗ ΜΟΥ", Σύγχυση: "Να κάνω μπάρα τώρα και να το παίξω αδιάφορος, ή να πάω να κάνω ώμους για να είμαι κοντά της? " και άλλες παιδικές αρρώστιες..

Τελικά, αφού θυμήθηκα να αναπνεύσω, αποφάσισα να κάνω αυτό που ξέρω να κάνω καλύτερα από όλα τα άλλα πράγματα στο κόσμο που ξέρω να κάνω καλά: Να γητεύω και να γοητεύω. Πλησίασα νωχελικά στο διάδρομο. Η πρώτη επαφή, σκέφτηκα, παίζει μεγάλο ρόλο στη πορεία μιας σχέσης. Έτσι η βούληση μου ήταν να ρίξω μια καλύτερη ματιά στο κώλο της. "Χμ", "κανα δυό κιλάκια, δεν θα μας πείραζε να τα χάσουμε κυρία Ελένη μας" ξανασκέφτηκα, και πριν κάψω τα τελευταία εγκεφαλικά μου κύτταρα αποφάσισα να σταματήσω να σκέφτομαι. Η πρώτη επαφή είχε ήδη γίνει, και με τα δυο παραπανίσια κιλά τρόπαιο, είχα ήδη πάρει το πάνω χέρι, και με το χαμόγελο του προπορευόμενου, είχε έρθει πια η ώρα για το δεύτερο βήμα.

Αυτό που παθαίνω πολλές φορές με τις γκόμενες, είναι το φαινόμενο του θολού προσώπου. Βλέπω μια γκόμενα, ενθουσιάζομαι, και μέσα στον ενθουσιασμό, ξεχνάω να δω το πρόσωπο της καθαρά. Έτσι, φεύγοντας, έχω μια υπέροχη εικόνα μιας γκόμενας που γνώρισα, άλλα όταν προσπαθώ να τη φέρω στο μυαλό μου, μια τεράστια θολούρα καλύπτει την περιοχή του προσώπου της. Αποτέλεσμα, οι γκόμενες μου, χρειαζόντουσαν πολύ παραπάνω από 2 μήνες γυμναστήριο για να στρώσουν. Και για να στρώσεις μούτρα, στο γυμναστήριο, πρέπει να φας τουλάχιστο κανα 5κίλο βαράκι στη μάπα ώστε να έχεις πια εμφανή λόγω να επισκεφτείς το ρηνοπλαστικό.
Δεύτερο βήμα, λοιπόν, αναγνωριστική πτήση προσώπου. Αυτή η διαδικασία, απαιτεί χαρακτηριστικά που μόνο ένας νιντζα της αγάπης διαθέτει: διακριτικότητα, ταχύτητα, οξεία όραση, αποφασιστικότητα. Αν και σιχαίνομαι τον διάδρομο, γιατί φοβάμαι μήπως πέσω και με ρουφήξει η ροδέλα, και με γυρνάει γύρω, γύρω, έπρεπε να πετύχω το στόχο μου. Και όπως όλοι καταλαβαίνουν, για να χάσεις 2 κιλάκια, μόνο ο διάδρομος σε σώνει. Δώστου λοιπόν τρεχάλα η κυρία Ελένη εδώ και 40 λεπτά, δώστου και ο υποφαινόμενος. Στο 5 η κυρία Ελένη, στο 5.2 εγώ, και ούτω κάθε εξής. Κλεφτές ματιές όταν δεν κοιτούσε (έτσι νομίζουμε όλοι οι άντρες όταν κάνετε τις αδιάφορες, χωρίς να γνωρίζουμε ότι οι γυναίκες λόγω της εξάσκησης τους στα ψώνια, έχουν αποκτήσει ευρυγωνική όραση ταυτόσημη με της κουκουβάγιας), προσποιήσεις (προσποιείσαι ότι βλέπεις κάτι στην τηλεόραση που βρίσκεται στο background με αφοσίωση, ενώ στην πραγματικότητα κοιτάς και τον τελευταίο πόρο στο πρόσωπό της, με κίνδυνο βέβαια να σε δει ότι βλέπεις "10+1 συμβουλές για την ζωή μετά την εμμηνόπαυση" στην ΝΕΤ και να τα χαλάσεις όλα), ή αφηρημάδες (παίρνεις το ύφος του λόγιου, γυρνάς το βλέμμα σου ελάχιστα ψηλά, το αδειάζεις άλλα κρατάς σταθερή επαφή με το αντικείμενο του πόθου) και η δεύτερη φάση συμπληρώνεται περίφημα, έχοντας πλέον, εξευμενίσει την μελλοντική θολούρα που μπορεί να οδηγήσει σε δυσάρεστες συνέπειες που αναφέρθηκαν παραπάνω.

Η Ελένη λοιπόν, ήταν πια δικιά μου. Το είχα πλέον αποφασίσει και τίποτα δεν μπορεί να σε κρατήσει μακριά μου. Αν ήξερες τι μας επιφυλάσσει το μέλλον, είμαι σίγουρος ότι αυτό το παγερό βλέμμα αδιαφορίας που σε διακατέχει, θα είχε μετατραπεί ήδη σε αστραφτερό χαμόγελο, μάτια γεμάτα λαχτάρα για το επόμενο δευτερόλεπτο που θα περάσουμε μαζί, χείλια γεμάτα απορία, για όλα αυτά τα θαυμαστά πράγματα που σου διηγούμαι και κανένας κάγκαρος πρώην γκόμενος σου δεν σκέφτηκε ή ήξερε να σου πει. Και τα χέρια σου, μακριά από αυτή την ένταση, χαλαρωμένα να αφήνονται πάνω στα δικά μου, και να τα ταξιδεύω με τα λόγια μου, σε πόλεις που δεν έχεις ξαναδεί, και να χαϊδεύουν χρώματα που δεν έχεις ξανα'αντικρύσει, και η μυρωδιά του ιδρώτα να μην θυμίζει πια στενόχωρο γυμναστήριο, με όργανα βασανιστηρίου που κάποιο αρρωστημένο μυαλό σε ένα υπόγειο εργαστήριο κατασκευάζει για να μας ταλαιπωρεί, άλλα δροσερό νερό, έτοιμο να ποτίσει τα φρεσκοκομμένα λουλούδια από το κήπο μας, που θα σου αφήνω κάθε πρωί πριν πάς στην δουλεία σου, και το σπίτι θα μυρίζει φρεσκοψημένο καφέ και θα μου λες σ'αγαπώ δύο φορές πριν φύγεις το πρωί, και θα μου σκας ένα φιλί και θα μου κλείνεις το μάτι καθώς θα φεύγεις ψιθυρίζοντας μου ότι σου λείπω ήδη.....

Αυτό που ζούσαμε με την Ελένη ήταν πέρα από κάθε προσδοκία, ο πιο δυνατός παθιασμένος έρωτας. Ένας έρωτας, που έκανε τα ερωτικά ζευγάρια της Ιστορίας να ωχριούν, και να μοιάζουν με τσιχλόφουσκες μασημένες χίλιες φορές, που έχασαν την γεύση τους, και σε κάναν να νομίζεις ότι μασάς πλαστικό. Όλες όμως οι σχέσεις περνάνε κρίσεις. "Δεν ξέρω, δεν ξέρω μωρό μου, ίσως πρέπει να δούμε κάποιον ειδικό....."

Σάββατο

Ξύπνησα μ'έναν τρομερό πονοκέφαλο. Ο τοίχος, μου φαινόταν σαν μια τεράστια ασπιρίνη, που μόνο αν προσγείωνα την κεφάλα μου πάνω θα μπορούσα να επωφεληθώ της αναλγητικής της δράσης. Τα πόδια που πρησμένα από τις 2 ώρες διάδρομο, αρνούνταν πεισματικά να κατεβούν από το κρεβάτι. Κοίταξα πλάι μου μα δεν συνάντησα τίποτα περισσότερο από το βρωμερό μου κοντομάνικο. "Πάλι δεν έκανα μπάνιο μετά το γυμναστήριο, σκέφτηκα", μα η Ελένη, δεν ήταν πλάι μου, για να πυροδοτήσει το ενοχικό μου σύνδρομο, και έτσι, η σκέψη πέρασε απαρατήρητη. Αλήθεια, πού'να ναι τώρα το πουτανάκι? Κίτρινα τέρατα, με πράσινα μάτια, άρχισαν σιγά σιγά να κάνουν την εμφάνιση τους στο πλάι του κρεβατιού μου, γεμίζοντας με με αλλότριες σκέψεις για το που, με ποιόν, και κυρίως γιατί. Μην μπορώντας να τα κάνω να φύγουν μακριά, αποφάσισα να τα συμβουλευτώ για όλα αυτά τα ερωτήματα που βασάνιζαν το ήδη βασανισμένο από την ατελείωτη τρεχάλα κορμάκι μου. "Για καφέ" φώναξε το πιο κοντό, "για ψώνια στη αγορά" ένα άλλο λίγο κουτσό από το δεξί του πόδι, "για αποτρίχωση και μετά για νύχια", το πιο χοντρό με το παράξενο κούρεμα, "Στο σπίτι του ψηλού", είπε χαμηλόφωνα, το πιο γέρικο, μα πιο σοφό όπως φαντάστηκα από τα χοντρά γυαλιά που φορούσε.
"Με ποιόν ψηλό?" ρώτησα αφελώς, προκαλώντας τους ένα υστερικό γέλιο που δεν σταμάτησε ούτε όταν έδειξα ενοχλημένος. "Με τον ψηλό που την περίμενε έξω από το γυμναστήριο την Παρασκευή το απόγευμα", μου απάντησε το σοφό τερατίδιο με αργή διδακτική φωνή.
"Ο ψηλός...." γρύλισα μέσα από τα δόντια μου, πού είχαν αρχίσει να τρίζουν ανατριχιαστικά, σαν πόρτα που είχε να λαδωθεί καμία δεκαετία. "Μα αυτός ήταν ο αδερφός της!!" φώναξα, καθώς τα μάτια μου αστράφτανε με περηφάνια, λες και μόλις είχα ανακαλύψει την πυρίτιδα. Ένα ξεκαρδιστικό γέλιο, με προσγείωσε απότομα, κοίταξα τα τερατίδια που κυλιόντουσαν στο πάτωμα κρατώντας την κοιλία τους. "Δε μου λες ρε παπάρα?" με ρώτησε το χοντρό με το παράξενο κούρεμα, "εσύ την αδερφή σου, όταν τη βλέπεις, της πιάνεις το κώλο?" και έσκασε στα γέλια. Ένα ποτάμι ιδρώτα άρχισε να με κατακλύζει, μα βρήκα το θάρρος να απαντήσω, " Ε, άμα έχω να τη δω καιρό", άλλα δεν κατάφερα να πείσω ούτε τον εαυτό μου. Το είχα πάρει πλέον απόφαση, η Ελένη, είχε εραστή. Σκοτάδι μαύρο, κάλυψε το είναι μου, που με δυσκολία δήλωνε παρών στη τραγική τούτη ώρα. Μην μπορώντας να κρατήσω τα νεύρα μου, άρχισα να ουρλιάζω, "¨΄έξω όλοι απαίσια τερατίδια του μυαλού μου, ΕΞΩΩΩΩΩ". Η φωνή μου ήταν τόσο δυνατή, που το παράξενο κούρεμα του κοντού, άρχισε να στρώνει. "ΈΞΩΩΩΩΩΩ", συνέχισα να ουρλιάζω, με τόση μανία, που τα τερατίδια άρχισάν να τρέχουν πανικόβλητα για να βρουν διαφυγή. Το κουτσό, πήδηξε από το ανοιχτό παράθυρο σε μια στιγμή απόγνωσης, το κοντό στούμπωσε στο σιφόνι του μπάνιου, και το χοντρό, λαχανιασμένο χτυπούσε πάνω στους τοίχους, μέχρι να γλιστρήσει έξω από τη χαραμάδα της εξώπορτας. Μόνο το σοφό, έδειξε απτόητο, ξύνοντας το γέρικο κουφάρι του, σαν να μην είχε συμβεί τίποτα. Το κοίταξα σαστισμένος και πριν προλάβω να του δώσω μια κλωτσιά και να το κάνω Πήτερ Πάν, μου φώναξε: "¨Δεν θες να μάθεις γιατί?", 5 λέξεις με αρκετή δύναμη για να σταματήσουν το πρησμένο από το τρέξιμο πόδι μου. Ακούμπησα, στο τοίχο και άφησα την βαρύτητα να κάνει τη δουλεία της, γλιστρώντας απαλά στο πάτωμα. "Γιατί??" αναρωτήθηκα χαμηλόφωνα αρκετές φορές, σαν να μη θέλω να πάρω απάντηση.
"Δηλαδή τι τις έλειπε? Όλα τα καλούδια του κόσμου της είχα στα πόδια της. Πριγκίπισσα την είχα....", ένα δάκρυ κύλησε στο μάγουλο μου. " Ξέρεις τι ωραία θα περνούσαμε στη Χαλκιδική το Σαββατοκύριακο? Θα της μαγείρευα, θα τις χάιδευα τα μαλλιά, θα καθόμασταν αγκαλιά στο μπαλκόνι παρέα με το ηλιοβασίλεμα, θα της έπαιζα κιθάρα, και θα της έλεγα ψέματα ότι το τραγούδι που μόλις της τραγούδησα το έγραψα γι'αυτήν, θα της έκανα έρωτα 4 φόρες, θα της χάριζα πολλαπλούς οργασμούς (αν με βοηθούσε και αυτή παριστάνοντας τους μισούς), θα της έφερνα το πρωινό στο κρεβάτι και θα την ξυπνούσα μ'ένα φιλί, θα την κοιτούσα να κοιμάται.......". Ξέσπασα σε αναφιλητά, το κεφάλι μου ανάμεσα στα πόδια μου, και τα χέρια μου κουλουριασμένα γύρω από το κορμί μου, που έτρεμε. Η εξάντληση, η ένταση και η θλίψη διαδέχονταν η μία την άλλη, μ'έναν ρυθμό που ο ανθρώπινος οργανισμός δεν είναι μαθημένος να αντέχει. Έτσι, αμυνόμενος, έδωσε τη θέση του σ'ένα γλυκό και βαθύ ύπνο........

Κυριακή

Άνοιξα τα μάτια μου. Μια παράξενη γαλήνη κυρίευε το κορμί μου. Η μέση μου βέβαια, διαλυμένη από την κακή στάση στο στρώμα-τοίχος, που ακούσια επέλεξα να κοιμηθώ, ήταν εκεί για να θυμίζει ότι κάτι είχε συμβεί χτες σ'αυτό το δωμάτιο. Πήγα στο καθρέφτη του μπάνιου και έριξα ένα βλέμμα αυτολύπησης στον εαυτό μου. Πήρα μια βαθιά ανάσα, και φώναξα: "Δεν σου αξίζει καμία καργίολα αγοράκλα μου, είσαι απλά πολύ καλός για νά'σαι αληθινός" Ξαφνικά άρχισα να ξεχνάω το λόγο γιατί τα μάτια μου ήταν πρησμένα. Έριξα ένα αστραφτερό χαμόγελο στον εαυτό μου και μονολόγησα: "Αυτή η σχέση ήταν καταδικασμένη, δεν θα μπορούσε να πετύχει ποτέ. Μα τι φανταζόμουν ότι θα μπορούσα να ταιριάξω εγώ μ'αυτή τη λαϊκιά γκόμενα, που φοράει παντελόνια από το ZARA?". "Αμάν, βρε κούκλε μου, πότε θα σταματήσει να ενθουσιάζεσαι και να ρίχνεις το επίπεδο σου? Είμαι σίγουρος ότι η μοίρα κρατά καλά κρυμμένη, μια μικρή πριγκίπισσα άξια για την αγάπη σου. Και αυτός ο ψηλός? Έ, τι φταίει αυτός αν η άλλη είναι πουτάνα και πηδιέται με όποιον βρει? Καλά, που δεν το προχώρησες πολύ, που ξές μπορεί να σου φόρτωνε και κανένα κουτσούβελο απλό κανέναν που τη φούσκωσε, και να σου κανε το cherokee φύλλο και φτερό για τη διατροφή της. Αυτή η σχέση ήταν σίγουρα καταδικασμένη".

Και έτσι, αν και με πόνεσε ίσως περισσότερο απ'όσο ίσως πόνεσε την ίδια, αποφάσισα να χωρίσω με την Ελένη.

And the moral lesson of this story?

ΈΧΩ ΕΓΏ ΠΡΌΒΛΗΜΑ ΜΕ ΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΜΟΥ? ΔΗΛΑΔΗ ΕΓΩ ΦΤΑΙΩ ΔΗΛΑΔΗ ΠΟΥ Η ΚΑΡΓΙΟΛΑ ΜΟΥ ΠΗΔΗΧΤΗΚΕ?