Η ψυxή του μικροτσούτσουνου????

ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΛΙΓΟΙ ΜΑ ΥΠΕΡΟΧΟΙ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΙ ΜΟΥ. ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟ ΛΟΓΟ ΤΟ POST MOY ME TIΤΛΟ "Η ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΜΙΚΡΟΤΣΟΥΤΣΟΥΝΟΥ" ΑΠΟΦΑΣΙΣΕ ΝΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΕΙ. ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΩ ΤΟ ΛΟΓΟ ΑΝ ΚΑΙ ΥΠΟΨΙΑΖΟΜΑΙ ΣΚΟΤΕΙΝΗ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΤΩΝ ΣΙΩΝΙΣΤΩΝ.

ΟΠΟΙΟΣ ΤΟ ΒΡΕΙ ΑΣ ΤΟ ΚΡΑΤΗΣΕΙ ΚΑΙ ΑΣ ΤΟΥ ΦΕΡΘΕΙ ΚΑΛΑ ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙ.

ΤΟ ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ ΘΑ ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΘΕΙ ΜΟΛΙΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΘΩ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΝΤΟΠΙΟΥΣ ΧΑΛΚΙΔΙΚΙΩΤΕΣ ΠΟΥ ΜΕ ΚΡΑΤΑΝΕ ΟΜΗΡΟ ΠΑΡΑ ΤΗΝ ΘΕΛΗΣΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΠΑΝΕΛΘΩ ΣΤΗ ΒΑΣΗ ΜΟΥ.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
ziggy

Σπονδή Στον Άγνωστο Έρωτα (Πάρτε και κάτι σοβαρό)

Ιανουάριος

Ήσουν και συ εκεί. Εγώ καθόμουν στο παγκάκι και άκουγα μουσική μέσα από τ’ ακουστικά μου. Εσύ περνούσες βιαστική από μπροστά μου. Είχες αργήσει για τη δουλεία σου και περπατούσες αγχωμένα. Σκεφτόσουν την υπόλοιπη μέρα σου, αν θα προλάβεις να είσαι στην ώρα σου, αν θα μείνει χρόνος για το βράδυ, αν πηγαίνει το καινούργιο μαύρο σου μπλουζάκι με το τζίν που κρατούσες στη σακούλα από το καθαριστήριο.
Δεν σκεφτόμουν τίποτα.
Χάθηκες στο βάθος.
Έσκυψα το κεφάλι για να δω καλύτερα τι κουμπιά πατάω.
Δεν με κοίταξες καθώς περνούσες. Τα βλέμματα μας δεν συναντήθηκαν.
Συνέχισες τη μέρα σου.
Γύρισα σπίτι και σταμάτησα την δικιά μου.

Μάρτιος

Μπήκα στο Metropolis. Ήμουν μούσκεμα στο ιδρώτα. Σίγουρα θα είμαι πιασμένος αύριο. Άναψα τσιγάρο. Άρχισα να χώνω τα δάχτυλα μου ανάμεσα στα CD. Διάλεξα 2-3. Τα ξανάβαλα πίσω. Άρχισα ξανά να ψαχουλεύω. Διάλεξα το Laid των James.
Μπήκα στο αμάξι και πάτησα το play. “There’s a storm outside, and the gap between catch the thunder, catch the thunder, it’s closing in, it’s closing in……”.
Πάτησες το stop. Έχεις βαρεθεί να ακούς αυτό το τραγούδι. Έκλεισες την πόρτα του σπιτιού σου και ξέχασες να κλειδώσεις.

Ιούλιος

Η στάση ήταν γεμάτη κόσμο. Τα ταξί είχαν απεργία. Μπήκα από την μπροστά πόρτα, μπήκες από την μεσαία. Έσπρωξες το μπροστινό σου επίτηδες γιατί σε πατούσε. Μ’ έσπρωξε μια κυρία γιατί ο οδηγός ξεκίνησε απότομα. Κατέβηκες στη Μαρτίου. Κατέβηκα στο τέρμα. Το βράδυ είχε πανσέληνο.

Αύγουστος

Κατέβηκες από το καράβι. Το λιμάνι ήταν γεμάτο κόσμο. Έφτασες στην παραλία. Ξάπλωσες στην άμμο και γέμισες τις παλάμες σου. Τις άδειασες νευρικά γιατί τα χέρια σου άρχισαν να ιδρώνουν. Περπατούσα δίπλα στο νερό. Ο ήλιος έδυε από δεξιά μου. Πέταξα μια μικρή πέτρα στο νερό. Άρχισαν να γίνονται κυκλάκια. Κοίταξες τον ήλιο που έδυε αριστερά σου. Το νερό άρχισε να κυματίζει λες και κάποιος πέταξε μια μικρή πέτρα στην άλλη άκρη της θάλασσας.
Μάζεψες τη πετσέτα σου και πήγες για φαγητό.
Κοίταγα τη θάλασσα μέχρι που σκοτείνιασε.

Σεπτέμβριος

Ξεκίνησε να βρέχει ξαφνικά. Ο κόσμος άρχισε να κινείτε γρήγορα. Οι σακούλες καλύψανε τα κεφάλια. Δεν μπορούσα να δω πια πρόσωπα. , δεν μπορούσα να φτιάξω ιστορίες.
Κάθισα κάτω από το υπόστεγο μέχρι να σταματήσει. Κάθισες δίπλα μου. Ξεφύσηξες δυνατά
Γύρισα να σε κοιτάξω. Έδειξες εκνευρισμένη. Με κοίταξες φευγαλέα. Δεν σου έκανα εντύπωση. Προτίμησες το ρολόι σου. Όσο δυνάμωνε η βροχή τόσο πιο συχνά το επισκεπτόσουν.
Κάτσαμε σιωπηλοί. Είδαμε τον κόσμο να περνάει, την βροχή να δυναμώνει, τα αυτοκίνητα να κορνάρουν πότε διακοπτόμενα και πότε με συνεχή εκνευρισμό.
Η βροχή κόπασε. Έστριψες στη Κούσκουρα. Εγώ έμεινα λίγο ακόμη.

Δεν σε γνώρισα ποτέ, μα ήσουν πάντα εκεί να μοιραστείς μαζί μου όλες μου τις στιγμές. Δεν μιλήσαμε ποτέ. Δεν ρίσκαρα ούτε μια στιγμή να εξατμίσω ούτε σταγόνα από την μαγεία.
Έτσι θα είσαι πάντα δικιά μου, πάντα όπως εγώ σε ήθελα να είσαι, δίχως η αλήθεια να φέρει γκρίνια, παρακμή, αποξένωση.

Ο μόνος κίνδυνος βέβαια είναι ότι ο καλύτερος μου φίλος θα έρθει να σου μιλήσει ένα απόγευμα στη Χελώνα, θα σου χαρίσει ένα λαστιχάκι για τα μαλλιά, θα τον ερωτευτείς και γω θα πάρω τον μπούλο.

Στον καλύτερο μου φίλο Γ.Α. που έχει σήμερα τα γενέθλια του. Χρόνια πολλά ρε αλήτη.

Τι τγομεγό, τι φοβεγό που δέν μπογώ να πώ το γώ

Όταν ήμουνα μικρός όλοι οι φίλοι μου ανήκαν κάπου. Ο Γιώργος ήταν στην ομάδα μπάσκετ, ο Βαγγέλης στους προσκόπους και ο Στέλιος στην Unicef. Και μετά μεγαλώσαμε και όλοι συνέχισαν να ανήκουν κάπου. Ο Στέλιος στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα, ο Βαγγέλης στους Μασώνους (αν και δεν το παραδέχεται) και ο Γιώργος στους Ανώνυμους Αλκοολικούς. Εγώ πάλι λόγω μιας μικρής αναπηρίας που είχα, ανήκα στο 3% του πληθυσμού. Βέβαια όταν το λέω στο κόσμο νομίζει ότι ανήκω στη MENSA και η αναπηρία μου έχει να κάνει με το γεγονός ότι έχω I.Q. 168. Η αλήθεια είναι ότι ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που όταν κάθονται σε ψαροταβέρνα παραγγέλνουν μπριζόλα. Άντε βαριά βαριά να παραγγείλω κανένα χταπόδι, ποτέ όμως τσιπούρα. Μη φανταστείτε ότι το πρόβλημα είναι οικονομικό. Κάθε άλλο, το χρήμα ρέει άφθονο. Αυτό που δεν έχει ροή είναι η γλώσσα μου και πιο συγκεκριμένα το 17ο γράμμα του αλφαβήτου ή γνωστό ως και ακατονόμαστο. ΤΟ ΓΟ (μετάφραση: ΡΟ).

Η φύση με προίκισε μ’αυτό το χαρακτηριστικό που με κάνει τόσο ξεχωριστό (μαζί με το 3% του πληθυσμού). Η αλήθεια είναι πως το υπόλοιπο 2.9% δεν είχε παράπονο. Η μυστική αδελφότητα του ΓΟ έχει καταφέρει ως σήμερα να εκλέξει έναν πρωθυπουργό (Ράλλης), να μετατρέψει τον Θάνο Μικρούτσικο σε μεγάλο συνθέτη (βέβαια αυτός είχε και την βοήθεια του παραρτήματος ΘΙΓΜΑ) να ανάγει τον Ιάσονα Τριανταφυλλίδη σε persona παγκόσμιου βελενικούς και να καθιερώσει σ’έναν ολόκληρο λαό (βλέπε Γάλλους) την μυστική μας διάλεκτο έτσι ώστε να μην αισθανόμαστε μόνοι και να διαιωνιστεί το είδος μας. Για μένα βέβαια, ως νεότευκτο μέλος της αδελφότητας, επεφύλαξε τα καλύτερα. Με έχρισε επίσημο παρατηρητή – ιχνηλάτη. Δουλεία μου είναι να βιώσω όλες τις δυσκολίες που θα μπορούσε να αντιμετωπίσει κάποιο μέλος μας στην καθημερινότητα του λόγω της αναπηρίας του, να τις καταγράψω, να συντάξω την αναφορά μου και να την καταθέσω στα αρμόδια όργανα ώστε να επιληφθούν οι αρχές για την καλύτερη εξυπηρέτηση μας.

Μέσα στα πλαίσια των καθηκόντων μου ήταν να παραγγείλω τυρί Τσένταρ από πολυσύχναστο σούπερ μάρκετ σε ώρες αιχμής, να δώσω ραντεβού με την κοπέλα μου στη Βουρβουρού, να πάω για μπάνιο στη Καψόχωρα, να παρουσιάσω το βιβλίο του Michael Jordan με τίτλο “Rare Air” σε ανοιχτή συγκέντρωση 150 ατόμων (δοκιμάστε το ούτε εσείς μπορείτε να το πείτε), να πάω με ταξί στη ταβέρνα το «Ρέμα» (με κίνδυνο να βρεθώ στην ταβέρνα το Αίμα), να μεταβώ στο Όρος Αραράτ και να διαπιστώσω αν όντως τρέχει γάργαρο νερό και να ονομάσω τα γατιά μου Ριχάρδο και Ριρίκα.

Αποτέλεσμα των παραπάνω ήταν να χωρίσω με την κοπέλα μου γιατί μετά από δύο χρόνια που επιτέλους αποφάσισα να την πάω διακοπές, κατάλαβε ότι την κοροίδεύω και αν «ήθελα να τις το έλεγα από την αρχή ότι δεν την αγαπάω από το να σκαρφίζομαι ανύπαρκτα μέρη όπως αυτό της Βουβουους, με τις και καλά μαγευτικές παραλίες, που δεν υπάρχει σε κανένα χάρτη», να τρώω μόνο φέτα γιατί « κύριε, δεν υπάρχει τυγί Τσεντα και σας παρακαλώ πάρτε το απόφαση γιατί η ουρά φτάνει μέχρι την Τούμπα» και οι γάτες μου όχι μόνο να μην ακούνε σε κανένα όνομα αλλά να νομίζουν ότι το αφεντικό τους είναι καθυστερημένο.

Έπειτα από αυτά και άλλα πολλά που βίωσα ως επίσημος παρατηρητής – ιχνηλάτης της αδελφότητας του ΓΟ, εγώ και τα αρμόδια όργανα αποφασίσαμε να διεκδικήσουμε αυτά που μας αναλογούν, ως Άτομα με Ειδικές Ικανότητες δημοσιεύοντας τον δεκάλογο μας.

1ον: Να μας δοθούν άδειες για περίπτερα και θέσεις για Πάρκινγκ στο κέντρο της πόλης.
2ον: Να μετέχουμε στους Παραολυμπιακούς Αγώνες Ρητορείας.
3ον: Δωρεάν διακοπές στη Χανίωτη Χαλκιδικής γιατί είναι το μοναδικό μέρος στη Χαλκιδική που μπορούμε να πούμε (βλέπε Σίβηρι, Φούρκα, Παλιούρι, Καψόχωρα, Μαρμαράς, Σάρτη, Βουρβουρού, Αγία Παρασκευή).
4ον: Να αποσυρθούν από τις σχολικές εορτές τραγούδια και ποιήματα που αναδεικνύουν την αναπηρία μας όπως «Στ’άρματα Στ’άρματα εμπρός στον αγώνα», «Οι Ραχούλες» και « Στη βρύση πήγα για νερό, αμαρτωλοί και κλέφτες».
5ον: Η θητεία μας να είναι άοπλη, γιατί όταν μπεί ο Τούρκος και Πυρ να φωνάξουμε δεν θα το καταλάβει κανένας.
6ον: Να σταματήσουν οι εκπομπές της Ρίκας Βαγιάννη, του Ριχάρδου Σωμερίτη.
7ον: Να κηρυχτεί ως μη προστατευόμενο είδος το Ρακούν.
8ον: Να απαγορευτεί η παρασκευή και η διάθεση βλαβερών προϊόντων όπως τα Πυροσκί, τα Καιπιρίνια, ο τραχανάς, η παπάρα, η γαρδούμπα και το κοκορέτσι.
9ο: Να μην ραίνετε ουδείς με ροδοπέταλα. Όποιος θέλει μπορεί απλά να πετάει βασιλικό.
10ο: Να πούνε επιτέλους την αλήθεια ότι η Παρθένος Μαρία, λεγόταν απλώς Δέσποινα και ουδέποτε μύρισε το κρίνο. Μιμόζα ήταν.

Τέλος, θα ήθελα να πω ότι παρόλο που δεν είμαστε αρτιμελής, έχουμε μεγάλη επιτυχία στις γυναίκες, γιατί όλες οι γκόμενες πάντα γουστάρουν τους τύπους με προφορά.

Αρκεί να μην τις λένε Βαρβάρα.......................

ΝΕΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ ΜΟΥ

ΑΓΑΠΗΤΟΙ ΜΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΙ, ΕΠΕΙΤΑ ΑΠΟ ΜΙΑ ΜΑΚΡΑ ΠΕΡΙΟΔΟ ΔΙΑΚΟΠΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΣΤΕΘΗΚΕ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΑ ΣΤΗΝ ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΗ ΠΕΡΙΟΔΟ ΑΠΡΑΓΙΑΣ ΠΟΥ ΔΙΕΠΕΙ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ, ΕΠΙΣΤΡΕΦΩ. ΑΥΤΟ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΤΟ ΛΑΒΕΤΕ ΩΣ ΑΠΕΙΛΗ Ή ΩΣ ΥΠΟΣΧΕΣΗ, ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΣΟ ΜΕΓΑΛΟΙ ΘΑΥΜΑΣΤΕΣ ΜΟΥ ΕΙΣΤΕ.

ΜΕ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΜΟΥ ΘΑ ΕΧΩ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ ΝΑ ΜΟΙΡΑΣΤΩ ΜΑΖΙ ΣΑΣ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΜΟΥ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΝΑΡΠΑΣΤΙΚΑ ΜΟΥ ΤΑΞΙΔΙΑ, ΤΙΣ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ ΜΑΧΕΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ ΣΤΟ ΘΑΥΜΑΣΤΟ ΚΟΣΜΟ ΤΗΣ ΠΑΡΑΛΙΑΣ, ΤΟΥΣ ΜΝΗΜΕΙΩΔΗΣ ΕΡΩΤΕΣ ΤΟΥ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΚΙΝΔΥΝΟΥΣ ΑΠΟ ΑΓΡΙΑ ΘΗΡΙΑ – ΣΦΙΓΓΕΣ ΠΟΥ ΔΙΕΦΥΓΑ ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΙ ΚΟΜΑΝΤΟ.

ΣΥΝΤΟΜΑ ΚΟΝΤΑ ΣΑΣ.........................................