Σπονδή Στον Άγνωστο Έρωτα (Πάρτε και κάτι σοβαρό)

Ιανουάριος

Ήσουν και συ εκεί. Εγώ καθόμουν στο παγκάκι και άκουγα μουσική μέσα από τ’ ακουστικά μου. Εσύ περνούσες βιαστική από μπροστά μου. Είχες αργήσει για τη δουλεία σου και περπατούσες αγχωμένα. Σκεφτόσουν την υπόλοιπη μέρα σου, αν θα προλάβεις να είσαι στην ώρα σου, αν θα μείνει χρόνος για το βράδυ, αν πηγαίνει το καινούργιο μαύρο σου μπλουζάκι με το τζίν που κρατούσες στη σακούλα από το καθαριστήριο.
Δεν σκεφτόμουν τίποτα.
Χάθηκες στο βάθος.
Έσκυψα το κεφάλι για να δω καλύτερα τι κουμπιά πατάω.
Δεν με κοίταξες καθώς περνούσες. Τα βλέμματα μας δεν συναντήθηκαν.
Συνέχισες τη μέρα σου.
Γύρισα σπίτι και σταμάτησα την δικιά μου.

Μάρτιος

Μπήκα στο Metropolis. Ήμουν μούσκεμα στο ιδρώτα. Σίγουρα θα είμαι πιασμένος αύριο. Άναψα τσιγάρο. Άρχισα να χώνω τα δάχτυλα μου ανάμεσα στα CD. Διάλεξα 2-3. Τα ξανάβαλα πίσω. Άρχισα ξανά να ψαχουλεύω. Διάλεξα το Laid των James.
Μπήκα στο αμάξι και πάτησα το play. “There’s a storm outside, and the gap between catch the thunder, catch the thunder, it’s closing in, it’s closing in……”.
Πάτησες το stop. Έχεις βαρεθεί να ακούς αυτό το τραγούδι. Έκλεισες την πόρτα του σπιτιού σου και ξέχασες να κλειδώσεις.

Ιούλιος

Η στάση ήταν γεμάτη κόσμο. Τα ταξί είχαν απεργία. Μπήκα από την μπροστά πόρτα, μπήκες από την μεσαία. Έσπρωξες το μπροστινό σου επίτηδες γιατί σε πατούσε. Μ’ έσπρωξε μια κυρία γιατί ο οδηγός ξεκίνησε απότομα. Κατέβηκες στη Μαρτίου. Κατέβηκα στο τέρμα. Το βράδυ είχε πανσέληνο.

Αύγουστος

Κατέβηκες από το καράβι. Το λιμάνι ήταν γεμάτο κόσμο. Έφτασες στην παραλία. Ξάπλωσες στην άμμο και γέμισες τις παλάμες σου. Τις άδειασες νευρικά γιατί τα χέρια σου άρχισαν να ιδρώνουν. Περπατούσα δίπλα στο νερό. Ο ήλιος έδυε από δεξιά μου. Πέταξα μια μικρή πέτρα στο νερό. Άρχισαν να γίνονται κυκλάκια. Κοίταξες τον ήλιο που έδυε αριστερά σου. Το νερό άρχισε να κυματίζει λες και κάποιος πέταξε μια μικρή πέτρα στην άλλη άκρη της θάλασσας.
Μάζεψες τη πετσέτα σου και πήγες για φαγητό.
Κοίταγα τη θάλασσα μέχρι που σκοτείνιασε.

Σεπτέμβριος

Ξεκίνησε να βρέχει ξαφνικά. Ο κόσμος άρχισε να κινείτε γρήγορα. Οι σακούλες καλύψανε τα κεφάλια. Δεν μπορούσα να δω πια πρόσωπα. , δεν μπορούσα να φτιάξω ιστορίες.
Κάθισα κάτω από το υπόστεγο μέχρι να σταματήσει. Κάθισες δίπλα μου. Ξεφύσηξες δυνατά
Γύρισα να σε κοιτάξω. Έδειξες εκνευρισμένη. Με κοίταξες φευγαλέα. Δεν σου έκανα εντύπωση. Προτίμησες το ρολόι σου. Όσο δυνάμωνε η βροχή τόσο πιο συχνά το επισκεπτόσουν.
Κάτσαμε σιωπηλοί. Είδαμε τον κόσμο να περνάει, την βροχή να δυναμώνει, τα αυτοκίνητα να κορνάρουν πότε διακοπτόμενα και πότε με συνεχή εκνευρισμό.
Η βροχή κόπασε. Έστριψες στη Κούσκουρα. Εγώ έμεινα λίγο ακόμη.

Δεν σε γνώρισα ποτέ, μα ήσουν πάντα εκεί να μοιραστείς μαζί μου όλες μου τις στιγμές. Δεν μιλήσαμε ποτέ. Δεν ρίσκαρα ούτε μια στιγμή να εξατμίσω ούτε σταγόνα από την μαγεία.
Έτσι θα είσαι πάντα δικιά μου, πάντα όπως εγώ σε ήθελα να είσαι, δίχως η αλήθεια να φέρει γκρίνια, παρακμή, αποξένωση.

Ο μόνος κίνδυνος βέβαια είναι ότι ο καλύτερος μου φίλος θα έρθει να σου μιλήσει ένα απόγευμα στη Χελώνα, θα σου χαρίσει ένα λαστιχάκι για τα μαλλιά, θα τον ερωτευτείς και γω θα πάρω τον μπούλο.

Στον καλύτερο μου φίλο Γ.Α. που έχει σήμερα τα γενέθλια του. Χρόνια πολλά ρε αλήτη.