SPHINX WITHOUT SECRETS

     Από τότε που αποφάσισα να είμαι διανοούμενος, βρήκα μια καλή δικαιολογία για να σταματήσω να κάνω δουλείες στο σπίτι. Ένας άνθρωπος του πνεύματος  δεν θα μπορούσε ποτέ να ασχολείται με πράγματα πεζά όπως: Το πλύσιμο των πιάτων, το κατέβασμα των σκουπιδιών και τις λοιπές χειρονακτικές εργασίες, που ταλαιπωρούσαν τα τρυφερά μου χέρια. Παλιότερα είχα εφεύρει μια άλλη μέθοδο υπεκφυγής των αρμοδιοτήτων, βασισμένος στο Conditional Learning του Pavlov. Με λίγα λόγια μάθαινα σταδιακά στους άλλους να μη μου αναθέτουν δουλειές διότι α) είτε ο χρόνος που θα κατανάλωνα μέχρι να ξεκινήσω την διαδικασία θα ξεπερνούσε πολλάκις αυτόν της υπομονής τους είτε β) το αποτέλεσμα της συνεργασίας μας θα απέβαινε ζημιογόνο για την άλλη πλευρά. Έτσι αντί να χρειαζόμαστε μια δωδεκάδα πιάτα κάθε φορά που η μάνα μου είχε τη φαεινή ιδέα ότι έπρεπε να σκληραγωγηθώ γιατί «πρέπει να μάθεις να βοηθάς τη γυναίκα σου με τις δουλειές του σπιτιού και να μη γίνεις φλώρος σαν τον πατέρα σου που μία δουλειά δεν μπορεί να κάνει σωστά, όλα από το χέρι μου πρέπει να περνάνε», είχαν αρχίσει όλοι να αποκτούν δεύτερες σκέψεις προτού μου αναθέσουν κάτι. Με το πέρας του χρόνου ακόμη και αυτές οι δεύτερες σκέψεις μετατράπηκαν σε ολική παραίτηση από την ιδέα να μου αναθέσουν κάποια αποστολή.
     Κρίθηκε όμως επιτακτική η ανάγκη να κάνω τις κατάλληλες εκείνες ενέργειες που θα με καθιστούσαν όχι απλά ένα ακόμη μέλος αυτής της οικογένειας, άλλα ένα πνευματικό παύλα λόγιο παύλα διανοούμενο και πάνω απ’όλα αν όχι ανώτερο τουλάχιστο ισάξιο μέλος, έναν grandee τούτης της Familia. Στην προσπάθεια μου αυτή, αφού περιπλανήθηκα στους δρόμους των μοντέρνων συγγραφέων, επιστράτευσα τη δοκιμασμένη και πάντα εγγυημένη λύση των κλασσικών. Άλλωστε ποιος λόγιος που σέβεται τον εαυτό του θα μπορούσε ποτέ να σταθεί σε μια εκπομπή λόγου και τέχνης χωρίς να γνωρίζει τουλάχιστο 3 quotes του Oscar Wilde? Έτσι προτού πάω στη Βίκυ Φλέσσα και με ρωτήσει, ποία είναι η φράση που με συγκλόνισε σ’αυτή τη χρόνια αναζήτηση διανόησης και πνευματικότητας, έπρεπε να έχω διαλέξει ήδη μία πού όχι μόνο να γνωρίζω πώς να την αρθρώσω (αρχικά σε άπταιστη Αγγλική και μετέπειτα εις την Ελληνική) άλλα να είμαι σε θέση και να την αναλύσω σε βαθμό που ο καθένας από τους τηλεθεατές θα μπορούσε να ταυτίσει την ταπεινή ζωή του με την λαμπρή αφεντιά μου. Έτσι η αγαπημένη μου ατάκα (αυτή που ταιριάζει καλύτερα με το ροζ polo μπλουζάκι μου) δεν είναι άλλη από το σύντομο μεν, ευστοχότατο δε definition του Oscar Wilde για τις γυναίκες, που δεν είναι άλλο από το γνωστό “SPHINX WITHOUT SECRETS”. ( η αλήθεια είναι ότι αμφιταλαντευόμουν ανάμεσα σ’αυτό και μια ατάκα που άκουσα από την Miss Πελοπόννησος που ήλπιζε ότι θα συνωμοτήσει όλο το τοπικό σύμπαν των καλτσο-βιομηχάνων Αχαίας για να κερδίσει αυτό που ήθελε πάρα πολύ. Άλλα η δικιά μου ατάκα και πιο σπάνια είναι, και πιο πολύ βάθος έχει και είναι και στα Αγγλικά, πράγμα που την κάνει και πιο Chic.
     Βέβαια, για να φτάσεις στο σημείο να έχεις το δικαίωμα να λες μια ατάκα κάποιου άλλου δημόσια, και να την κάνεις να ακούγεται καλύτερα από αυτόν που την είπε πρώτος, πρέπει πρώτα να πεις μια δικιά σου, που θα ακούγεται τόσο δυνατά ώστε να σε προσέξουν όλοι (το να βγεις στην ταράτσα και να φωνάξεις «είμαι μαλάκαααας» δεν μετράει). Έτσι αποφάσισα να διατυπώσω την θεωρία του μικροτσούτσουνου, που με έκανε γνωστό στους κοσμικούς κύκλους και με οδήγησε στα πλατό της ΝΕΤ, μπροστά σ’ένα γυάλινο τραπέζι γεμάτο γράμματα, να κοιτάζω στα μάτια το πιο υγρό μου όνειρο, τη Βίκυ Φλέσσα.

• Βίκυ Φλέσσα: Καλώς ήρθατε στα «Άκρα». Σήμερα έχω την χαρά να φιλοξενώ στο στούντιο μια αμφιλεγόμενη Persona, τον κύριο Ziggy Stardust. Κύριε Stardust, καλώς ήρθατε.


• Ziggy: Δεν υπάρχει πιο μεγάλη χαρά για ένα θαυμαστή, να συνομιλεί από κοντά με το είδωλο του. Μόνο που θα σας παρακαλούσα να μου μιλάτε στον ενικό. Άλλωστε είμαστε σχεδόν συνομήλικοι.


• Β.Φ.: (χαμόγελο κολακείας) Θα σας μαλώσω Ziggy, γιατί με τα κομπλιμέντα σας θα χάσω τον ειρμό της σκέψης μου και ακόμη δεν αρχίσαμε! Τι να σκέφτονται άραγε οι τηλεθεατές, αν χάνω τα λόγια μου από τώρα?


• Ziggy: Ά, μην ανησυχείτε, μόνο εγώ σας βλέπω και μια που είμαι εδώ απόψε υπόσχομαι να μην σας παρεξηγήσω.


• Β.Φ. (που μάλλον δεν κατάλαβε καλά αρκείτε στο να χαμογελάσει και να βήξει ψεύτικα για να προσδώσει στην αρχή της κουβέντας την πρέπουσα σοβαρότητα) Λοιπόν αγαπητέ μου Ziggy, βρίσκεστε εδώ με αφορμή την θεωρία σας περί δυσαρμονίας του ανδρικού φαλλού με την αιώνια ύλη, την αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι, το ανεπαίσθητο εγώ, αυτό που ονομάζει ο Πλάτων ψυχή. Αλήθεια Ziggy, πού πάει η ψυχή μας? Πού πάει ο έρωτας όταν χαθεί? Τα χιόνια όταν λιώνουν? Η αναπνοή όταν φεύγει από το σώμα? Έχουν άραγε όλα αυτά τον ίδιο προορισμό? Υπάρχει κάπου ένα δωμάτιο οπού θα βρούμε τον έρωτα να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα πάνω στο χιόνι, δύο ψυχές να αναπνέουν βαριά? Τι είναι ο θάνατος? Φοβάσαι, αλήθεια? Μήπως............

Ο ήχος άρχισε σταδιακά να κάνει fade out αφήνοντάς μόνο τις νευρικές κινήσεις των χεριών της Βίκης να λειτουργούν ως stimuli για τις αισθήσεις μου. Και ενώ η Βίκυ Φλέσσα έδινε ταξιδιωτικές οδηγίες, εγώ άρχισα να ταξιδεύω για κάπου αλλού, όχι πολύ μακριά, όχι στο σκοτεινό δωμάτιο που κλείδωσε μέσα τους ρυτιδιασμένους έρωτες, το λιωμένο και λασπωμένο χιόνι, τις γεμάτο νικοτίνη αναπνοές και τις ψυχές που συντηρούσαν. Ήμουν πάνω στο γυάλινο τραπέζι με τα γράμματα και έδινα πολλαπλούς οργασμούς στην Βίκυ Φλέσσα. «Jesus Christ Super Star” αναφώνησα καθώς το πιο υγρό μου όνειρο, χωρίς αναστολές επιδιδόταν σε ασκήσεις Κομανέντσι. «Μίλα μου βρώμικα, μωρή Φλέσσα», φωνάζω, «Τερψώπρωκτε, κίναιδε, Αυνάνα....» μου ψιθύριζε αυτή. Και πάρε και αυτό, πάρε και τούτο, και όλα πηγαίνανε καλά μέχρι που μου καρφώθηκε το γράμμα Ψ στο κώλο και άνοιξα απότομα τα μάτια μου για να βρεθώ κάπου όχι πολύ μακριά, όχι στο σκοτεινό δωμάτιο οπού ο έρωτας είχε πάθει πνευμονία από τα χιόνια, οι αναπνοές άσθμα και οι ψυχές ξεψύχησαν. Ήμουν πίσω στην καρέκλα μου και κοίταζα την Βίκυ Φλέσσα στα μάτια, να κάνει ερωτήσεις και να τις απαντάει μόνη της, να γελάει με τα αστεία της, να σοβαρεύει, να μου λέει, «ελάτε», και να απαντάει με την δέουσα σοβαρότητα στην ερώτηση που μόλις έθετε. Ο ήχος άρχισε σιγά-σιγά να επιστρέφει στα αυτιά μου. Ήταν η σειρά μου να απαντήσω σε μια ερώτηση που απευθυνόταν σε μένα. Περίμενα βέβαια πως η απάντηση θα απευθυνόταν στην ίδια, αλλά αυτή τη φορά δεν μου έκανε την χάρη.
- Β.Φ.: Και μία που φτάσαμε στο τέλος της εκπομπής, θα διαλέξω ένα τελευταίο γράμμα. Χμ, για να δούμε....το Γάμα! Τι λέξη σας έρχεται στο μυαλό?
-Ziggy: «Γάμα μας», σκέφτηκα. Εεε, δεν ξέρω.....Γάμος....Γυναίκες.....Γύρος...Γιουρούσι?
   - Β.Φ: Γυναίκες! Τι είναι οι γυναίκες για σας αγαπητέ Ziggy? Είναι η μάνα? Η πηγή της ζωής? Το άλλο μισό του έρωτα? Ο έρωτας ο ίδιος, χωρίς εκπτώσεις? The root of all evil? Η Περσεφόνη, ο θάνατος δηλαδή και η ανάσταση,  η άνοιξη που καβαλά τούτη η ανάσταση ή ο χειμώνας που αφήνει πίσω του, παίρνοντας την μαζί του? Η μήπως.......

Δεύτερος γύρος σκέφτηκα. Για καλό και για κακό ας απομακρύνω αυτά τα γράμματα από το τραπέζι γιατί αν κάτσω πάνω στο Σ, δεν την γλυτώνω την δαχτυλική. Αυτή τη φορά θα είμαι τρυφερός. Και πάρε και αυτή και πάρε και κείνη.....Άναψα, τσιγάρο και πήρα μια βαθιά τζούρα. Φύσηξα το καπνό και άνοιξα τα μάτια για να βρω αυτή που μέχρι πριν 5 λεπτά ούρλιαζε τελειώνω σε αττική σύνταξη να με κοιτάει περιμένοντας την απάντηση μου.

-Ziggy: Ε, με συγχωρείτε αφαιρέθηκα. Πού είχαμε μείνει?
- Β.Φ.: Στο τι εστί γυνή? Μήτηρ γάρ......

Και πριν προλάβει πάλι να αρχίσει το ντελίριο, και επειδή τρίτος γύρος μέσα σε 1 ώρα είναι υπερβολικός ακόμη και για έναν επιβήτορα όπως εγώ αποφάσισα να απαντήσω.

• Ziggy: Γκουχου, Γκούχου. Λοιπόν....


• Β.Φ.: (εκστασιασμένη με την αντρουά επιβλητικότητα μου – ήμουν σίγουρος ότι στο τρίτο γύρω θα το γυρνούσαμε στα σκαμπίλια και στα μαστίγια αν ενέδιδα-) Ελάτε


• Ziggy: Γυναίκες....Για μένα δεν είναι τίποτε άλλο παρά....


• Β.Φ.: Ναααιιιι? (το μαλλί της έχει γίνει Ράστα από την τσαχπινιά που το πειράζει ντεμέκ ανέμελα)


• Ziggy: SPHINX WITHOUT SECRETS!!!

Η Βίκυ Φλέσσα λιποθυμά από την ηδονή και ο οπερατέρ παύλα μπούμαν παύλα φροντιστής παύλα υπεύθυνος ροής παύλα κομμωτής και μακιγιέρ της εκπομπής (η ΝΕΤ ακολουθεί στρατηγική χαμηλού κόστους) τρέχει να πατήσει το κουμπί για τους τίτλους τέλους. Τα φώτα πέφτουν, η εκπομπή τελειώνει και γω βρίσκω την ευκαιρία να κάνω στην λιπόθυμη Κυρία Φλέσσα όλα αυτά που φανταζόμουν εδώ και 2 ώρες. Η απομυθοποίηση ήταν πάντα το αγαπημένο μου χόμπι, αν και η Βίκυ Φλέσσα ήταν το ίδιο θερμή λιπόθυμη όσο και στην φαντασίωση μου. Κάποια αλήθειες δεν καταρρίπτονται ποτέ.

     Η επόμενη βδομάδα κυλούσε ακριβώς όπως αρμόζει σε έναν σταρ που έχει περάσει από το γυάλινο τραπέζι της Κυρίας Φλέσσας. Τα τηλέφωνα χτυπούσαν ασταμάτητα. «Δεν είμαι εδώ για κανέναν» φώναζα. «Δεν είναι για σένα παιδί μου, απο την τράπεζα είναι», «Δεν είμαι εδώ για κανέναν», «Δεν είναι για σένα η θεία Ευτέρπη είναι», «Δεν είμαι εδώ για κανέναν», «Δεν είναι για σένα παιδί μου, λάθος κάνανε», «Δεν είμαι εδώ για κανέναν», «Ο Alehandro είναι παιδί μου, παίρνει από Λονδίνο», «Καλά, φέρτον, άλλα δεν είμαι εδώ για κανέναν άλλον». Καθώς έκλεινε η πόρτα του δωματίου μου είχα την αίσθηση ότι άκουσα κάποιον να με λέει ψωνάρα. Μάλλον η ιδέα μου ήταν.

-Αλεχάντρο: Πού είσαι ρε ζίγκυ celebrity?
-Ziggy: Μοναδικέ μου φίλε!!! Για να ξέρεις πόσο πολύ φίλος μου είσαι δεν είμαι εδώ για κανέναν. Μόνο εσένα δέχτηκα σήμερα να συνομιλήσω.
- Αλεχάντρο: Το ήξερα ότι παρόλη την δημοσιότητα θα παρέμενες φίλος. Ρε σύ? Πολύ μου άρεσες προχθές στη Φλέσσα. Γαμάτα τις τα είπες. Και ειδικά αυτό το τελευταίο.
- Ziggy: Sphinx without questions φιλαράκι.
- Αλεχάντρο: Ναί, ναι αυτό. Ένιωσα να ταυτίζω την ταπεινή ζωή μου με την λαμπρή αφεντιά σου. Προβληματίστηκα ξέρεις. Στην αρχή νόμιζα ότι έλεγες για την πρώην μου την Δ. που ο μπαμπάς σου την φώναζε σφίγγα, μετά από εκείνη τη μέρα που χάσαμε το σχολικό και μας πήγε και τους 3 στο σχολείο με το αμάξι και αυτή όλο γκρίνιαζε και εγώ δεν έλεγα τίποτα, και αυτή συνέχισε να γκρινιάζει και πάλι εγώ δεν έλεγα τίποτα μέχρι που αυτή άρχισε να με βρίζει γιατί δεν έλεγα τίποτε και μετά όταν της είπα κάτι, άρχισε πάλι να γκρινιάζει γιατί δεν της φέρομαι καλά και όλο την μειώνω μπροστά στους άλλους. Αλλά μετά σκέφτηκα ότι αυτή δεν ήταν Sphinx without Secrets γιατί  ποτέ δεν έμαθα ότι με κεράτωνε μαζί σου και ότι τα είχε επίσης με εκείνο το παιδάκι με τα σπυράκια που μου χτυπούσε φιλικά τη πλάτη κάθε πρωί στο σχολικό και γω νόμιζα ότι ήταν αδερφή και με γουστάρει. Και μετά προβληματίστηκα και άλλο γιατί νόμιζα ότι έλεγες για την ξετσίπωτη την πρώην σου την Ν. που ενώ ήταν μεγάλη πηδιόλα, πίστευε ότι θα πρέπει να στα λέει όλα γιατί αλλιώς θα δηλητηρίαζε την σχέση σας. Αλλά μετά σκέφτηκα ότι αυτή μπορεί να ήταν without secrets άλλα σίγουρα δεν ήταν Sphinx. Πηδιόλα ήταν.
- Ziggy: Και πού κατέληξες?
- Αλεχάντρο: Κατάλαβα ότι o χαρακτηρισμός Sphinx αντιπροσωπεύει την αρχαία Σφίγγα, με το σώμα λιονταριού και το κεφάλι γυναίκας που έθετε αινίγματα στους περαστικούς και αν αδυνατούσαν να απαντήσουν τους έτρωγε. Και κατέληξα ότι αναφέρεσαι σε κάτι αινιγματικό, στην αινιγματική φύση των γυναικών. Στο μυστήριο που αποπνέουν από την πρώτη μέρα που της γνωρίζουμε. Και όσο και αν περνάει ο καιρός, όσο και αν πιστεύουμε ότι τις γνωρίζουμε, πάντα διαλέγουν μια λέξη, μια πρόταση, ένα βλέμμα, μία πράξη για να μας κάνουν να αντιληφθούμε ότι δεν καταλάβαμε τίποτα, ότι όσο σίγουρη και αν αισθανόμαστε για αυτήν που έχουμε απέναντι μας, καλύτερα να το ξεχάσουμε γιατί τα μυστικά που κρύβουν μέσα τους, αν φανερωθούν, θα καταπιούν όλη την αλήθεια που μας άφησαν να δούμε, όπως κατάπινε η σφίγγα τα θύματα της που αδυνατούσαν να λύσουν το γρίφο της.
- Ziggy: Μα Αλεχάντρο, μ’αυτήν τη λογική θα έπρεπε να είμαστε όλοι καταδικασμένοι να μεταμορφωθούμε σε ένα τεράστιο ρέψιμο μετά από λουκούλλειο γεύμα ανδρο-φαγίας. You’re missing the big picture here mate.
- Αλεχάντρο: Show me the light, Ziggy, show me the light.
- Ziggy: Κλείσε τα μάτια σου και ταξίδεψε μαζί μου. Πάμε μέχρι το πρώτο πόδι της Χαλκιδικής. Βάλε το μαγιό σου και κάνουμε μια στάση στη «Χελώνα».
- Αλεχάντρο: ΜΜ....είμαι ήδη εκεί!! Τεκίλα για μένα και μία Bud. Θα πάς για ρακέτες?
- Ziggy: Όχι φίλε μου. Θα κάτσω δίπλα σου στο μπάρ. Order me ένα mixer φρούτων.
- Αλεχάντρο: Καλά ρε μούφτη, και στη φαντασία μας πάλι της φλωρίες άρχισες?? Bartender: Μια mini Moet για τον φίλο μου.
- Ziggy: Κάτσε ρε παπάρα, μεσημέρι είναι ακόμη.
-Αλεχάντρο: Πιες ρε μούσια, κάθε πότε έρχομαι Ελλάδα.
- Ziggy: Cheers mate. Στην υγειά μας!
- Αλεχάντρο: Στα υπέροχα κορμιά μας!
- Ziggy:  Το βλέπεις το μελαχροινό στην ξαπλώστρα?
- Αλεχάντρο: Πού ρε? Διπλά στο ξανθό με το tattoo στην πλάτη?
- Ziggy: Ακριβώς. Τρελό???
- Αλεχάντρο: Ασύλληπτο. Σαν πρωινή στύση.
- Ziggy: Λοιπόν πάτα το pause τώρα και γύρνα λίγο πίσω μαζί μου στο τηλέφωνο.
- Αλεχάντρο: Κάτσε λίγο ρε μούφτη να πιω την μπύρα μου!
- Ziggy: ΑΛΕΧΑΝΤΡΟ!
- Αλεχάντρο: ώχ, καλά μωρέ χαντούμη.
- Ziggy: Ας κάνουμε λοιπόν μια υπόθεση εργασίας. Φαντάσου ότι πηγαίνεις και της μιλάς. Παίρνεις ένα παγωμένο μπουκάλι tequila από το μπαρ και συστήνεσαι. Κάθεστε όλοι μαζί. Η ξανθιά με το Tattoo παριστάνει ότι την χτύπησε ο ήλιος και πάει για ένα long swim. Εσύ εύχεσαι να πάθει κράμπα και να σας αφήσει ήσυχους για τις επόμενες 74 ώρες που θα την έχεις κλειδωμένη στο δωμάτιο σου και θα την βγάζεις έξω μόνο για νερό και τουαλέτα και ξανά μέσα. Play Button.

- Αλεχάντρο:  Να βάλλω ακόμη ένα?
- Τρελό Μελαχρινό: Νομίζω ότι προσπαθείς να με μεθύσεις για να με εκμεταλλευτείς.
- Αλεχάντρο: That would be promising but, θα ήθελα να με θυμάσαι και αύριο το βράδυ που θα βγούμε.
- Τρελό Μελαχρινό: Ωραίο ακούγεται άλλα νομίζω πως η φίλη μου έχει κανονίσει κάτι. Πάντως μιλάμε αν αλλάξει κάτι.
- Αλεχάντρο: Και με τι είπες ότι ασχολείσαι?
- Τρελό Μελαχρινό: Δεν είπα. Άλλα είμαι στον χώρο της διασκέδασης.

Ντριν....Χτυπά το κινητό της.....

• Τρελό Μελαχρινό: Ναί? Στις 13? Ναι είμαι ελεύθερη. Πόσα άτομα? Ναι με το δικό μου εξοπλισμό. Ναι έχω και στολή. Θα μείνετε πολύ ευχαριστημένος, το κάνω πολύ καιρό. Όχι, όχι μην ανησυχείτε θα είναι έκπληξη. Έγινε, θα σας δω εκεί.

Η ώρα περνάει, ο ήλιος αρχίζει να πέφτει, ο Αλεχάντρο έχει εξαντλήσει τη συζήτηση μαθαίνοντας όσα μπορεί περισσότερα για το τρελό μελαχρινό, επιδεικνύει τα Ζεν χαρίσματα του γοητεύοντας και γητεύοντας, η ξανθιά φίλη βγαίνει από το νερό ζαρωμένη και μελανιασμένη και καλεί τις πρώτες βοήθειες για να την συνεφέρουν,  νοιώθει κυρίαρχος του παιχνιδιού άλλα αισθάνεται να στέκεται πάνω σε thin ice αφού στην πραγματικότητα δεν γνωρίζει τίποτα. Έχει φτιάξει την δική του εικόνα αλλά παράλληλα αγνοεί όλα αυτά τα μυστικά που κρύβει μέσα της η μελαχρινή σφίγγα. Της αρέσει? τον θέλει για μια νύχτα? ήταν απλά ο πρώτος που κάθισε δίπλα της με ένα μπουκάλι tequila σε  μια πολύ ζεστή μέρα του καλοκαιριού? όταν έλεγε στο χώρο της διασκέδασης να περίμενε να του κόψει απόδειξη μετά την φλογερή βραδιά που σκόπευε να περάσουν μαζί??? Τι sphinx without secrets και παπαριές, η γκόμενα ήταν χειρότερη και από μασόνο.

Stop button

- Ziggy: Λοιπόν?
- Αλεχάντρο: Τι λοιπόν ρε mate. Sphinx with numerous questions.
- Ziggy: Γιατί ρε φίλε?
- Αλεχάντρο: Ε τι γιατί ρε. Την κοιτούσα τη γκόμενα και δεν καταλάβαινα αν αυτό που μου έλεγε το εννοούσε, τι σκεφτόταν πραγματικά από μέσα της, για ποιο λόγο είπε την τάδε ατάκα, τι πραγματικά εννοούσε, όλα τα μυστικά της καλά κρυμμένα πίσω από αυτό το μαγευτικό μελαχρινό μυστήριο. Μήπως πρέπει να βρεις καινούργια ατάκα για να καθιερωθείς ως λόγιος, για παράδειγμα Sphinx with some secrets ή σκέτο Sphinx? Τουλάχιστο να μην παρεκκλίνεις και πολύ από την αρχική σου δήλωση.
- Ziggy: Ώστε ακόμη να καταλάβεις ε? Λοιπόν, κάνε μου μια τελευταία χάρη. Μέσα στην ντουλάπα σου, έχει μια μικρή πόρτα. Άνοιξε την και μπες μέσα. Θα σε οδηγήσει ακριβώς μέσα στο μυαλό του τρελού μελαχρινού.
- Αλεχάντρο: Είσαι σίγουρος ότι δεν θα με οδηγήσει στο μυαλό του John Malcovic?
- Ziggy: Έχε μου εμπιστοσύνη.

Ο Αλεχάντρο βουτάει μέσα στην μικρή πόρτα και βρίσκεται straight on στο μυαλό του τρελού μελαχρινού. Μπροστά του όλες οι απαντήσεις που ζητούσε, όλα τα «μυστικά» που θα τον έκαναν να απαντήσει στο γρίφο και νa γκρεμίσει τη σφίγγα σαν άλλος Οιδίποδας. Ο χρόνος του τελειώνει, σιγά σιγά τα χρώματα αλλοιώνονται και προσγειώνετε δίπλα μου. Κλείνω το τηλέφωνο και τον κοιτάω στα μάτια.

- Ziggy: Λοιπόν?
- Αλεχάντρο: Σου ζητώ συγνώμη, συγχώρεσε με Ziggy. Σε αμφισβήτησα, άλλα δεν ήξερα, πραγματικά δεν ήξερα....
- Ziggy: Άσε τις παπαριές τώρα και μπες στη ουσία. Have you solved the riddle?
- Αλεχάντρο: Δεν υπάρχει γρίφος. Όλα είναι στο μυαλό μου. Όντως είχαν κανονίσει κάτι για αύριο βράδυ, όντως δυσκολεύτηκε να αντισταθεί στη γοητεία μου, όντως ήθελε να κλειδωθεί μαζί μου σ’ένα δωμάτιο για 72 ώρες και να βγαίνει μόνο για νερό και τουαλέτα. Όντως ανησύχησε που η φίλη της μεταμορφώθηκε σε μια διασταύρωση μπάρμπα στρουφμ και στρουμφίτας.
- Ziggy: Ναι άλλα η δουλεία της? Δεν παραμένει μυστήριο? Δεν σε παραπλάνησε που σου είπε ότι είναι στο χώρο της διασκέδασης? Στολές, εκπλήξεις, ναι σίγουρα είναι διασκέδαση για κάποιους άλλα εγώ το θεωρώ ότι άφησε ένα μυστήριο να αιωρείται.
- Αλεχάντρο: Κανένα μυστήριο. Η γκόμενα είναι κλόουν σε παιδικά πάρτυ.....
- Ziggy: χα,χα. Άρα μοναδικέ μου φίλε? Τι την κάνει αυτό?
- Αλεχάντρο: A SPHINX WITHOUT SECRETS, όπως και όλες. Είδες όμως ρε μάν, όλο αυτό το μυστήριο, η σαγήνη, η παράνοια μας βασικά, η ανασφάλεια. Βάζουμε τρικλοποδιές στο πουλί μας.
- Ziggy: Και τι μας κάνει αυτό?
- Αλεχάντρο: Αγάμητους    
- Ziggy: Χα, χα. Φίλε μου πολύ χάρηκα που ήρθες. Πάμε να σε κεράσω μια tequila  και μια Bud στο «Θερμαϊκό» να δούμε κάνα τρελό μελαχρινό........

In the meanwhile………….

Σ’ένα διαμέρισμα πάνω από τον «Θερμαικο» ένα παιδικό πάρτι τελείωνε. Η κλόουν έβγαζε την στολή της και ετοιμαζόταν για την βραδινή της βάρδια. Είχε να ξεπετάξει 3 νατοϊκούς που ήρθαν από το Κόσοβο για το σαββατοκύριακο. Το κεφάλι της πονούσε ακόμη από την tequila που της κέρασε εκείνος ο  κουραστικός που της το έπαιζε κούκλος στη Χελώνα. Η συνάδελφος της ακόμη να συνέλθει από τα κρυοπαγήματα και έπρεπε να πάρει και τους δικούς της πελάτες, δύο τυρέμπορους από την Λάρισα. Μα καλά, ποσό μαλάκες είναι οι άντρες σκέφτηκε. Είναι δυνατόν να πιστεύουν ότι μ’ένα μπουκάλι tequila, 6 σφιχτούς κοιλιακούς και ένα άσπρο χαμόγελο θα καταφέρουν να λύσουν το γρίφο? Κοίταξε τα λιονταρένια της πόδια, κούνησε τα φτερά της, και έσφιξε τα μυστικά της για τον επόμενο..........