Skeletons in My Closet

Σήμερα ξύπνησα αργά. Σίγουρα πιο αργά από το ξυπνητήρι των διπλανών που πάσχει από διαταραχές ύπνου και χτυπάει από τις 8 το πρωί. Ο καναπές έχει πετάξει μια σούστα ακριβώς κάτω από τον κώλο μου. Η αλήθεια είναι ότι αποτελεί το καλύτερο κίνητρο για να σηκωθώ, από τον φόβο μήπως αρχίσει και μου αρέσει. Ακουμπώντας τις πατούσες μου στο πάτωμα, διαπιστώνω ότι υποφέρω από το σύνδρομο της μονής κάλτσας. Μου συμβαίνει συχνά κυρίως πριν βγω για βράδυ. Για παράδειγμα μπορεί να χτυπήσει το τηλέφωνο, στην άλλη γραμμή ο Αλεχάνδρο μου ανακοινώνει το πρόγραμμα της βραδιάς. Εγώ ακούω σαν υπνωτισμένος και επαναλαμβάνω την τελευταία λέξη από κάθε του πρόταση για να δείχνω ότι παρακολουθώ, και σύγχρονος ετοιμάζομαι ψυχολογικά να μπω για μπάνιο. Ξαπλώνω για λίγο στον καναπέ καθώς μου αναλύει τις τελευταίες λεπτομέρειες για αυτούς που θα δούμε, γι’αυτά που θα γίνουν, και πώς εμείς θα ανταποκριθούμε ή όχι σε κάθε περίπτωση, και τι θα πρέπει να κάνουμε εάν κάτι αλλάξει αλλά να μην ανησυχώ γιατί σίγουρα τα πράγματα θα είναι έτσι ακριβώς όπως μου τα περιγράφει. Και καθώς αναρωτιέμαι αν θα είναι καλύτερα να κλείσω τα μάτια μου και να δω ένα σουρεαλιστικό εφιάλτη που σίγουρα θα είναι λιγότερο προβλεπόμενος από την προκάτ βραδιά μας η φωνή του με επαναφέρει στην τάξη. «όχι, ρε μαλάκα δεν κοιμάμαι, 10 δεύτερα θα κλείσω τα μάτια μου να ηρεμήσω και μπαίνω για μπάνιο. Ναι, ρε, τα λέμε εκεί¨. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και στηρίζω όλο μου το κορμί στο μπράτσο του καναπέ. Απλώνω το χέρι μου και βγάζω την δεξιά μου κάλτσα. 72 αναπάντητες κλήσεις, μετά, ανοίγω το μάτι μου. Σκουπίζω το σαλάκι που τρέχει από το στόμα μου στο μαξιλάρι του καναπέ και δείχνω έτοιμος να μπω για μπάνιο. Στην πραγματικότητα νοιώθω τρομερά φρέσκος και ξεκούραστος, έτοιμος να στεφθώ βασιλιάς της νύχτας. Το μόνο που με σταματά είναι το γεγονός ότι έχουν περάσει 11 ώρες από την στιγμή που έβγαλα τη μία κάλτσα και συνεχίζω να φοράω την άλλη. Το σύνδρομο της μονής κάλτσας με έχει κυριεύσει. 12 ώρες μετά, 1 κάλτσα και ένα καλύτερο φίλο λιγότερο, τα συμπτώματα υποχωρούν. Απλά ξαναβάζεις την χθεσινή σου κάλτσα και προσέχεις μην σε πάρει ο ύπνος.
Έτσι λοιπόν και σήμερα σηκώθηκα χτυπημένος από το ύπουλο και συνάμα θανατηφόρο (για την κοινωνική μου ζωή) σύνδρομο. Όλη αυτή η αβεβαιότητα για το μέλλον, απόρροια της μοναξιάς, των φίλων που με εγκαταλείπουν ένας-ένας γιατί δεν καταλαβαίνουν πως αυτή η πάθηση χτυπάει το 12% του πληθυσμού και αύριο μπορεί να είναι ένας από αυτούς που θα ξυπνήσουν με μία κάλτσα σε έναν καναπέ με μια σούστα να τους τρυπάει το κώλο, μου δημιούργησε μια παράξενη αίσθηση να μυρίσω χειμώνα. Αποφάσισα λοιπόν να τακτοποιήσω τις ντουλάπες μου. Όχι ότι δεν προσπάθησα μέσω του παραδοσιακού τρόπου (ανοίγεις παράθυρο, παίρνεις βαθιά ανάσα, πνευμόνια αρχίζουν και μουδιάζουν, κλείνεις παράθυρο, βήχεις 8 λεπτά, αναρωτιέσαι τι μαλακίες κάνεις και αν είναι καλή περίοδος για πνευμονία και κρύβεσαι κάτω από το πάπλωμα για όση ώρα χρειαστεί να επαναφέρεις τη σωστή θερμοκρασία στο σώμα σου). Απλά, οι γείτονες μου έχουν κάνει ασφαλιστικά μέτρα ( ήμουν σε άμυνα κ.πρόεδρε, αυτό το γιγάντιο και σατανικό ξυπνητήρι τους είχε μπει στο δωμάτιο μου και απειλούσε να με κουφάνει. Δεν ήθελα να του κάνω κακό. Να ίσα-ίσα το χτύπησα με ένα σφυράκι σαν το δικό σας για να σταματήσει να με απειλεί. Ήθελα μόνο να το τρομάξω. Είμαι αθώος σας λέω αθώοοοοος.......) και πρέπει να μην τους πλησιάζω σε απόσταση μικρότερη των 20 μέτρων. Οπότε όταν βγαίνουν αυτοί στο μπαλκόνι να απλώσουν τα βρακιά τους, εγώ πρέπει να πηγαίνω στη κουζίνα που απέχει 21 μέτρα από το μπαλκόνι τους. Επίσης όταν κάθονται στο σαλόνι τους, που μοιράζεται τον ίδιο τοίχο με μένα εγώ πρέπει να κλείνομαι στο μπάνιο γιατί διαφορετικά κινδυνεύω να συλληφθώ. Και ας μην πείστηκε ο ηλεκτρολόγος όταν έβαζε τηλεόραση, μίνι μπαρ και καφετιέρα δίπλα στο μπιντέ και φεύγοντας μου άφησε την κάρτα ενός καλού γιατρού που κάνει θαύματα. Κανά καλό δικηγόρο έχεις ρε μαλάκα? Οπότε ο μόνος τρόπος να μυρίσω χειμώνα ήταν είτε να βάλω κάποιον να φάει μια dentine ice και να μου την φυσήξει στα μούτρα, είτε να σκαλίσω την ντουλάπα μου. Και επειδή οι μονές κάλτσες μου ήταν πια περισσότερες από τους φίλους μου, αποφάσισα να κάνω το δεύτερο.
Πρώτο έπιασα το καινούργιο μου δερμάτινο που πήρα από τα Thedi. Αν και ακόμη δεν είναι η εποχή του, είχα την φαεινή ιδέα να το φορέσω και να αρχίσω να κάνω τον Cobra μπροστά στον καθρέφτη. Αφού πήρα διάφορες πόζες , έκανα χορευτικά Saturday night fever και ευχήθηκα να χειμωνιάσει γρήγορα για να γίνω τρέντης, ένιωσα μια λιποθυμία, έναν κρύο ιδρώτα και μια κομμάρα να απειλεί την θεϊκή μου κορμάρα (κάνει και ρίμα) και όσο και αν με πόνεσε, αποφάσισα ότι έπρεπε να το βγάλω προς αποφυγήν θερμοπληξίας. Για μια στιγμή βέβαια σκέφτηκα τα μούτρα του γιατρού που θα προσπαθούσε να δώσει μια επιστημονική εξήγηση για το πώς έπαθα θερμοπληξία μέσα Οκτωβρίου και είπα να δοκιμάσω τις αντοχές μου. Μετά όμως σκέφτηκα ότι μπορεί και να μην προλάβω καν να δω τα μούτρα του γιατρού οπότε ξαναέβαλα το δερμάτινο στη θέση του, ήπια 2 λύτρα νερό προληπτικά και έβαλα και ένα άσπρο καπέλο για να είμαι τελείως σίγουρος.
Το υπόλοιπο δεξί φύλλο της ντουλάπας ήταν σαν διαφήμιση του GAP, λάφυρα των σχέσεων μου με τις τράνζιτ γκόμενες μου. Οι τράνζιτ γκόμενες αποτελούσαν την λύση στα εγχώρια λολιτάκια που μου έφαγαν τα νιάτα, αφού έμοιαζαν τρομερά εύκολο να τα κατακτήσεις μα αποδεικνύονταν τρομαχτικά δύσκολα να τα ξεφορτωθείς. Έτσι μετά από ένα σημείο επεδίωξα να έχω σχέση μόνο με τράνζιτ γκόμενες, δηλαδή γκόμενες που η παραμονή τους στο κρεβάτι μου θα ισοδυναμούσε με την παραμονή τους στη χώρα μας. Αυτό το πέτυχα με την ευγενική χορηγία του κολεγίου μου, που με τοποθέτησε στο πρόγραμμα ανταλλαγής φοιτητών. Αρμοδιότητα μου ήταν να παραλαμβάνω αθώα Καλομοιράκια από το αεροδρόμιο, που ήρθαν να σπουδάσουν στην Ελλάδα για ένα εξάμηνο, και να τα προσανατολίζω την πρώτη τους βδομάδα. Και ως καλός οικοδεσπότης φρόντιζα να τους πω για όλους τους κινδύνους που κρύβουν «όλοι αυτοί οι κομουνιστές Έλληνες που είναι αντί-αμερικάνοι και μισούν τον πρόεδρο σας και θέλουν να σας αποκεφαλίσουν και να βγάλουν το βίντεο στο ίντερνετ και καλό θα είναι όχι όλες σας αλλά εσύ η μελαχρινούλα που μου γυάλισες γι’αυτό το εξάμηνο, να μείνεις μαζί μου γιατί μόνο εγώ μπορώ να σε προστατέψω επειδή είμαι ντόπιος και έχω και μύγδαλα».
Έτσι, όχι μόνο είχα stress free σχέσεις με ημερομηνία λήξεως, που δεν θα με έκαναν ποτέ να πω «έχω ανάγκη να μείνω για λίγο καιρό μόνος μου, ενώ στην πραγματικότητα θα εννοούσα, έχω ανάγκη να μην ξαναδώ τα μούτρα σου γιατί μου’χεις σπάσει τ’αρχίδια με την γκρίνια σου», άλλα επιπλέον είχα και μια ντουλάπα γεμάτη GAP που καταφτάνανε με US mail κάθε έξι μήνες. Βέβαια όπως κανένα σχέδιο δεν είναι τέλειο, έτσι και αυτό είχες τις άτυχες στιγμές του. Όπως για παράδειγμα μια τράνζιτ-γκόμενα που δεν ήθελε πια να είναι τράνζιτ άλλα permanent με αποτέλεσμα να τηλεφωνώ κάθε μέρα στην Ε.Υ.Π. για να δώσω «μια αποκλειστική πληροφορία για μια αμερικανίδα κατάσκοπο που θέλει να κλέψει τα υπερ-όπλα του Γκίολβα και να τα πουλήσει στους Σιωνιστές με σκοπό να αφανίσουν του ΕΛ-ληνες και να κατακτήσουν το κόσμο. Τελικά αφού με βράβευσε ο Λιακόπουλος για την προσφορά μου στον Ελληνισμό, όταν έληξε η βίζα της, πήρα στο αλλοδαπών και την απέλασαν. Αργότερα, με ύφος τεθλιμμένης χήρας την οδηγούσα στο αεροδρόμιο, μην πιστεύοντας αυτό που «μας συνέβη» και κλαίγοντας την αποχαιρετούσα καθώς της έλεγα με άπταιστη προφορά ‘ I can’t believe this is happening to us baby μου. I guess it wasn’t meant to be. Politics seems to conquer love. But you can still send me all that gap hoodies that I like so much, and every time I wear ‘em, it will always remind me of you and the wonderful times we had together……”
Αφού λοιπόν τακτοποίησα τις Ελληνο-Αμερικανικές σχέσεις στην ντουλάπα μου – χρονοντούλαπο ήρθε η ώρα να ανοίξω το πιο χαοτικό συρτάρι. Το συρτάρι με τις κάλτσες. Αυτό είναι και το μόνο μέρος της ντουλάπας που μου προκαλεί μια τρομαχτική θλίψη μα συνάμα και έναν αφάνταστο εκνευρισμό κάθε φορά που το ανοίγω. Μοναχικές κάλτσες που αγωνιούν για το ταίρι τους, αταίριαστα ζευγάρια που αναγκάζονται να συμβιώσουν σε συμβατικές πορείες γιατί οι συνθήκες τις εξανάγκασαν αλλά και αντιρατσιστικά statements από αγκαλιασμένα σφιχτά λευκά με μαύρα καλτσάκια θα μπορούσαν κάλλιστα να αποτελούν έναν μικρόκοσμο στο βάθος της ντουλάπας μου. Αλλά όχι. Αποτελούν απλός, τις εκνευριστικά άστοχες προσπάθειες την κυρίας μαμάς μου να αντεπεξέλθει στο ρόλο της. Είμαι πεπεισμένος πως το γεγονός ότι αγοράζω κάθε βδομάδα 4 καινούργια ζευγάρια κάλτσες ως απόρροια του φαινομένου του πλυντηρίου θα αποτελούσε αξιόπιστη δικαιολογία να την σύρω στα δικαστήρια ως άλλος Marshall Mothers και να διεκδικήσω όχι μόνο τα διαφυγόντα κέρδη από τα έξοδα ένδυσης, αλλά και την ψυχική οδύνη του να φοράω μονίμως διαφορετικές κάλτσες και να με κοροϊδεύουν τα άλλα παιδάκια στο σχολείο. Όταν της έστειλα το εξώδικο, με σκοπό να σταματήσει να χάνει τις κάλτσες μου γιατί είτε θα πάθαινα χιονίστρες είτε θα καταστρεφόμουν οικονομικά, έλαβα μια επιστολή από 39 κατασκευαστές πλυντηρίων που τεκμηρίωναν τους ισχυρισμούς της κυρίας μαμάς μου ότι σύμφωνα με το φαινόμενο του πλυντηρίου, δικαιολογούνται απώλειες της τάξης του 3% σε αντικείμενα μικρού μεγέθους τα οποία ρουφάει ο σωλήνας του πλυντηρίου με αποτέλεσμα αυτά να εξαφανίζονται. Βέβαια ακόμη δυσκολεύομαι να καταλάβω 1ον που πάνε οι κάλτσες που χάνονται και 2ον πως έπεισε η κυρία μαμά μου 39 κατασκευαστές πλυντηρίων να μου στείλουν επιστολή. Έτσι αποφάσισα να γράψω στον Steven Hawkins ο οποίος με ενημέρωσε ότι η θεωρία του για τις μαύρες τρύπες βασίστηκε σε μαρτυρίες της γυναίκας του όταν αυτός παραπονέθηκε ότι δεν υπάρχει ούτε ένα ομοιόμορφο ζευγάρι με κάλτσες στο συρτάρι του. Για αυτόν το λόγο αποφάσισα να κηρύξω ανακωχή. Τουλάχιστον δεν θα κινδύνευα πια από το θανατηφόρο (για την κοινωνική μου ζωή) σύνδρομο της μονής κάλτσας αφού πλέον όταν αυτό μου συνέβαινε θα ξυπνούσα ξυπόλυτος.
Κλείνοντας λοιπόν το θλιβερό και γεμάτο απορίες συρτάρι, ήρθε η σειρά να βάλω τα δάχτυλα μου πάνω στα χειμωνιάτικα κουστούμια μου. Έκλεισα τα μάτια μου και άφησα το χέρι μου να γλιστρήσει πάνω στο μαλακό κασμιρένιο και πανάκριβο ύφασμα που έντυσε τις πιο επιτυχημένες και προσωπικές μου στιγμές. Ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη μου και μια χαλάρωση κυρίευσε το πρόσωπο μου. Θυμήθηκα βραδιές γεμάτες πάθος, σκληράδα, παιχνίδι. Ματιές που τα έλεγαν όλα, λόγια που δεν χρειάστηκε να ειπωθούν, αγγίγματα γεμάτα ηλεκτρικά φορτία, νοτισμένο αλκοόλ και μυρωδιά καπνού, το κουστούμι πεταμένο στο πάτωμα, ιδρώτας, ηδονή.....Μια στιγμή φρίκης με κυριεύει καθώς το χέρι μου τσιμπιέται από το ταμπελάκι στο σακάκι. Ανοίγω τα μάτια μου έντρομος και αυτά φεύγουν από την φυσική τους θέση παίρνοντας ένας μακρόστενο σχήμα που στοχεύει προς το ταμπελάκι. «GLUE, 50% Cotton 50% Polyester». «ΑΑΑΑΑΑ», μια δυνατή κραυγή τρόμου ξεφεύγει από το στόμα μου και βάζω γρήγορα το χέρι μου για να την εμποδίσω από το να δώσει στόχο σε οποιονδήποτε κακεντρεχή ψάχνει δικαιολογία για να τσαλακώσει την εικόνα μου. «Καταραμένο ταμπελάκι, έπρεπε να σε είχα ξεφορτωθεί εδώ και καιρό, να σε στείλω να συναντήσεις τους υπόλοιπους σιχαμερούς λαϊκούς σου φίλους. Μπορεί να την γλίτωσες μια φορά αλλά τώρα είσαι καταδικασμένο». Με ταχύτητα γρηγορότερη του ματιού άρπαξα το ψαλίδι από το γραφείο μου και έκανα 22 κομμάτια αυτό το άθλιο μικρό κομμάτι υφάσματος που έμπαινε εμπόδιο στις ιστορίες που θα έπρεπε να έχω ζήσει. Άνοιξα το συρτάρι του γραφείου μου. Ανάμεσα από στοίβες μικρά υφάσματα που έγραφαν Αρμάνι με τεράστια γράμματα, ώστε να μην μπορεί να αποφύγει να το δει κανένας ακόμη και αν το θέλει, διάλεξα το πιο φανταχτερό και το τοποθέτησα με περίσσια τέχνη στο εσωτερικό του σακακιού μου. Κοίταξα δεξιά-αριστερά μήπως με είδε κανείς, και έβγαλα έναν αναστεναγμό ανακούφισης. Έκλεισα τα μάτια και συνέχισα την ιστορία μου όπως αυτή έπρεπε να είναι «ναί, ziggy, είσαι δυναμίτης, ναι, ναι, ναι!!!!!.......)
Έκλεισα προσεκτικά τα φύλλα της ντουλάπας, και ένιωσα τον χειμώνα να με κυριεύει. Τα χέρια μου άρχισαν να μουδιάζουν από το κρύο, και τα χνώτα μου έκαναν την εμφάνιση τους σε μορφή υδρατμών. Πριν αρχίσω να αναφωνώ I see dead people και χρειαστώ άλλα 8 χρόνια ψυχοθεραπεία για να πειστώ ότι δεν με στοιχειώνει το φάντασμα μιας καμηλοπάρδαλης (Jim Giraffe), άνοιξα το τελευταίο συρτάρι και έβγαλα το εκρού Paul Smith κασκόλ μου σε μια προσπάθεια να αντιμετωπίσω την ξαφνική χιονοθύελλα που ξέσπασε μέσα στο δωμάτιο μου. Το τύλιξα 3 φορές γύρω από το λαιμό μου και προσπάθησα να κάνω 2 βήματα προς το κρεβάτι μου. Στο δεύτερο βήμα μουρμούρισα «ίσως δεν έπρεπε να το σφίξω τόσο πολύ...... Γκντούπ» και άφησα την βαρύτητα να κάνει τα υπόλοιπα.
Άνοιξα τα μάτια μου και με έκπληξη δεν βρισκόμουν πια στο χτυπημένο από την κακοκαιρία δωμάτιο μου. Αντιθέτως βρισκόμουν στην παραλία ενός νησιού που μου έμοιαζε πολύ με το Island of Mu. Έψαξα να βρω τον φίλο μου το Corto. Κοίταξα ψηλά και τον είδα να πετάει. Θυμήθηκα πως ήταν Κυριακή. Φαίνεται πως συνάντησε την Tingerbell και του χάρισε μια χούφτα σκόνη μαγική, γιατί σιχαίνεται τα αεροπλάνα. Προχώρησα λίγο παρακάτω. Είδα πίσω από ένα στάντ έναν τύπο με λαχούρι πουκάμισο που πουλούσε τα πάντα, αυτοκίνητα, ακίνητα, κινητά, σεμινάρια γευσηγνωσίας μα κυρίως τρέλα. «Ναι, γεια σας, μήπως έχετε κανέναν χάρτη της περιοχής?» τον ρωτάω. «Φυσικά μου απαντάει. George is your man, έχω τα πάντα» μου λέει και μου τον βάζει σε μια σακούλα. Μέχρι να φύγω κατάφερε να μου πουλήσει επίσης 2 μπαταρίες, μια σέλα για άλογα, 3 ληγμένα κουτιά προφυλακτικά, το τελευταίο βιβλίο του Ζαμπούνη, ένα αυτόγραφο της Βίκης Φλέσσα, μια τρίχα του Bob Marley σε αεροστεγή συσκευασία, το ακριβές σημείο του τάφου του Jimmy Hoffa, και ένα αυγό Τυρανόσαυρου που κάνει λέει την καλύτερη ομελέτα. Φορτωμένος με την νέα μου προίκα, παραπατούσα στην παραλία και προσπαθούσα να δω μπροστά μου. Έπεσα πάνω σε μια κυρία με το παιδάκι της που φτιάχνανε πυργάκια με αστρόσκονη. Έκανα μια παράξενη μανούβρα για να την αποφύγω με αποτέλεσμα να προσγειωθώ μαζί με τα τσιμπράγκαλά μου στο κεφάλι 2 ανθρώπων που μάλλον ήταν ο ίδιος. Μία γυναικεία φωνή απευθυνόταν στον εαυτό της ως Μίμη, έκανε κάτι παράξενα αστεία και γελούσε μόνη της πότε με αντρική και πότε με γυναικεία φωνή. Αποφάσισα ότι αυτό παραήταν σουρεάλ ακόμη και για μένα, οπότε μάζεψα γρήγορα τα πακέτακια μου και βρήκα καταφύγιο σε μια σπηλιά. Κάθισα σταυροπόδι και άνοιξα το βιβλίο του Ζαμπούνη στο κεφάλαιο «Πώς να σκαλίζετε την μύτη σας σε δημόσιους χώρους». Και πριν προλάβω να γίνω master στο να καθαρίζω τη μύτη μου μέσα σε ένα γεμάτο λεωφορείο πετάχτηκε ένα πράσινο Goblin αναφωνώντας My Precious. Έπιασα το τσουτσούνι μου σε μια προσπάθεια να διατηρήσω ότι πιο precious έχω πάνω μου, μα ήταν κάτι άλλο που είχε βάλλει στο μάτι. Μ’αρπάζει από το κασκόλ και αρχίζει να μου το τραβάει ουρλιάζοντας λυσσαλέα my precious, my precious. Όλα αρχίζουν και θολώνουν, και οι εικόνες σβήνουν όπως πίνακες βαμμένοι με λαδομπογιά που δεν πρόλαβαν να στεγνώσουν και κάποιος έριξε ένα ποτήρι νερό πάνω τους.
Ακούω τη φωνή μου που αγκομαχώντας συλλαβίζει «όχι το Paul Smith, όχι το Paul Smith…». Ακόμη νοιώθω δυο χέρια να με τραβάνε από το κασκόλ. Ανοίγω τα μάτια μου και με ανακούφιση διαπιστώνω ότι από πάνω μου είναι η κυρία μαμά μου, που προσπαθεί να μου βγάλει το κασκόλ γιατί κοντεύω να πάθω ασφυξία. Η ανακούφιση μου όμως δεν κρατάει πολύ, καθώς το ψαλίδι που νωρίτερα έκοβα τα ταμπελάκια, έρχεται και κάνει δυο κομμάτια το αγαπημένο μου κασκόλ.

-Κυρία Μαμά: Είσαι καλά παιδί μου?
- Ziggy: Όχι
- Κυρία Μαμά: Μην στεναχωριέσαι, πέρασε τώρα, όλα καλά.
- Ziggy: Δεν στεναχωριέμαι γι’αυτό.
- Κυρία Μαμά: Ε, γιατί στεναχωριέσαι?
- Ziggy: Το Paul Smith ΜΟΥ!! Μου το κάνες ξεσκονόπανο.
- Κυρία Μαμά: Ε καλά, μη κάνεις έτσι, θα πάω αύριο στο Glue να σου πάρω ένα ίδιο. Να θα πάρω ένα ταμπελάκι από το συρτάρι σου και θα είναι σαν να μην συνέβη τίποτα.
- Ziggy: Ώστε τό’ξερες?
- Κυρία Μαμά: Εσύ τι λές? Έχει στουμπώσει το πλυντήριο με ταμπελάκια Αρμάνι.
-Ziggy: Λες τώρα να σταματήσουν να χάνονται οι κάλτσες μου?
- Κυρία Μαμά: Σίγουρα.
- Ziggy: Μπα, πώς και είσαι τόσο σίγουρη?
- Κυρία Μαμά: Μίλησα με την κυρία Hawkins και μου εξήγησε πώς λειτουργούν οι μαύρες τρύπες.
- Ziggy: Και τι αποφασίσατε?
- Κυρία Μαμά: Να σταματήσουμε να πλένουμε για να μην μας σπάτε τ’αρχίδια.......