IT’S ALIVE!!!!

Η νύχτα ήταν σκοτεινή και χωρίς φεγγάρι. Οι φωτεινοί σηματοδότες είχαν χάσει το χρώμα τους, διευκολύνοντας τα λιγοστά αυτοκίνητα που κυκλοφορούσαν, να φτάσουν πιο γρήγορα στο προορισμό τους. O αέρας βασάνιζε μια πλαστική σακούλα από τον Βασιλόπουλο αφήνοντας την για λίγο να νομίζει ότι ξέφυγε, πριν την ξαναφέρει στο ίδιο σημείο, κρατώντας την δυνατά στο πάτωμα, μην αφήνοντας την να αναπνεύσει. Τα σύννεφα αγκάλιαζαν το ένα το άλλο, μέχρι να γίνουν ένα και άρχισαν σιγά-σιγά να αφήνουν την αγάπη τους να βαρύνει προς τα κάτω, λες και πέρασαν 20 χρόνια από τότε που είδε πρώτη φορά το ένα το άλλο. Για μια στιγμή σκέφτηκα να πάω να σώσω αυτή την δύστυχη σακούλα από τα χέρια του αέρα, άλλα οι πρώτες σταγόνες βροχής με πρόλαβαν. Ήτανε πια αργά. Την κοίταξα καθώς ρουφούσα το τσάι μου, να πνίγεται μέσα στα λασπόνερα αβοήθητη. Η βροχή δυνάμωσε, πλημμυρίζοντας τους δρόμους, παίρνοντας μακριά το πλαστικό της θύμα. Την παρακολούθησα μέχρι την γωνία και μετά χάθηκε για πάντα. Οι λιγοστοί πεζοί που απέμειναν, φρόντισαν να χαθούν και αυτοί, πριν η βροχή μετατραπεί σε μια υδάτινη κουρτίνα που κάλυπτε τα πάντα σχεδόν σε απόσταση 5 μέτρων. Μην μπορώντας πια να διακρίνω τίποτα παραπάνω από τα σκουριασμένα κάγκελα του μπαλκονιού μου, αποφάσισα να κλείσω τις κουρτίνες και να ανοίξω το χοντρό μου σημειωματάριο. Ξεφύλλισα για λίγο τις σελίδες του. Μισοτελειωμένες ιστορίες, καταδικασμένες στην αγωνία του να μη μάθουν ποτέ το τέλος τους, λευκές σελίδες, σκόρπιες νότες και μονόδρομοι στίχοι, λευκές σελίδες, τραγούδια που έδωσαν όρκους σιωπής, λευκές σελίδες. Κοιτώντας λίγο έξω από το παράθυρο σκέφτηκα ότι ο κατακλυσμός που επικρατεί θα μπορούσε να συνεχιστεί για πάντα. Τι θα γινόταν άραγε, αν η βροχή δεν είχε τέλος, αν τα ποτάμια γινόντουσαν ένα με την θάλασσα χωρίς η στεριά να τα κρατάει αγκαλιά, αν βρεθούμε να πλέουμε δίπλα στην πλαστική σακούλα μέχρι την άλλη γωνία, και ύστερα χαθούμε στον ορίζοντα μέχρι τον επόμενο ορίζοντα και ακόμη παραπέρα. Είδα έναν άνθρωπο σε 1000 χρόνια να κρατάει στα χέρια του το κουρελιασμένο μου σημειωματάριο. Να χαζεύει όλες αυτές τις λευκές σελίδες και να σκέφτεται πόσο κενή να ήταν άραγε η ζωή πριν τον κατακλυσμό. Έτσι βάλθηκα να τις γεμίσω με ιστορίες που θα τους έκαναν να χαμογελάσουν, να ταξιδέψουν, να νοσταλγήσουν την ζωή που δεν έζησαν, την ζωή κάτω από το νερό. Και όσο η βροχή δυνάμωνε, τόσο λιγότερο λευκό γέμιζε το σημειωματάριο μου.
Ο Ziggy γοήτευε και γήτευε, o Corto χαμένος σε κάποιο γυναικείο υποσυνείδητο και ο Alehandro γεμάτος απορίες γέμιζαν τις σελίδες την μία μετά την άλλη. Και η βροχή δυνάμωνε. Πήρα το κουτάλι που ήταν βουτηγμένο στο φλιτζάνι του τσαγιού, και αφού σκούπισα το μέλι από τον πάτο του ποτηριού, το έβαλα στο στόμα μου. Μια λάμψη, ένα δυνατός κρότος δέκα δευτερόλεπτα μετά, σκοτάδι. Και μετά δεν θυμάμαι και πολλά.
Όταν άνοιξα τα μάτια μου, η βροχή είχε ήδη σταματήσει, αλλά για έναν παράξενο λόγο, τα χρώματα μου φαινόντουσαν πιο ζωντανά από ποτέ. Το λευκό με τύφλωνε στην κυριολεξία. Πάλι καλά που πρόλαβα και γέμισα τις λευκές μου σελίδες, γιατί ένα ξεφύλλισμα θα μπορούσα να αποβεί μοιραίο. Τα 3 σφραγίσματα στα δόντια μου τα ένοιωθα σαν να μασάς αλουμινόχαρτο και το δωμάτιο μύριζε καμένο κοτόπουλο. Έκανα μια κίνηση να βρω το σημειωματάριο μου, άλλα ένα χέρι με κράτησε από τους ώμους, σαν να ήθελε ευγενικά να με βάλει πίσω στο κρεβάτι. Ακολούθησα με τα μάτια μου το χέρι φοβούμενος ότι δεν καταλήγει πουθενά, και ότι είναι ένα random χέρι χωρίς συνέχεια. Προς μεγάλη μου ανακούφιση το χέρι συνόδευε ένας ώμος, ένα άλλο χέρι, 2 ολόκληρα πόδια, ένας κορμός (αν και θα πρέπει να ομολογήσω κάπως κακόγουστα ντυμένος) και ένα κεφάλι. Η ένταση των χρωμάτων είχε αρχίσει να χάνει την μαγική της ιδιότητα, και μέσα στη θολούρα φάνηκε ένα πρόσωπο αρκετά οικείο. Καθησυχάστηκα προς στιγμήν, σκεπτόμενος ότι θα μπορούσε να είναι ένα πρόσωπο λιγότερο οικείο, και τι δουλειά θα είχε ένα λιγότερο οικείο πρόσωπο δίπλα στο κρεβάτι μου όπου υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν θα έπρεπε να είναι κανένας εκεί. Κοιτώντας προσεκτικά, ένοιωσα ένα παράξενο συναίσθημα καθώς ήμουν βέβαιος ότι ήταν ο Corto. Περισσότερο ψηλός από’ τι φανταζόμουνα, και με λιγότερες γωνίες στο πρόσωπο, φαινόταν κάπως ανήσυχος και κοιτούσε συνεχώς το ρολόι του σαν να περίμενε κάτι. «Έχω στείλει τον Alehandro στο φαρμακείο εδώ και 20 λεπτά και ακόμη να γυρίσει», μου ψιθύρισε και ξαναγύρισε το βλέμμα του πίσω στο ρολόι του (που δεν μου φάνηκε και πολύ ακριβό). Η αγωνία του έπαψε μόλις άνοιξε η πόρτα του δωματίου μου. Κρατώντας μια σακούλα φαρμακείου και καμιά 10αρια Sneakers, ένας ψηλός μελαχρινός τύπος μπήκε ασθμαίνοντας στο δωμάτιο. Έμοιαζε να είναι ο Alehandro.

-Corto: Μπορείς να μου πεις που είσαι τόση ώρα?
-Alehandro: Ε, ξέρεις είναι λίγο δύσκολο να συνηθίσω τις αποστάσεις. Δοκίμασες να βγεις έξω?
- Corto: Όχι, γιατί?
-Alehandro: Γιατί κάθε φορά που φτάνω στο τέλος του Α4, έχω την αίσθηση ότι θα πέσω από το τετράδιο. Ξέρεις πόσα Α4 μακριά είναι το καταραμένο φαρμακείο?
-Corto: Τέλος πάντων, θα συνηθίσεις με τον καιρό. Έφερες αυτά που σου ζήτησα?
-Alehandro: Νομίζω. Αν και δεν έχει ρέστα γιατί με έπιασε μια υπογλυκαιμία με το ταξίδι.
-Corto: Το βλέπω.

Ο Corto αρπάζει την σακούλα από τα χέρια του Alehandro και αρχίζει να ψαχουλεύει ανάμεσα σε κουτιά από λευκαντικές οδοντόπαστες, χάπια για την χώνεψη, δραμαμίνες, προφυλακτικά, οδοντικό νήμα μέχρι να βρει τα παυσίπονα. O Alehandro τρώει μια από τις Sneakers του και μοιάζει εντελώς αδιάφορος για το γεγονός ότι δεν έπρεπε να βρίσκεται εδώ, πόσο μάλλον να μασουλάει σοκολάτες στην άκρη του κρεβατιού μου, γεμίζοντας το με υπολείμματα φιστικιού. Εγώ αρκούμε στο να κλείσω τα μάτια μου, ελπίζοντας ότι όταν θα τα ξανανοίξω, όλα θα είναι πάλι όπως θα έπρεπε να είναι. Άλλα το συνεχές μασούλημα του Alehandro δεν μου άφηνε και πολύ χώρο να πιστέψω ότι αυτό που δεν μπορεί να συμβαίνει στην πραγματικότητα έχει ήδη συμβεί, κάνοντας με να κλείνω τα μάτια μου όλο και πιο δυνατά.

“Άνοιξε το στόμα σου», μου λέει ο Corto. Εγώ ανοίγω τα μάτια μου και τον κοιτάω, ενώ αυτός συνεχίζει λέγοντας μου να μήν κάνω σαν μωρό και να αισθάνομαι τυχερός που την γλύτωσα μόνο με αυτόν τον μικρό πονοκέφαλο. Συνεχίζω να κοιτάω πότε τον Corto και πότε τον Alehandro. O Corto έδειχνε κάπως εκνευρισμένος και κουδούνιζε τα παυσίπονα στο χέρι του, ενώ ο Alehandro συνέχισε να μασουλάει την 3η Sneakers του, κοιτώντας πού και πού το σημείο που τελειώνει το κρεβάτι, με μια αγωνία για το τι κρύβεται μετά το τέλος του στρώματος, λες και ως εκείνη την νοητή γραμμή κρεμόταν η άκρη του κόσμου του. «Άνοιξε ρε μούσια το στόμα σου να τελειώνουμε», μουρμούρισε αγανακτισμένος ο Corto καθώς πλησίαζε το χέρι του στο στόμα μου κραδαίνοντας τα παυσίπονα. Εγώ με μια αργή κίνηση σήκωσα με τα δυο μου χέρια το πάπλωμα και αφήνοντας ακάλυπτα μόνο τα μάτια μου, κοιτούσα με αμηχανία και απορία τους δύο μου «φίλους».

• Alehandro: Ρε συ, αυτός τα έχει παίξει. Δεν νομίζεις ότι πρέπει να του εξηγήσεις το status? Θα μας πάθει τίποτα και ποιος ακούει την μάνα του μετά.


• Corto: Νομίζω πως έχεις δίκιο.

Ο Corto αφήνει τα παυσίπονα στο γραφείο και κάθεται πλάι μου. Εγώ σφίγγω το πάπλωμα όσο πιο δυνατά μπορώ και αφήνω ακάλυπτα τα μισά μου βλέφαρα και τις άκρες των δαχτύλων μου που κρατάνε το πάπλωμα. Δεν με ενοχλούσε τόσο που ο Alehandro γέμιζε με σοκολάτα το πάπλωμα, ούτε που ο Corto είχε στρογγυλοκαθίσει με τα κακόγουστα ρούχα του στο κρεβάτι μου. Με ανησυχούσε ελαφρά το γεγονός ότι κανένας από τους δύο δεν μπορούσε φυσιολογικά να εκτελεί καμία από τις παραπάνω δραστηριότητες.

• Corto: Λοιπόν....Ziggy, είχες ένα μικρό ατύχημα. Σε χτύπησε ένας μικρός κεραυνός. Το κουτάλι που έβαλες στο στόμα σου λειτούργησε ως δέκτης άλλα για καλή σου τύχη όχι μόνο δεν έπαθες τίποτα το σοβαρό, άλλα όπως βλέπεις είμαστε και εμείς εδώ, και όπως καταλαβαίνεις αυτό θα είναι πια μόνιμο!

Κοίταξα προς το πάτωμα, προσπαθώντας να εντοπίσω το όργανο του διαβόλου που τρύπωσε αυτούς του δύο τύπους στο δωμάτιο μου. Το κουτάλι είχε στραβώσει ελαφρώς και εξέπεμπέ ατμούς. Αυτό λοιπόν τα εξηγούσε όλα. Ο κεραυνός μου έκαψε τα τελευταία εγκεφαλικά κύτταρα που μου είχαν απομείνει καταδικάζοντας με σε τρομερές παραισθήσεις. «Ε, εντάξει», σκέφτηκα, «κανένα δίμηνο στο Δαφνί, θα γλυτώσω και το φανταρικό.....». Τις βολικές μου σκέψεις για το μέλλον διέκοψε μια εικόνα, που θύμιζε έντονα την αρχή του Twilight Zone. Δύο μέτρα μακριά, πίσω από τους καπνούς που αναδύονταν από το στραβωμένο κουταλάκι, βρισκόταν το σημειωματάριο μου. Είχε καρβουνιάσει και στο εξώφυλλο είχε μείνει το αποτύπωμα του χεριού μου. Κάποιες σελίδες είχαν σκορπίσει στο πάτωμα κίτρινες και καμένες. Και μέσα από τις στάχτες του, ανάβλυζε μια λευκή δέσμη φωτός, που άμα την κοιτούσες πολύ ώρα, ένοιωθες λες και όσα ήξερες μέχρι τώρα είχαν δώσει πια την θέση τους σε κάτι αβέβαιο που σε γέμιζε όμως με μια σιγουριά, ότι όλα θα γίνουν καλύτερα. Κοίταξα τους δύο επισκέπτες μου που έδειχναν να απολαμβάνουν το καινούργιο τους ρόλο. Φαίνονταν ακόμη να δυσκολεύονται να προσαρμοστούν σε τόσες χιλιάδες Α4 κολλημένα το ένα με το άλλο να απλώνονται μπροστά τους, άλλα φαίνονταν χαρούμενοι και αυτό με έκανε να χαμογελάσω. Για μια στιγμή βέβαια ευχήθηκα να είχα αφοσιωθεί περισσότερο σε πορνογραφικές ιστορίες και έτσι αντί να έχω τον Alehandro να πασαλείβει τα σεντόνια με την τελευταία του σοκολάτα, να με πασαλείβουν τίποτα τρελές μελαχρινές νοσοκόμες.

Ο φόβος λοιπόν κάθε αποθηκάριου λέξεων να τον στοιχειώσουν οι ήρωες του είχε μόλις πραγματοποιηθεί. Οι ήρωες μου, απέκτησαν άποψη, επαναστάτησαν, αγανάκτησαν να αισθάνονται σαν μεταγλωττισμένη σαπουνόπερα κάθε φορά που ήθελα να πω κάτι και δεν ήξερα πως. Ένιωσαν χρησιμοποιημένοι, και τώρα επέστρεψαν για να με εκδικηθούν. Και γνωρίζοντας ότι αδυνατώ να αποκαλύψω την ιστορία μου (γιατί ποιος θα πίστευε άραγε, ότι οι ήρωες μου ζωντάνεψαν), με εξεβίασαν να τους συνοδέψω σε ένα νέο ταξίδι οπού παρέα θα βρούμε νέους ήρωες να βασανίσουμε και να πούνε πλέον αυτοί για μας, όλα αυτό που θα θέλαμε να πούμε άλλα δεν ξέρουμε πώς. Και μαζί να αποστατήσουμε από όλα αυτά που μας κάνουν να νοιώθουμε κλεισμένοι σε Α4, τόσο στενά που χτυπάν τα πόδια μας στις γωνίες του χαρτιού.
Και αποφάσισαν, πως δεν χωράνε πια στις ΔΙΑΘΕΣΕΙΣ μου, γιατί όντας κυκλοθυμικές, είχαν αρχίσει να τους προκαλούνε ναυτία. Και γι’ αυτό βάλθηκαν να με ξαναβαφτίσουν και να με πούνε Ziggy χωρίς αστρόσκονες και να κάνουμε μαζί ότι πιο ρηχό, να κυλιστούμε στα πρωτογενή μας ένστικτα, γιατί έτσι μόνο, λέει, θα γυρίσουμε πίσω, εκεί που η λογική δεν είναι επιλογή, μοναχά το ένστικτο πυξίδα για την αναζήτηση της αλήθειας. Και κινούμενοι στα ρηχά, ίσως καταφέρουμε να φανούμε λίγο πιο ψηλοί.

Υ.Γ. Η αποστασία μας φωλιάζει στο http://www.thedefectorsnest.blogspot.com/
Οποιαδήποτε ομοιότητα με τους ήρωες μου είναι εντελώς συμπτωματική. Οι κ.κ. Corto και Alehandro είναι αληθινοί ήρωες της πραγματικότητας μου, που με στοίχειωσαν πολύ πριν τους βάλω υπότιτλους ανάλογα με τις ΔΙΑΘΕΣΕΙΣ μου.